“ริน...” อลีเซอร์แน่ใจว่าหูเขาไม่ได้ฝาดเพราะความง่วงนอนที่กำลังกัดกินสติอยู่แน่
“อลีเซอร์!” ไอรินโผเข้ากอดอลีเซอร์ทันทีที่ประตูห้องพักของเขาเปิดออก และอลีเซอร์ก็มีสติมากพอที่จะรีบปิดประตูและกอดเธอไว้ด้วยความคิดถึง อ้อมกอดนี้มีความหมายสำหรับเขาเหลือเกิน
“คุณเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม มาที่นี่ทำไม รู้ไหมว่าอันตราย” ไอรินคลายยอดจากเขา และถามไถ่เขาด้วยความคิดถึงที่มีมากกว่าเขาร้อยเท่าพันเท่า เธอใช้สองมือที่สั่นเท่าลูบใบหน้าที่คิดถึงมาตลอดหนึ่งปี จับต้องตัวเขาเพื่อให้แน่ใจว่าสายตาของเธอไม่ได้มองผิดเพี้ยนไปว่าทุกส่วนบนร่างกายของเขานั้นอยู่ครบถ้วนทุกสามสิบสองประการ
“รินขอโทษที่รินหายไป รินขอโทษที่ไม่ได้บอกอะไรคุณเลย คุณไม่โกรธรินใช่ไหม”
“...คุณหายไปไหนมา” อลีเซอร์ไม่อาจโกหกเธอได้ว่าเขาโกรธเธอมากเพียงใด แม้ใจอยากจะดึงเธอมากอดอีกครั้ง เพราะซาบซึ้งกับความเป็นห่วงที่เธอมีให้ แต่เขามาที่นี่เพราะต้องก
