Oop......

1057 คำ

เป็นครั้งแรกที่หมอโป้งได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวในระยะประชิดเช่นนี้ คงจะเป็นเพราะเขาเรียนหนัก และไม่ค่อยได้อยู่บ้านเวลาตรงกันกับเธอ นอกจากจะเป็นวันหยุดเสาร์หรืออาทิตย์ พอได้ทำงานก็แทบจะไม่มีเวลาได้พูดจากัน ปากนิด จมูกหน่อย และใบหน้าดูเต็มสาวขึ้น ริมฝีปากของเธอทาลิปสติกนิด ๆ สีอ่อนระเรื่อ สายตาเจ้ากรรมก็มองต่ำลงไปเรื่อย ๆ ผมที่ยาวถูกรวบขึ้น เผยให้เห็นลำคองามระหง ‘ผิวเธอเนียนจัง ผิวขาว’ สายตาของพี่โป้ง ก็มองต่ำไปอีก มันไม่ได้ตั้งใจนะ แต่มันห้ามตัวเองไม่ได้ต่างหาก ‘เธอทันโตเป็นสาวตั้งแต่เมื่อไหร่’ เขากลืนน้ำลายดังเอื๊อก ร่างเล็ก ๆ ค่อย ๆ ขยับตัว และเปิดเปลือกตา พอเห็นใบหน้าของพี่โป้งในระยะใกล้ ๆ แบบนี้ เธอตกใจถลันตัวลุกขึ้น เขาไม่ทันได้สังเกต ร่างของพี่หมอกับหญิงสาวปะทะกันทันที ปึก.... มะเฟืองทิ้งหลังลงไปนอนอีกครั้ง ‘แผงอกของพี่โป้งแน่นจัง’ มะเฟืองนึกในใจ ‘น่าอายมาก’ ใบหน้าของเธอที่ซีด ๆ เริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ หญิงสาวเริ่มกระสับกระส่าย ไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้กับพี่โป้ง เธอพยายามจะพยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้ง เขารีบรั้งหยัดร่างของเธอเอาไว้แล้วกดตัวของมะเฟืองให้นอนลงไปอีกครั้ง “จะรีบลุกไปไหน เดี๋ยวก็เป็นลมล้มลงไปอีก นอนไปก่อน” เขาแกล้งดุ ทำเสียงดัง หญิงสาวทำหน้าจ๋อย ‘มะเฟืองไม่ผิดสักหน่อย พี่โป้งนั่นแหละเล่นแผลง ๆ เอานิ้วมาจี้เอวของมะเฟืองทำไม’ เธอว่าเขาในใจ แล้วมองตามมือของหมอโป้งที่กำลังบรรจงล้างและทำแผลที่นิ้วให้ เมื่อเห็นแผลของเธอเล็กนิดเดียว เขาก็อมยิ้ม ก่อนจะหัวเราะออกมาหึๆ มะเฟืองทำงอน “หัวเราะอะไรกันคะ” เธอว่าให้เขาเป็นครั้งแรก “เปล่าจ้ะ แผลนิดเดียว ลึกก็ไม่ลึก เลือดก็ออกนิดเดียว เป็นลม” “พี่โป้งอะ ก็...” “โอมเพี้ยง...หาย” เขาทำท่าเป่าคาถาให้ ก่อนจะหันไปสนใจที่หลังเท้าของมะเฟืองที่เศษแก้วบาดลึกลงไปเหมือนกัน ตั้งสองแผล แต่ไม่ต้องเย็บก็ได้ “เจ็บไหม” เขาถามตอนที่ทำแผลให้ นึกสงสารเธอ “เล่นพิเรนทร์” เธอว่าให้ หมอโป้งยังทำเป็นหัวเราะอีก “พี่ไม่ทันมองว่ามะเฟืองถืออะไรอยู่ ขอโทษนะ” เขาทำสายตาอ่อนแสงลง แล้วยิ้มกว้าง “แต่ต้องฉีดยากันบาดทะยักกันเอาไว้ก่อน” “หึ... ไม่เอาค่ะ มะเฟืองกลัวเข็ม” เธอส่ายหน้าระรัว “ได้ยังไง พี่ให้พี่บรรเลงไปเอาที่คลินิกมาแล้ว เดี๋ยวพี่ฉีดให้” “มันเจ็บนะคะ” “นิดเดียว” “ไม่นิดเดียว” เธอเถียงทำตาแดง ๆ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่เห็นเข็มอะไรเลย “งอแงเป็นเด็ก ๆ โตเป็นสาวแล้วนะ” สายตาของเขามองเหมือนสำรวจร่างกายของเธอ มะเฟืองจึงขยับตัวลุกขึ้นนั่ง พี่โป้งก็ยังลุกขึ้นมานั่งแมะอยู่ข้าง ๆ ตัว “วันนี้ อย่าเพิ่งให้แผลโดนน้ำนะ” เขาเตือน “ลำบากเลย” “พี่ก็ขอโทษแล้วไง” เขายกมือขึ้นขยี้ผมของเธอ เพิ่งได้รับรู้อีกเรื่อง ผมของหญิงสาวนุ่มสลวยจริง ๆ “ผมนิ่มจัง” เขาจับมันเอาไว้ในมือ “ไม่ต้องมาแกล้งชมเลยค่ะ” หญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้น เขากลับรั้งจับข้อมือเอาไว้อีก “รอก่อน ฉีดยากันบาดทะยักก่อน” เธอหันมามองหน้าของพี่หมอทำหน้าละห้อย สายตาบ่งบอกเลยว่ากลัวสุด ๆ “พี่เป็นหมอที่ฉีดยาเบามือที่สุดแล้วรู้ไหม” เขากลับยิ้มยั่ว บรรเลงเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋ายาหนึ่งใบ “ได้มาครบไหมพี่” “ครับ” เขารับคำ ยื่นของให้แล้วกลับออกไปทันที “นอนลงไป” เขาออกคำสั่ง “ไม่เอา” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ “นอนลง” เขาออกคำสั่งอีกครั้ง เธอนอนลงไปอย่างขัดไม่ได้แต่สายตายังขลาด ๆ “นอนหันหลังตะแคงเลย” เขาออกคำสั่งอีกครั้ง มือก็รื้อเอาของที่จะใช้ออกมาจากกระเป๋ายาใบนั้น เธอทำตาปริบ ๆ เหลือบมองเป็นระยะ ๆ “ยังอีก บอกให้นอนตะแคงหันหลังมาทางนี้” เธอทำงอนปากเชิดจนจะติดปลายจมูกอยู่แล้ว รีบนอนตะแคงตัว ยกมือขึ้นปิดตาทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็มองไม่เห็น มือใหญ่ของพี่โป้งจับชายเสื้อถลกขึ้นเล็กน้อย เธอทำสะดุ้ง แต่ก็นิ่ง แล้วมือใหญ่ ๆ ของเขาก็จับตรงขอบกางเกง แล้วเลื่อนลงไปเล็กน้อย มะเฟืองทั้งอายทั้งขลาดแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ตอนที่มีสำลีเย็น ๆ ชุบแอลกอฮอล์ลงมาแตะสัมผัสถูกเนื้อสะโพกเธอถึงกลับสะดุ้งอีกครั้ง เผลอกลั้นลมหายใจหลับหูหลับตาปี๋ “ห้ามเกร็งนะ” เสียงพี่โป้งดังขึ้นอีก เข็มเล็ก ๆ ที่จิ้มเข้าไปในเนื้อ เจ็บจี๊ดจนน้ำตาร่วง มันทิ่มเข้าไปอย่างรวดเร็วแล้วลึกมาก เธอรู้สึกได้ น้ำตาของมะเฟืองค่อย ๆ ไหล ‘เจ็บจะตายแล้ว ฮือ...’ เธอร้องไห้ในใจ หมอโป้งถอนเข็มฉีดยาออก แล้วรีบดึงกางเกงปิดให้ แล้วปิดฝ่ามือขยี้ให้เบา ๆ เพื่อให้กล้ามเนื้อคลายตัว เธอนิ่งงันไปเลย กวินวิทย์เก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ลงไปในกระเป๋ายา มะเฟืองยังไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นนั่ง เขาจึงใช้มือจับหัวไหล่ แล้วรั้งตัวเธอขึ้นมา พอเห็นใบหน้าที่น้ำตานอง ก็หัวเราะก๊าก “พี่โป้งอะ ก็มันเจ็บนี่คะ” “โอ้....” เขาทำท่าปลอบอกปลอบใจ ดึงร่างของมะเฟืองเข้ามากอดเหมือนเธอเป็นน้องเล็ก ๆ เหมือนสมัยก่อน เพราะหมอโป้งอายุห่างจากมะเฟืองเกือบสิบห้าปี “มีเรื่องอะไรกัน แล้วมะเฟืองเป็นไงบ้าง” เสียงคุณย่าดังขึ้น เดินตรงมาที่คนทั้งคู่ ทั้งสองรีบผละออกจากกันทันที “อ้าว...โป้งทำน้องร้องไห้เหรอ” “โธ่...ย่า”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more