อดีตของเรา
1121 คำ
“แม่เก่งมากนะครับ สู้ ๆ ไปพร้อมกับผมนะครับ” เขาจับมือแม่ขึ้นมาจูบ
“คุณศรคะ ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะ ป้าดาจะให้คนตั้งโต๊ะ”
“ครับ”
หลังจากที่คณิตศรออกไปจากห้องได้ไม่นาน ขวัญดาวก็กลับมาพร้อมข้าวของที่เป็นของใช้เฉพาะผู้ป่วยติดเตียง เธอหิ้วของพะรุงพะรังเข้ามาในห้อง
ป้าวิยะดาเห็นดังนั้นก็รีบดุ “ทำไมไม่ให้พวกนั้นช่วยกันขนมาคะ หนักนะนั่น”
“ไม่เป็นไรค่ะป้า พวกพี่เขาก็ขนข้าวของเข้าไปในครัว” เธอรีบวางข้าวของลง ก่อนจะหันมายกมือไหว้
“ขอบคุณนะคะป้าดาที่ช่วยเฝ้าคุณผู้หญิงให้น่ะค่ะ”
“ขอบคุณทำไมค่ะ อยู่ด้วยกันเราก็ต้องช่วยกัน ป้าเต็มใจค่ะ ถ้าอย่างนั้น ป้าไปเข้าครัวก่อนนะคะ คุณศรท่าทางจะหิวโซมาเชียวค่ะ” ชื่อที่ป้าวิยะดาเอ่ยทำให้ขวัญดาวหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว
เธอมักจะเคอะเขินกับสายตาของเขาเวลาที่เขาจ้องมองทุกครั้ง ขวัญดาวก้มศีรษะให้อีกครั้งด้วยความนอบน้อม ทำให้ป้าวิยะดาอดชมชอบอยู่ในใจไม่ได้ กิริยาน่ารัก น่าเอ็นดู แถมยังสะสวยอีก
ป้าวิยะดาออกจากห้องไปแล้ว ขวัญดาวก็เริ่มจัดสิ่งของที่ซื้อมาให้เข้าที่ แต่แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา
“ป้าดาลืมอะไรหรือเปล่าคะ” เธอไม่ได้หันไปมอง เจ้าของเสียงหวานนุ่มเอ่ยถาม ทั้งที่ยังสาละวนกับการจัดของอยู่
“อะแฮ่ม”
“อุ้ย” เธอตกใจ มือไม้อ่อน กำลังคิดถึงเขา
คณิตศรเดินสาวเท้าเร็วมาใกล้และประชิดตัว ขวัญดาวรู้สึกแปลกใจและประหลาดใจ เห็นปลายเท้าของเขาอยู่ด้านหลัง เธอจึงหมุนตัวและเงยหน้าขึ้นดู
“อ้อ คุณศรนี่เอง ดาวนึกว่าป้าดาค่ะ” บอกแล้วยิ้มกว้างกลบความเขินของตัวเองเวลาอยู่ต่อหน้าเขา และเขาก็เข้ามายืนจนใกล้ชิดกันแบบนี้
“วันนี้อาการของคุณแม่เป็นไงบ้างครับ” น้ำคำอบอุ่นเอ่ยถามแล้วหันไปมองที่เตียงผู้ป่วย
“อาการยังทรงตัวเหมือนเดิมนะคะ เดี๋ยวรอให้ท่านตื่น และรู้สึกตัว ขวัญจะเช็ดตัว แล้วเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ใหม่ค่ะ” เธอบอก พร้อมกับหยิบแพมเพิร์สของผู้ใหญ่ออกมา
“คุณขวัญคงเหนื่อยแย่เลยนะครับ” ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ต้องอุ้มแบกคนป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ อีกอย่างแม่เขาก็ดูจะน้ำหนักมากกว่าขวัญดาวด้วยซ้ำไป
“ขวัญเคยชินแล้วค่ะ เราทำในงานที่เราถนัด มันทำให้เราสนุกมากกว่าเหนื่อยค่ะ” เธอเปิดยิ้ม คำตอบของขวัญดาวทำให้คณิตศรรู้สึกพอใจมาก เขาไม่เสียใจที่ได้ชอบเธอ
คำว่าชอบและประทับใจหลาย ๆ อย่างทำให้คณิตศรอยากทำความรู้จักกับเธอ พาตัวเองให้เข้ามาใกล้ชิดกับเธอมากยิ่งขึ้น
“คุณขวัญมาอยู่ที่นี่เกือบเดือนแล้ว เออ... แฟนไม่ห่วงหรือครับ” เขาหยอด ที่จริงอยากจะถามว่าเธอนั้นมีแฟนหรือยัง แต่ก็กลัวจะละลาบละล้วง
คิ้วเรียวบางขมวดผูกปม ในใบสมัครของเธอ ก็เขียนไปว่า ‘โสด’ เหตุใดนายจ้างจึงถามเธอเช่นนี้
“ขวัญไม่มีแฟนค่ะ”
ดวงตาคมกล้าที่ลุ้นอย่างมีความหวังเปิดเผยความยินดีออกมาอย่างปิดไม่มิด
“จริงหรือครับ” พูดเสียงเบา
ขวัญดาวพยักหน้าเชื่องช้า และเงยหน้ามองสบตากับเขาอยู่แบบนั้น และเมื่อเห็นแววตาหวานแบบนั้นของคณิตศร พวงแก้มของเธอก็สุกปลั่ง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“แล้วคุณขวัญอยากจะลากลับไปเยี่ยมพวกท่านบ้างไหมครับ” คณิตศรยังชวนคุยต่อ ทั้งที่ยืนคุยกัน ไม่พากันนั่ง เขาเองก็หายใจถี่เร็ว หัวใจเต้นแปลกไปจากเดิม ความยินดีที่รู้ว่าเธอไม่มีแฟน จนบอกตัวเองว่าน่าจะรุกจีบ
“พ่อกับแม่ของขวัญ พวกท่านเสียไปหมดแล้วค่ะ ส่วนญาติที่เหลือก็อยู่ต่างจังหวัดทั้งนั้น ต่างคนก็ต่างอยู่น่ะค่ะ”
คำตอบที่ได้ทำให้คณิตศรมีความหวัง เขามีทุกอย่าง ขาดแค่ผู้หญิงที่จะอยู่เคียงข้าง
ตั้งแต่มารดานอนป่วย เขาก็คิดจะหาแม่ของลูก เพราะอยากให้แม่ได้สัมผัสมือกับหลานน้อย แต่ก็ยังคิดไม่ตก แม้เขาจะไม่รู้ว่าฐานะทางบ้านที่แท้จริงของขวัญดาวเป็นอย่างไร แต่เรื่องนิสัยใจคอ บวกกับการทำงาน ทำให้เขาให้เธอเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์
และความคิดของเขา ให้ขวัญดาวสอบผ่าน เขาสามารถยกระดับเธอจากคนเฝ้าไข้ดูแลแม่ มาเป็นหญิงสาวเคียงใจ
คุณแม่ท่านเริ่มขยับตัว
“คุณท่านตื่นแล้วแน่ค่ะ” เธอชี้ให้เขาดู
คณิตศรรีบเข้าไปหาแม่ จับมือและบีบเบา ท่านก็แค่มองและกลอกตาไปมา
“ขวัญจ๊ะ ไปเตรียมน้ำมาเช็ดตัวของคุณแม่ไป เดี๋ยวผมจะช่วย” คณิตศรอาสา เพราะนอกจากจะผ่อนแรงของขวัญดาว เขายังได้มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเธอด้วย
หลังจากอาการของมารดาเริ่มดีขึ้นตามลำดับ แต่ต้องทำกายภาพบำบัด เพราะแข้งขาที่ลีบและอ่อนแรงเนื่องจากนอนติดเตียงอยู่นาน ทำให้คณิตศรต้องจ้างขวัญดาวต่อ ในใจก็หวังจะทำคะแนนเพื่อพิชิตใจพยาบาลสาวให้จงได้ โดยมีป้าวิยะดาเป็นแรงหนุน ป้าวิยะดาให้เหตุผลว่า ขวัญดาวเหมาะที่จะเป็นภรรยาของคุณคณิตศร หญิงสาวผู้นี้มีนิสัยอ่อนหวานและอ่อนน้อมถ่อมตน เสมอต้นเสมอปลายไม่ว่ากับใคร ซึ่งหาได้ยากมากในผู้หญิงสมัยนี้ และดูแลคุณผู้หญิงของบ้านได้
“คุณขวัญจะพาคุณผู้หญิงไปสูดอากาศข้างนอกหรือคะ”
“ใช่ค่ะ อากาศตอนเช้ากำลังดีเลย”
“ให้ใครมาช่วยไหมคะ”
“ไม่ต้องค่ะ ขวัญจัดการเองได้”
ขวัญดาวเข็นรถวีลแชร์ของคุณผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้วยสีหน้าของผู้ป่วยแช่มชื่นขึ้นมาเป็นลำดับ จากที่เคยงอแงยามให้ขยับเปลี่ยนท่าทางหรือทำกายภาพ หากแต่เมื่อได้ยินขวัญดาวขู่ว่า คณิตศรอยากให้ท่านหาย ท่านก็เชื่อฟังขวัญดาวทุกอย่าง พลอยทำให้ทุกคนที่อยู่ใกล้ชิดลดความกดดันและกังวลลงไปได้เยอะ โดยเฉพาะลูกชายเจ้าของบ้านที่ไว้ใจคอยสนับสนุน พร้อมทำตามคำแนะนำของพยาบาลทุกประการ
- ผู้เขียน
