เป็นเมียพี่ ฟรี Wifi

Ep.3 : สำนึกผิด

"ฟลานนนน ทำไมมาเร็วจัง เหอะ ๆ ฉันยังไม่ได้คิดเรื่องงานเลย" ฉันมองชายหนุ่มที่โทรหาฉันตั้งแต่เช้า เพื่อให้ฉันมารับที่สนามบิน ฟลานนะฟลานนน ทำไมรีบมานัก

"มาเที่ยวก่อนไง เที่ยวไปคิดไปก็ได้ ไปเถอะ...อาร์ชอบเล่นน้ำหนิ เราไปเล่นทะเลกัน" ฟลานส่งยิ้มให้ฉัน แต่ว่าาาาาา ทำไมวันนี้ฟลานแปลก ๆ สายตาของเขาที่มองมา มันกำลังทำให้ฉันรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

"ก็ได้ พักที่ไหน ฉันให้คนขับรถของพี่ชายไปส่ง" ฉันถามถึงที่พัก แต่ดูเหมือนฟลานจะเงียบ แล้วมองอะไรที่มันอยู่ข้างหลังฉัน จนฉันต้องเงยหน้ามองเงามืด ที่กำลังเข้าครอบงำเงาหัว คนที่ทำผมหัวตั้งยกคิ้วสูงมองฉัน แววตาดุ ของคนที่สูงกว่าเอ่ยทักทาย

"บังเอิญจังเลย เรามาเจอกันที่นี่" เสียงของความโกหก มันลอยออกมาจากปากของคนที่มาสนามบิน อย่างกับพวกมาเฟีย

ตามฉันมางั้นเหรอ!!!!!! หรือบังเอิญจริง จกตา จกตาแน่ ๆ อีตานี่มันต้องแฝง GPS ในโทรศัพท์ฉันแน่เลย ไอ้ตอแหล!!!! บังเอิญบ้าบอคอแตก เจอฉันแบบเป๊ะ ๆ ขนาดนี้

"อาร์นี่ใคร ใช่คนที่รับโทรศัพท์คนนั้นหรือเปล่า" ฟลานถามฉันถึงคนหัวตั้ง ที่ใส่สูทสีดำเข้ารูปดูภูมิฐาน แต่มือกลับล้วงกระเป๋าเหมือนพวกนักเลง

"ถ้านับตามลำดับญาติ ก็คงเป็นพี่ชายของฉันละมั้ง อย่าให้เล่าเลยเรื่องมันยาว ไปเถอะฟลานฉันเบื่อขี้หน้าอีตานี่เต็มที" ฉันควงแขนเพื่อนที่เพิ่งจะมาถึง ให้เขารีบเดินออกจากตรงนี้ เพราะถ้าไอ้โรคจิตนี่มันมาแบบบังเอิญจริง จะได้ต่างคนต่างไป

"ไม่ได้อนุญาตให้ไป" แขนใหญ่ขวางฉันกับฟลานไม่ให้เดินต่อ ฉันเงยหน้ามองตาดูอย่างไม่สะทกสะท้าน ไอ้นี่มันสูงจังวะ คาดคะเนจากสายตาน่าจะ 180+ แกทำให้ฉันดูเตี้ยยยยยย!!!!

"อะไรเล่า ไหนบอกบังเอิญ คุณจะเอาอะไรอีก!!!! " ฉันตะคอกใส่คนที่ไม่ยอมให้ฉันไป ก่อนจะกระทืบลงที่เท้าของเขาอย่างแรง จนคนที่โดนพยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดไว้บนใบหน้า ฉันเลยซ้ำด้วยการเตะที่หน้าแข้งของเขาอีกที ก่อนจะเดินผ่านเขาไปเลย ไอ้หัวตั้ง คิดจะมาขวางฉันงั้นเหรอ

"อาร์ รังแกคุณพี่ชายแบบนั้นจะดีเหรอ" ฟลานที่พยายามจะถามถึงการกระทำที่แสนจะหยาบกระด้างของฉัน ฟลานไม่เข้าใจหรอก ฉันต้องทนขมขื่นกับอะไร สร้างอะไรมาก็โดนมันเจาะทุกอย่าง ไหนจะหนังโป๊ที่ไม่ได้กรอง

"มันเป็นคนที่ส่งหนังโป๊มาให้ฉันดูเพลินนนนน โดนแค่นี้ยังน้อยไป 1 ปีที่ผ่านมา ฉันนะ ที่โดนเค้ารังแก" ฉันพูดออกมาอย่างหงุดหงิด แต่มันกลับทำให้ฟลานหยุดที่เดิน จนฉันต้องหันไปมอง ว่าเค้าหยุดเดินทำไม แต่พอฉันหันไป ก็ต้องเจอกับไอ้หัวตั้งที่ดึงคอเสื้อของฟลานอยู่

"เธอตั้งใจจะเอาแขกของฉันไปไหน ฉันมาเพื่อต้อนรับเค้า" คุณโทร่าพูดออกมาเต็มปาก เต็มคำ ว่ามาเพื่อต้อนรับฟลาน แม้แต่ตัวฟลานเองยังงงเลย แถได้อุบาทว์มาก ฟลานเป็นคนนัดฉันมาเอง แกจะมาต้อนรับได้ยังไง

"ขอโทษครับ ผมเป็นเจ้าของไวท์กาสิโน คุณจะเรียกผมว่าโทร่าก็ได้ สเตฟาน คาร์เตอร์ C Casino ของคุณอยู่ในพื้นที่การดูแลของผม คุณคงจะไม่ปฏิเสธใช่ไหม ที่ผมจะเชิญคุณไปเลี้ยงต้อนรับ ที่จริงผมก็ทำแบบนี้กับทุกคนนะ ไม่ใช่แค่คุณ" คนหัวตั้งยังคงใช้ลูกน้องมากมายเพื่อข่มขวัญ แววตาที่มองฟลาน มันไม่เห็นเหมือนคนที่มาต้อนรับเลย!!!!!!

"ไปเถอะฟลาน"

"ขอโทษนะอาร์ ตอนนี้ฉันเปิดกาสิโนอยู่ในพื้นที่ของเค้า ฉันคงปฏิเสธเค้าไม่ได้ ไปด้วยกันนะ เสียเวลากินข้าวไม่เท่าไหร่ สัญญาว่าเธอจะได้เล่นน้ำแน่นอน" มือใหญ่ของฟลานลูบบนหัวของฉัน ฟลานชอบใช่วิธีนี้ให้ใจอ่อนทุกที

"อื้อ" ฉันยิ้มเจื่อน ๆ ที่ต้องให้เพื่อนมาเจออะไรที่มันโคตรจะงี่เง่าแบบนี้

"ไปได้แล้ว!!!! " คนหัวตั้งตะคอกใส่เราด้วยรอยยิ้ม

อะไรวะ!!!!! เสียงตะคอกที่เหมือนจะไล่นี่มันคืออะไร!!!!! เราต้องเดินไปขึ้นรถ ที่มีพวกของไอ้หัวตั้งเดินนำทาง ฉันมองฟลานที่ตอนนี้ส่งยิ้มให้ฉัน เหมือนกับมันไม่เป็นไร ทำไมแค่มารับเพื่อนที่สนามบินมันถึงได้เป็นแบบนี้ เราเดินมาขึ้นรถลีมูซีนสีขาว โดยมีฉันเดินขึ้นรถมาก่อน แต่พอฟลานจะขึ้นมาตามมา กลับโดนคนหัวตั้งแทรกตัวขึ้นรถมาก่อน ด้วยสีหน้าที่มึนอึนไม่รู้สึกอะไร คนอะไรแบบนี้

"อุ้ยตาย!!! รถเต็ม ออกรถ" คนที่ขึ้นมาบนรถตามฉันมาติด ๆ ปิดประตูใส่เพื่อนฉันเฉยเลย

"คุณโทร่า!!! เต็มบ้าบอคอแตกอะไร" ฉันพยายามจะเอื้อมมือไปเปิดรถให้ฟลาน แต่รถที่ออกตัว ทำให้ฉันล้มลงไปบนตักของเขา จนต้องมองเขาด้วยสายตาอาฆาตแค้นขั้นสุด แต่นอกจากจะลุกขึ้นมาไม่ได้ เขายังใช้สองแขนกดฉันลงไปกับตักของเขา ไม่ให้ฉันได้ลุกขึ้น

"ชอบนอนบนตักฉันก็ไม่บอก บอกเลยพยศแบบนี้ฉันชอบมากเลย" แขนทั้งสองข้างของเขายังคงกดหลังฉันให้ทิ่มลงไปกับตัก ไม่ยอมให้ฉันลุกสักที คนอะไรแบบนี้!!!!

"ไอ้หัวตั้ง ปล่อยฉัน!!!!!!! "

"พูดกับพี่ชายไม่เพราะเลย ไหน ๆ จะมีน้องสาวแล้ว เป็นน้องต้องแกล้งได้สินะ แกล้งอะไรดี จับแก้ผ้าแล้วโยนลงจากรถดีกว่า" ประโยคไอ้หัวตั้งทำให้ฉันต้องตาโตด้วยความตกใจ แก้ผ้าแล้วโยนจากรถงั้นเหรอ แกกล้าดียังไงงงงงง ฉันไม่กลัวหรอกนะ แค่ขู่สินะ

แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พยศ ไอ้หัวตั้งก็จับเข้าที่คอของเสื้อนอก แล้วดึงเสื้อนอกออกจากตัวของฉันภายในครั้งเดียว ความกลัวที่ไม่เคยมี มันก็มีขึ้นทันที ฉันพยายามจะพลิกตัว เพราะคว่ำอยู่แบบนี้มันช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

"พี่ชายยยยยย คงไม่ทำกับน้องแบบที่พูดแน่ ๆ ไหมใช่" ฉันอาศัยช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาที ในการพลิกตัว แล้วมันก็สำเร็จ

"พี่ชาย พี่ชาย สถานะชวนหงุดหงิด ฉันมีน้องสาวคนเดียวก็เกินพอแล้วเฟ้ย" มือใหญ่กดหน้าผากของฉันไม่ให้ฉันลุกขึ้น

"ไอ้หัวตั้งงงง ปล่อยยยยยยยยยย ไอ้งี่เง่าาาาาา" ทำไมฉันรู้สึกเหมือนแมลงสาบที่นอนหงายท้อง ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ดิ้นไปดิ้น ดิ้นมันจนหมดแรง ดิ้นจนท้อ ดิ้นจนเบื่อ จากที่ดิ้นก็เริ่มนอนเฉย ๆ พอเลิกดิ้น มือที่กดหน้าผากมันก็คลายออก

"ฉันจะฟ้องพี่ชิน"

"อ่อน สู้ไม่ได้ก็ฟ้องพี่" สายตาที่กวนบาทามันทำให้ฉันหงุดหงิด หงุดหงิดตัวเองที่สู้แม่งไม่ได้เลย!!!!!!

"ไม่ได้อ่อนเว้ย ไรวะ อายุมากกว่าเค้าแล้วมาแกล้งเค้า ทำอะไรเป็นเด็ก ฉันเนี่ยอุตส่าห์ทำตัวดี ๆ สุภาพที่สุดแล้วนะเว้ย ถ้าคุณยังแกล้งแบบนี้อีก ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ ต้องการอะไรจากฉัน นั่นเพื่อนคนเดียวที่ฉันมี คุณก็ทิ้งเค้าไว้ พอขึ้นรถมาได้ คุณก็แกล้งฉันอีก ฉันเกลียด เกลียดคุณที่สุด จะแกล้งอะไรนักหนาวะ แค่โดนไล่ออกจากบริษัทที่ตัวเองร่วมสร้าง มันยังไม่ใจใช่มะ มันมากไปเปล่าวะ เกลียดเว้ยได้ยินไหมไอ้หัวตั้ง!!!!! " ฉันระเบิดอารมณ์จนคนตรงหน้า หน้าเหวอไปเลย แล้วความเข้มแข็งที่รักษามาตลอด มันกับพังทลาย เมื่อฉันโดนไอ้หัวตั้งนี่แกล้งไม่หยุด

"ไม่ได้แกล้งอะไรนักหนาเลย"

"เอ๊ยยยย แมนเปล่าวะ แม่งงงงงงงงงง" ฉันใช้แขนทั้งสองข้างผิดหน้าตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหมดอาย ฉันคายความอ่อนแอที่กลืนลงคอไปแล้ว

ไรวะ!!!! แกมาทำลายชีวิตของฉัน นี่ก็ยังมาแกล้งอีก ต้องการอะไรจากฉันอีก ฉันแค่มาเยี่ยมพี่ชาย ฉันแค่อยากมาพักใจ ทำไมฉันพักใจไม่ได้เลยย ฮื่อออ ฉันเอาแขนป้องหน้าเอาไว้ ไม่อยากให้เขาเห็นว่าฉันกำลังร้องไห้ เมื่อฉันรู้สึกได้ถึงรถที่จอด ฉันก็สปริงตัวขึ้น แล้วลงจากรถไปเลย ไม่สนด้วย ว่าตรงนี้มันคือที่ไหน จะกลางถนน กลางป่า กลางอะไรฉันก็จะลง!!!!!!

โทร่า Say ::

"ไอ้เสือเค้าลงจากรถไปแล้ว เอาไง จะตามไปไหม" เก็นบอกผมถึงหญิงสาวที่เปิดประตูรถลงไปกลางถนน

ผมเห็นเธอร้องไห้ แต่กลับปลอบอะไรเธอไม่ได้

"มึงกูแกล้งเค้าจนร้องไห้เลยอะ กูแกล้งแรงไปเหรอวะ" ผมแค่กดยัยแคระลงกับตัก แค่นี้ร้องไห้เลยเหรอ ไรวะ โคตรอ่อนแอเลย

"ถ้ากูเป็นผู้หญิง กูไม่เอามึงทำผัวแน่ ๆ "

"แต่กูอยากเป็นผัวเค้าไง มาบอกต่อหน้าไอ้ฝรั่งนั่นว่ากูเป็นพี่ชาย กูไปเป็นพี่ชายเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ กูจะเอาเค้าทำเมีย กูก็งอนเป็นนะ" ผมบอกเพื่อนที่ตอนนี้กุมขมับ

"ไอ้เวร มึงงอนเค้า มึงเลยแกล้งเค้ากูจะบ้า ชาตินี้ทั้งชาติไม่มีทางมีเมียแน่ มึงช่วยอัญเชิญลงไปเลยครับ ลงไปง้อเค้า ไม่งั้นเค้าได้เกลียดมึงมากกว่านี้ แค่นี้เค้าก็เกลียดมึงตั้งแต่หัวจรดตีนละ กูจะบ้า" เก็นชี้มือไปที่ประตูรถ เพื่อให้ผมลงจากรถไปง้อคนขี้แย ทำให้ผมต้องเปิดประตูลงจากรถ ที่ตอนนี้ติดรถของเราคันเดียวบนถนน

ปรี๊นนนนนนน ปรี๊นนนนน!!!!!!! เสียงบีบแตรไล่รถลีมูซีนของผม ที่จอดอยู่กลางถนนนานแล้ว จะมีแตรหาสวรรค์วิมานอะไร คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ ผมเดินเข้าริมฟุตบาท ง้ออออ งั้นเหรอ ง้อยังไง เกิดมาผมเคยต้องง้อใครเค้าที่ไหน ยุ่งยากจริง ผมหยิบหูฟังบลูทูธขึ้นมาใส่

"อูริ ตามหายัยแคระ"

[อูริรับคำสั่งค่ะ] เพียงแค่อูริรับคำสั่ง พิกัดโทรศัพท์ของเธอจาก Gps ก็โชว์ขึ้น พิกัดที่หยุดนิ่ง ทำให้ผมวิ่งไปเพื่อให้ทันเธอ แต่พอวิ่งตามพิกัดที่ขึ้นโชว์ในโทรศัพท์ กลับเจอโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่พื้น แล้วมีคนกำลังจะมาเก็บมันไป

"ขอโทษ ผมขอของเมียผมคืนด้วย"

"ไรวะ ใครเจอคนนั้นก็ได้ดิ ไม่แฟร์เลย" คนที่เก็บโทรศัพท์ได้มองหน้าผม ในตอนที่ผมกำลังหัวร้อนอย่างสุด ๆ เพราะยัยแคระนั่นหายไป ผมควักเงินในกระเป๋าตังค์แล้วยัดมันใส่มือของผู้ชายคนนั้น เพื่อแลกกับโทรศัพท์ของเธอ เงินขนาดนั้นมันมากกว่ามูลค่าของโทรศัพท์ของเธอมากนัก

เกลียดผมงั้น ทั้งที่ผมออกจะชอบเธอขนาดนี้นี่นะ แกล้งแค่นี้ก็ต้องร้องไห้ด้วย งอแงเก่ง ผมแพลนสายตามองไปรอบ ๆ ตัว ที่ตอนนี้มีผู้คนเดินพลุกพล่าน ไม่เห็นแม้แต่เงาเตี้ย ๆ ของเธอเลย ขาสั้น ๆ ทำไมเดินไวจัง ผมตามหาหญิงสาวร่างแคระอยู่นาน จึงตัดสินใจจะกลับบ้าน แต่พอเปิดกระเป๋าตังค์ ผมนี่ถึงกับต้องชะงัก เงินให้ไอ้นั่นไปหมดแล้ว จะนั่งแท็กซี่กลับบ้านยังไงละทีนี้ กรรมตามสนองจริงๆ

Rrrrr Rrrrrr Rrrrrrr

[Gen Calling......]

สายสนทนา

[มึงรีบกลับมาเลย ไอ้ฝรั่งมันมาส่งอาร์ของแกถึงที่บ้าน ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะคุยกับน้องเขยแก ว่าย้ายไปพักที่อื่น]

"อะไรกันถึงกับหนีเลยเหรอ"

[มึงรีบกลับมา]

จบการสนทนา

มึงมาตัดสายใส่กูทำไม กูจะให้มึงมารับ นั่งแท็กซี่ไปเก็บตังค์ที่บ้านก็แล้วกัน จะย้ายไปพักที่อื่นงั้นเหรอ ผมผิดขนาดนั้นเลยรึไง แค่แกล้งเองนะ ผมโบกแท็กซี่กลับบ้าน โดยให้ไอ้เก็นมารอจ่ายตังค์ให้ แต่ไม่ใช่แค่ไอ้เก็นที่รอ ชินพี่ชายของยัยแคระก็มารอด้วย

"คุณโทร่า ทำอะไรริน เธอร้องไห้ เพื่อนเธอบอกเธอจะย้ายไปอยู่กับเค้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น" ชินเคล้นเอาความจริงจากผม

"ฉันแกล้งเธอ ไม่นึกว่าเธอจะร้องไห้"

"ผมไม่ไว้ใจเพื่อนเธอ ขอโทษเธอซะ ผู้หญิงจะให้ไปอยู่กับผู้ชายได้ยังไง ผมพยายามพูดกี่ครั้งรินก็จะไป ตอนนี้ถึงทีคุณต้องรับผิดชอบแล้ว" แววตาที่ฉาบด้วยโทสะ อย่างที่ไม่เคยมีบนแววตาของชิน มันพูดให้ผมรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำ

"อืม รู้แล้ว กลับไปได้แล้วไป"

"รินชอบภูเขา ชอบทะเล เธอชอบเล่นน้ำ ถ้าคิดจะจีบน้องสาวผม หัดเรียนรู้ความรู้สึกคนอื่นไว้บ้าง เรียนรู้สิ่งที่เธอชอบ ไม่ใช่เอาแต่แกล้ง บอกเลยผมดูออกว่า เพื่อนเธอก็ชอบเธอ ผมไม่ปิดโอกาสหรอกนะ ถ้าทางนั้นดูแลได้ดีกว่า" พี่ชายของเธอสาดกระสุนใส่ผมชุดใหญ่ ก่อนจะเดินจากไปด้วยไฟโทสะที่ยังโหม นี่ผมต้องยอมให้ไอ้งี่เง่ามันด่าเหรอเนี่ย

"นั่นไงล่ะ โดนไปเลย 1 ชุด จะเอายังไงต่อ วันนี้ไม่เข้ากาสิโนใช่ไหม เออ กูเข้าเอง" เก็นถอนหายใจออกมา เพราะทุกวันนี้มันแทบจะทำงานแทนผมอยู่แล้ว ผมเป็นคนเข้ากับคนยาก ผมเลยขอให้เก็นเป็นมือขวาแค่คนเดียว มันทำแทบจะทุกอย่างให้ผม

"ขอบใจ"

ย้ายไปอยู่กับเพื่อนงั้นเหรอ แรด ไปอยู่กับผู้ชาย พ่อแม่ไม่สอนให้ระวังตัวรึไง จะไปเพียงแค่โดนแกล้งเนี่ยนะ กว่าเราจะได้เจอกันมันไม่ใช่ง่าย ๆ เลยนะยัยแคระ ผมเดินเข้ามาในห้องทำงาน แล้วนั่งลงที่เก้าอี้รูปไข่ตัวเดิม

"อูริ ค้นหายัยแคระ"

[อูริรับคำสั่งค่ะ] อูริทำการค้นหาลักษณะที่คล้ายยัยแคระ จากกล้องวงจรปิดทุกตัวภายในบ้าน จนเธอนั่งอยู่ในสวนหลังบ้านใหญ่ นั่งเฉย ๆ ไม่ทำอะไรเลย ไม่ขยับไปไหน แต่มุมที่ผมเห็น ดันไม่เห็นว่าเธอทำอะไรอยู่

[ท่านโทร่ามีอาการเศร้า 70%]

"อูริ ฉันทำเค้าโกรธ ฉันควรทำยังไงดี เค้าจะไปจากที่นี่แล้ว ฉันตามหาเค้ามาเป็นปีเลยนะ หรือฉันจะผิดจริง ๆ " ผมทิ้งตัวลงกับเก้าอี้รูปไข่ แล้วมองเธอจากมอนิเตอร์

[ขอโทษค่ะ ฉันไม่มีสมองส่วนสำนึกผิด ท่านโทร่าต้องการป้อนข้อมูล ส่วนสำนึกผิดไหมคะ]

"สำนึกผิดมันเป็นยังไงนะ"