Ep.2 : อูริ
3005 คำ
นรินทร์ Say ::
เกลียดดด เกลียดที่สุดดดดดด ทำไมไอ้เวรที่ตามรังควานต้องมาเป็นพี่ชายของพี่สะใภ้ของฉันด้วย หรือเขาจะไม่ใช่ แต่เขาก็รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด อ๊ากกกกกก มันเป็นการพบกันที่เหลือเชื่อ เหลือเชื่อเกินไป ฉันพยายามจะขุดคุ้ยค้นหาตัวตนของเขามาเป็นปี แต่กลับมาเจอง่าย ๆ แบบนี้เนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อเลย
ตึ๊งงงง~* Email เข้างั้นเหรอ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็น Email จาก T ฉันรีบกดลบทันที แต่ทันทีที่ฉันกดลบ ตึ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ mail อีกหลายสิบฉบับก็ถูกส่งมา [Re : ไม่เปิด จะมีอีกเป็นหมื่น] คำขู่ที่ทำให้ฉันต้องเปิด Mail อ่าน
"อู้วววววว แรงอีก แรงอีกที่รัก เอาให้จุกไปถึงท้อง ตอนนี้ผมรู้สึกดีจังเลย" ภาพของชายสองคนที่กำลังร่วมรักกันอย่างเมามัน
นี่มันอะไรวะเนี่ยยยยย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ดูคลิปโป๊ แต่เป็นครั้งแรกที่ดูแบบที่มันเป็นผู้ชาย ว้าาาา เสียดายของ แต่ดูไปไม่ทันไร โทรศัพท์ของฉันก็โดนไวรัส ให้ตายเถอะ...ความโชคร้ายของฉัน มันเริ่มขึ้นอีกแล้ว
Rrrrrrr Rrrrrr Rrrrrrr [Stefan Calling....] แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะกดรับ โทรศัพท์ของฉันมันดันรับเอง มากไป มากไป มากไป!!!!!!!!!
สายสนทนา
[ถึง The Heaven แล้วเหรอไม่โทรบอกเลย ยังไง...คิดได้ยัง ว่าจะมาทำงานกับฉันรึเปล่า]
[ขอโทษนะครับ เธอจะมาทำงานกับผม]
"ไอ้ทุเรศ มาตอบแทนฉันทำไม บ้านตะวันตกใช่ไหม!!! ฟลานแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจัดการไอ้เกรียนได้เมื่อไหร่ฉันจะโทรกลับ"
จบการสนทนา
ฉันถือโทรศัพท์เจ้าปัญหาไปทางบ้านตะวันตก ท่ามกลางทางเดินที่มีเพียงแค่ไฟส่องในยามราตรี ดวงจันทร์เสี้ยวทำให้ท้องฟ้ามืดกว่าที่เคย กลัวผี ลืมไปเลย ว่าเรากลัวผี เดินกลับดีไหมนะ แต่ว่า...จะกลับไป มันมืดกว่าเดิมอีก อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านไอ้ตัวปัญหาแล้ว เสียงลมที่พัดกระทบกิ่งไม้ ทำให้ฉันต้องวิ่งจู๊ดด้วยความกลัว จะไม่กลัวเลย ถ้าพี่ชินไม่เคยเล่าว่า บ้านนี้มีคนตายเป็นร้อย
เมื่อมาถึงที่บ้านหลังทางตะวันตก ก็ต้องหรี่ตาด้วยความประหลาดใจ เมื่อบ้านที่ฉันมานั้น มันไม่มีลูกบิดประตู เปิดได้จากทางด้านในเท่านั้นเหรอ แล้วแบบนี้เวลาจะออกไปข้างนอกล่ะ ฉันต้องหยุดความสงสัย เมื่อประตูบ้านที่ปิดดันเปิด เชื้อเชิญให้ฉันได้เข้าไป
"ไอ้เกรียน ออกมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่ว่าฉันจัดการไอ้ไวรัสของคุณไม่ได้นะ!!!! แต่ถ้าฉันทำเอง มันเท่ากับฉันยอมคุณ"
[สวัสดีค่ะ ฉันชื่ออูริ ยินดีต้อนรับ] เสียงต้อนรับ มันทำเอาฉันประหลาดใจ Ai หรือ เซนเซอร์ นี่คือคำถามแรกในหัวของฉันเลย มันเลยทำให้ฉันต้องวิ่งออกไปข้างนอกบ้าน แล้วเดินเข้ามาใหม่ ถ้ามันยังพูดเหมือนเดิม แสดงว่าเป็นแค่เซนเซอร์กาก ๆ
[ท่านโทร่าคะ คุณอาร์มีความสงสัย 90%]
คุณอาร์งั้นเหรอ ฉันไปเป็นน้องแม่อีตานั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ อูริอะไรนี่ สแกนอารมณ์ของฉันได้ด้วยเหรอ
"อูริ ตอนนี้ฉันอยู่ในอารมณ์ไหน" ฉันยืนฉีกยิ้มหวานนน หยดย้อยยยยย แต่อูริอะไรนี่ดันเงียบ โธ่...นึกว่าเจ๋ง อาจจะเป็นการป้อนข้อมูลจากคนที่มองฉันผ่านกล้องก็ได้
[เสียงของคุณอาร์ไม่ได้รับการตอบสนอง เพราะท่านโทร่าไม่อนุญาต]
"เนียนไป แอบดูฉันอยู่ล่ะสิ ฉันไม่หลงกลกาก ๆ แบบนี้หรอก" ฉันเดินดุ่มๆ เข้ามาในบ้านแต่ต้องตกใจ เพราะบ้านหลังนี้ มีเครื่องเซิร์ฟเวอร์มากมายตั้งเรียงรายกะพริบไฟวิบวับ แค่บ้านต้องมีที่เก็บข้อมูลขนาดนี้เลยเหรอ ความตื่นเต้นทำให้ฉันแอบเดินสำรวจบ้าน โดยถือวิสาสะ ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าฉันมาที่นี่ทำไม
[ทุกอย่างที่นี่ ถูกสร้างโดยท่านโทร่าค่ะ ท่านโทร่ารอการมาของคุณอยู่]
"เธอเป็นอะไร"
[อูริเป็น Ai ที่ถูกปรับแต่ง อูริมีมีสมองใหญ่เท่าเครื่องเซิร์ฟเวอร์ มากมายที่คุณได้เห็น อูริเป็นสมบัติของท่านสแกนร่า แต่ตอนนี้ท่านโทร่า มีอาการตื่นเต้น 30% หลังจากที่คุณอาร์มาค่ะ]
"ฉันชื่อริน"
[ท่านโทร่าฝากมาถามว่า เรียกว่า เมียได้ไหม]
"นำทางทีอูริ ฉันจะต้องไปจัดการ ไอ้หน้ามึน ที่เข้ามาแทรกแซงโทรศัพท์ของฉัน"
[ขอโทษค่ะ ที่บ้านหลังนี้ไม่มีคนชื่อไอ้หน้ามึน ระบบสแกนใบหน้า ไม่สามารถหาเจอได้ ในบ้านหลังนี้ แต่ถ้าบ้านทางทิศตะวันออก มีท่านชิงหลง ที่ถูกเก็บข้อมูลไว้ว่าหน้ามึนค่ะ]
เฮ้ออออออ ฉันมาทำอะไรที่นี่ ฉันมาทำอะไรที่นี่!!!!! ฉันเดินเข้ามาข้างในบ้าน ก็ต้องพบสิ่งที่น่าตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะสิ่งที่ฉันเจออยู่นี่มันไม่ธรรมดาแล้วนะ แล้วบ้านต้องมีลิฟต์ด้วยเหรอ บ้านแค่ 4 ชั้น ต้องมีลิฟต์!!!!! ฉันถูกระบบ Ai รันลิฟต์ขึ้นมาที่ชั้น 4 ฉันกำลังมาทำอะไรที่นี่นะ
ปิ๊งงงงง!!!! เสียงลิฟต์ที่ดังขึ้นทำให้ฉันต้องมองออกไปหน้าประตูที่กำลังเปิดโถงโล่งกว้าง มีกระจกล้อมรอบ แต่เอาไว้มองอะไร??? แล้วทำไมที่นี่ไม่มีอะไรเลย นอกจากเก้าอี้ล้อเลื่อน
"มาแล้วเหรอ ชอบไหม คลิปที่ส่งให้"
"ต้องการอะไร ฉันไม่สนุกด้วยหรอกนะ ฉันมาขอให้คุณหยุด หยุดแทรกแซงชีวิตของฉัน ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" ฉันไม่ยอมให้คุณรังแกฉันฝ่ายเดียวแน่ ๆ
"ทำไมไม่แก้ระบบของฉันเอง มาถึงที่นี่ทำมะ?? " สีหน้ายียวนกวนประสาทยังคงมองมาที่ฉัน
"ถึงฉันแก้ คุณก็จะทำมันอีก ฉันเลยต้องมาบอกว่า เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ววววววว!!!!!! ทำไมชีวิตฉันมันถึงได้ซวยแบบนี้ ถ้าคุณไม่ใช่พี่ชายพี่สะใภ้ฉัน ฉันคงกระโดดงับหูคุณไปแล้ว" ฉันตะโกนใส่หน้าเขาอย่างดัง เพราะเขาเป็นคนวางยาให้ฉันมา แต่ถามฉันมาทำไม แบบนี้มันไม่งี่เง่าเหรอออออออ
[คุณอาร์ มีความโกรธ 40% ค่ะ] แล้วเสียงของอูริก็ขานอารมณ์ของฉัน แม้ฉันจะมีความตื่นเต้นในตัวอูริมาก เพราะการที่จะสร้าง Ai ระดับนี้ ไม่ใช่ทำได้ในวันสองวันแน่ ๆ
"รู้ไหม วันนี้พี่ชายเธอมาระเบิดลงใส่ฉัน"
"พี่ชินนะเหรอ อิอิ พี่ชายฉันเป็นคนน่ารักเสมอ" เพราะเราเหลือกันแค่สองคน พี่ชายฉันจะห่วงฉันก็ไม่แปลก
"ฉันก็น่ารัก" คนที่อยู่ตรงหน้า ขิงตัวเองขึ้นมาซะงั้น แกน่ารักตรงไหน
"อี๋....ไอ้ทุเรศ ฉันมาเพื่อจะบอก อย่ามายุ่งฉันอีก!!!! ฉันจะมาอยู่ที่นี่แค่อาทิตย์เดียว แล้วจะไปทำงานกับเพื่อนแล้ว!!!!! ถ้าขืนคุณยังไม่หยุด ฉันจะไม่เกรงใจคุณในฐานะ พี่ชายของพี่สะใภ้แล้วนะ!!!! " ฉันตวาดใส่เขาเสียงดัง นี่เกรงใจที่สุดแล้ว
"อ่าาา เพื่อนที่โทรมาเมื่อกี้ อูริ คนหาคนชื่อ ฟลานซิส สเตฟาน หรือทุกชื่อที่มีคำว่าฟาน ที่อยู่รอบตัวเธอให้ฉันที ขึ้นจอมาเลย" เพียงแค่สิ้นคำสั่งไฟในห้องก็มืดลง
[อูริรับคำสั่ง]
การประมวลผลอย่างรวดเร็ว มันทำให้ฉันตกใจ เขาค้นหาจากอะไร เดี๋ยววว ๆๆๆๆ นี้ไม่ใช่ความสามารถของคนธรรมดาแล้วนะ ฉันมองกระจกทุกบานที่ฉันสงสัยว่ามีทำไม ที่ตอนนี้มันเป็นหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ ที่รองรับการทำงานของอูริ อย่างตะลึงงึนงัน สุดยอดดดด เขาทำได้ยังไง นี่มันเทพเกินไปแล้วววว
[อูริค้นหาสำเร็จแล้วค่ะ]
"ไหนขอดูหน่อยซิ พวก 1-2% หลบไป สเตฟาน คาร์เตอร์ 67%" คนที่พึมพำยังคงค้นประวัติของฉัน โดยมีอูริที่รับคำสั่งและประมวลมันได้อย่างรวดเร็ว รูปถ่ายมากมายของฉันและฟลานถูกแสดงผลขึ้นกระจก
ถ้านี่เป็นการโชว์ของเล่น คือของเล่นที่เจ๋งมาก ฉันจำได้ว่าครั้งที่แล้วที่มาที่นี่ ตอนงานแต่งของพี่ชิน ระบบรักษาความปลอดภัย ที่ทำการสแกนใบหน้าคน คงจะเป็นเค้าคนนี้ทำ วันนั้นจนวันนี้เขาพัฒนามันไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ ใบ้แดกไปเลยฉัน ความสามารถขนาดนี้ แต่มาเก็บตัวอยู่แค่ในบ้านเนี่ยเหรอ
"เฮอะ ไอ้งี่เง่าที่มันมาเป็นคู่แข่งฉัน เพราะพวกมัน ที่นี่ถึงได้เกิดไวรัส" คนที่ยังมองภาพอยู่บนจอ ก็พึมพำ ในเรื่องแปลก ๆ แต่ฉันไม่ได้สนใจหรอก ที่ฉันสนใจ คือสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เทคโนโลยีที่สร้างขึ้นด้วยคนเพียงคนเดียว
"อูริ ฉันอยากลองเล่นบ้างต้องทำยังไง" การคุยกับคอมพิวเตอร์ที่สามารถตอบสนองได้ขนาดนี้ บอกเลยฉันเคยคิดว่ามันเป็นไปได้
[ถ้าฉันได้รับอนุมัติจากคุณโทร่า ฉันจะสามารถตอบสนองคำสั่งเสียงของคุณอาร์ได้ค่ะ]
"ฉันอนุญาต 1 ชั่วโมง" คนเป็นเจ้าของอนุญาตให้ฉันได้เล่น โดยเวลาที่เขาตั้ง นับถอยหลังโชว์อยู่ที่กระจก
เล่นอะไรดีนะ เล่นอะไรดี ฉันถามถึงสิ่งที่อูริทำได้ เธอฉันว่า เธอปลุกได้ คิดเลขได้ ค้นหาข้อมูลได้ ส่ง Email ได้ ดาวน์โหลดข้อมูลได้ สิ่งที่เธอเอ่ยมา ฟังดูเรียบง่าย แต่ถ้ามันทำได้อย่างอิสระ มันเจ๋งมากกกกก
"อูริสร้างเพลงได้ไหม"
[ขออภัย อูริไม่มีความสามารถทางด้านนี้ แต่ให้ฉันค้นหาเพลงคนอื่นทำได้ค่ะ]
"อูริยังไม่สมบูรณ์ เธอมีแค่สิ่งที่ฉันป้อนข้อมูลเข้าไปเท่านั้น มันเป็นเหมือนการสอนมากกว่า เราสามารถสอนอูริจำในสิ่งที่เราอยากจะให้จำได้ อูริบอกไปซิ สถานะของอาร์ในตอนนี้คืออะไร" คนเป็นเจ้าของตอบฉันพลางหมุนเก้าอี้ไปมา อ้อ ไอ้เก้าอี้นี่มีไว้ทำแบบนี้เองเหรอ
[เมียในอนาคต แต่พี่ชายของเธอบอกว่าให้เป็นพี่น้องกันไปก่อน]
"ข้างหน้าพอ ข้างหลังไม่ต้อง เฮ้ออออ"
"ใครจะไปเป็นเมียคุณ ฉันอายุแค่นี้ ฉันยังต้องไปตามหาแพสชั่นของชีวิตฉันย่ะ อูริขาาาา อูริฟังฉันนะ ฉันจะใส่โน้ตให้อูริ 8 ตัว โอเคไหม" ฉันไม่สนใจเจ้าเกรียนนั่น แต่มาสนใจอูริแทน อยากได้แบบอูริบ้างต้องทำไงนะ
[กรุณาใช้คำสั่งจดจำ]
"ไม่อนุญาต ใครให้มาสอนลูกสาวของคนอื่นมั่วๆ ถ้าสอนไม่จริงจัง มันจะเป็นความรู้ขยะ"
"ใส่แค่ โน้ตเพลงเอง" ไรวะ ไหนบอกให้ฉันเล่น ทำไมมาขัดกันแบบนี้
"เธอใส่โน้ตลงไป เธอต้องหาเสียง คีย์ และเมโลดี สอนให้อูริรู้จักโน้ต จบดอกเตอร์ได้ไงวะ ไม่ละเอียดอ่อนเลย จะทำได้เธอต้องมีเวลาอยู่กับอูริ ไม่ใช่จะสอนอะไรก็สอน"
"อะไรวะ ทำไมต้องขึ้นด้วย อูริเป็น Ai นะ" ฉันก็แค่ป้อนข้อมูล ทำไมจะไม่ได้ ใส่ โด เร มี ฟา ซอล มันก็เอามารวมเป็น เมโลดีได้แล้ว
"เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงเกลียดนักพวกโรงเรียน Ai แล้วยังไง เพราะคิดแบบนี้ไง เธอถึงกาก" เขาเริ่มดูถูกฉัน มันใช่เรื่องเหรอที่ฉันจะต้องทน
"หนอยยยย อย่างน้อยฉันก็จบดอกเตอร์ นายทำอะไร เล่นตุ๊กตาอยู่บ้านรึไง" ฉันถามคนที่ตัวสูงกว่า ฉันนั้นอยู่แค่ระดับอกของเค้าเอง มันทำให้ฉันต้องเงยคอคุยจนปวดคอไปหมด แต่จะให้ฉันถอยให้มันก็เสียศักดิ์ศรีไป
"ดอกเตอร์แล้วยังไง มันแค่คำนำหน้าชื่อ ทุกคนบนโลกจำชื่อของเธอได้รึเปล่า ก็ไม่ จำไว้ ถ้าเธอคิดว่าตัวเองเก่งและฉลาด เธอจะไม่มายืนอยู่ตรงนี้ ยัยแคระ จะบอกอะไรให้ ต่อให้นาซ่ามาเชิญฉันไปทำงาน ฉันก็ไม่ไป อูริส่งแขก ยกเลิกคำสั่งเสียงของยัยเด็กแคระนั่นด้วย"
[อูริรับคำสั่ง กรุณาเชิญไปที่ประตู]
ไฟในบ้านถูกปิด ไล่ให้ฉันออกจากบ้าน ไรวะ สรุปฉันมาทำอะไรที่นี่ อุ้ววววว!!!! ทำไมฉันกำลังคุยอยู่กับอะไร ไปจัดการเรื่องไวรัสเองละกัน แต่บ้านนี้มันสุดยอดไปเลย จะเป็นยังไงนะถ้าฉันมีแบบนี้บ้าง พูดออกมาได้ ต่อให้นาซ่ามาเชิญทำงานก็ไม่ไปหรอก แหวะ คนโนเนม มีใครเขาจะอยากเชิญ
"มันไม่ง่ายหรอกย่ะ ที่นาซ่าจะมาเชิญคนที่ไม่ตรงสายงานมาทำงาน" ฉันสบถในความปากดีของคน
[มีจดหมายมาเชิญจริงๆ ค่ะ แต่ท่านโทร่าปฏิเสธ ขอโทษนะคะที่ทำให้ทะเลาะกัน]
ขาของฉันต้องหยุดชะงัก นี่เป็นโปรแกรมที่ลงไว้เหมือนกันเหรอ ไม่ใช่เธอบอกฉันเรื่องจดหมาย แต่เธอกำลังแสดงอารมณ์ เธอไม่ใช่รับคำสั่ง แต่เธอรู้จักที่จะขอโทษ นี่มันไม่อะไรที่ Ai จะทำได้ อ๊าาาาา การสแกนอารมณ์ เขากำลังสอนให้อูริทำในสิ่งที่ไม่มีใครคิดจะทำ สร้างให้อูริเป็นเพื่อน
"ขอโทษนะ ที่ฉันพูดไปแบบนั้น"
[ขอโทษค่ะ อูริกำลังเรียนรู้ ไม่สามารถตอบสนองอารมณ์เชิงซับซ้อน] มันมีหลายจุดที่เธอจะต้องปรับปรุง และเพิ่มเติม ฉันเรียนมาเพื่อสร้างนะ เมื่อเจออะไรที่มันสุดยอด ฉันก็อยากจะทำ
"อูริเธอชอบฉันไหม"
[คำสั่งใหม่ที่ถูกตั้งค่าเสร็จสมบูรณ์ ยัยแคระ] เสียงขานรับจากคนที่ป้อนข้อมูลให้เธอ มันทำให้ฉันอารมณ์เสีย ยัยแคระงั้นเหรอ ไปเตี้ยบนหัวคุณรึไง
"เออ เธอลืมคำถามของฉันไปเถอะ"
[ฉันชอบคุณ คุณเป็นคนมีสมอง แต่นิสัยไม่ค่อยดี]
งั้นเหรอออออ ไม่รู้ตัวมาก่อนเลย ว่าในการประมวลผล แบบฉันคือนิสัยไม่ดี โห...ไม่น่าล่ะ ฉันไม่ค่อยมีเพื่อน เอาเถอะ...ฉันยอมรับความจริงก็ได้ ฉันนิสัยไม่ดีจริง ๆ หนิ
"ถ้าฉันอยากช่วยสร้างเธอ ฉันต้องทำยังไงนะ" ฉันพึมพำขึ้นมาเบา ๆ
โทร่า Say ::
"ถ้าฉันอยากช่วยสร้างเธอ ฉันต้องทำยังไงนะ" เสียงจากยัยแคระ ทำให้ผมต้องรีบพิมพ์เพื่อป้อนข้อมูล ให้อูริพูดตามที่ผมสั่ง
[ทำตัวน่ารัก แล้วมาขอร้องท่านโทร่า ท่านโทร่าอาจจะใจอ่อน]
"หมวดอวยเจ้านายก็มีด้วยเหรอ"
[หัวเราะน่ารักจังเลย]
"ฉันเริ่มชอบเธอแล้วสิอูริ" ยัยแคระยังคงพูดคนเดียว หัวเราะคนเดียว
[ชอบฉัน ก็เท่ากับชอบคนที่สร้างฉันแล้ว]
"มึงเล่นอะไรเนี่ยไอ้เสือ แต่น่ารักจังเลยนะ ตัวนิดเดียว มึงกดทีเดียวก็ได้แล้ว" เก็นที่เห็นผม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เข้าไปแทรกแซงการทำงานของ Ai ผมไม่ได้อยากแทรกแซง แค่จังหวะมันได้ ขอขายของหน่อย เธอไม่ซื้อก็ช่าง แต่ผมอ่อยแล้ว
"กดอ่าง่ายนิดเดียว กดทีเดียวแล้วหายไปจากกูเลย มันก็ไม่คุ้ม กูกำลังตกเหยื่อออออ พรุ่งนี้ยัยนี่ต้องมาอีกแน่"
"ฉันเกลียดเจ้านายของเธออูริ ตอนนี้เค้ายังมองฉันอยู่ใช่ไหม อย่ามาเนียนนนน!!!!!! " เสียงงุ้งงิ้งที่เสียงดัง มันทำให้ผมต้องหัวเราะออกมา ฮ่า ๆๆๆ ไม่โง่ว่ะ
"นมเล็กอะ"
"ฮึ่ยยยยย กูดูดแต่หัว"
"แล้วมึงจะไม่บีบเลยรึไง ฮู้ววววววว ดูเด็กน้อย จบดอกเตอร์ต้องอายุเท่าไหร่" เก็นถามถึงอายุของยัยแคระ ที่ตอนนี้ ไม่ยอมก้าวออกจากบ้านผม ทำไม??
"อูริสแกนอารมณ์ยัยแคระ"
[มีความกลัว 80% ค่ะ]
ผมมองดูนาฬิกาที่บอกเวลา 5 ทุ่ม กลัวความมืดเหรอ ตอนนี้ไฟทางเดินยังไม่น่าจะปิด อาจจะไม่ใช่
"อูริ เข้าไปในโทรศัพท์ของเธอ แล้วคุยเป็นเพื่อนเธอหน่อย"
[อูริรับคำสั่งค่ะ]
"ทำไมมึงไม่เดินไปส่งเองไอ้เสือ ช่วงเวลาทำคะแนน" เก็นถามผมที่ส่งอูริไป มากกว่าการผมจะไปด้วยตัวเอง ในเวลาที่ผมนั้นควรจะไปทำคะแนน
"กูงอนเค้าอยู่ มึงดูนี่ ไอ้สเตฟานห่าเหวไรนี่ มันเสือกถ่ายรูปคู่กับเธอเป็นสิบรูป กูยังไม่มีสักรูปเลย"
"หึงไร้สาระนะมึงอะ"
"พรุ่งนี้กูจะเข้ากาสิโน"
"ดี...หัดเข้าไปทำงานบ้าง" เก็นพยักหน้าให้คนที่ชอบโดดงานอย่างผม
"กาสิโนของคนอื่น กูว่ากูรับโทรศัพท์มันขนาดนี้ ถ้ามันจีบยัยแคระอยู่ มันต้องมาแน่ ๆ ถ้าไม่มา แสดงว่าก็ไม่ใช่คู่แข่งที่น่ากลัวอะไร แต่ถ้ามันมา มันจะได้รู้ ว่ากูเป็นใคร"
"เป็นเอามากนะมึงเนี่ย"
ไม่มีคำตอบอะไรจากผม มีเพียงสายตาที่ถักทอความชั่วร้ายในใจ ผมไม่ใช่คนชอบแย่งอะไรกับใคร แต่อะไรที่ผมเล็งไว้แล้ว ผมจะคว้ามันมา แบบไม่สนวิธีการเลย ทำไมผมไม่จุ๊บเธออีกสักที ก่อนปล่อยกลับบ้านนะ
- ผู้เขียน
