Chapter.12 “..ใหญ่เกินไป” Nc20++
วาโยเดินกระหย่งไม่กล้าเหยียบพื้นก้อนกรวดยามบ่ายแก่ๆลงเต็มฝ่าเท้าที่เปลือยเปล่าของเธอนัก ระหว่างทางเธอเอาแต่ก้มหน้าไปจนถึงบ้านไม้หลังใหญ่สไตล์คอทเทจผสมกลิ่นอายคันทรี่ของโลเรนโซ่
ไม่ทันที่เธอจะเอื้อมแตะเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงทักทายของแม่บ้านร่างท้วมคนหนึ่งกำลังขี่สกู๊ดเตอร์ไฟฟ้าพ่วงข้างมีกล่องอาหารทรงสี่เหลี่ยมวางเป็นชั้นๆหอมฉุยมาแต่ไกล
“ไงจ๊ะแม่หนู เพิ่งมาอยู่สิท่า” ป้าแม่บ้านวัยดึกแต่หัวใจเหมือนวัยรุ่น สังเกตจากรองเท้าผ้าใบเพ้นท์ลายเรนโบว์ที่เหยียบลงพื้นแทนการเบรก
“ว้าว คุณป้าเท่ห์จังเลยค่ะ”
เธอยิ้มดีใจไม่ต่างจากเด็กที่เห็นรถไอศกรีมอะไรเทือกนั้น
“ป้าแก่แล้ว จะให้เดินไปส่งเช้า เที่ยง เย็น ค่ำทุกหลังก็เป็นลมพอดี” ป้าร่างท้วมผมสีขาวดัดหยิกสั้นสั่นศีรษะพลางฉีกยิ้มร่าอวดฟันขาวเรียงกันสวยงามแสดงให้เห็นว่าป้าดูแลตัวเองดีพอสมควร
“รับไปซะ อาหารของเธอกับค
