วุ่นแล้วไง! ดันไป one night กับลูกชายท่านประธาน

@โรงแรม Grand Diamond village "ไอ้ลูคัสบอกว่ามึงมาไทยเป็นอาทิตย์แล้ว ทำไมพ่อมึงยังโทรมาถามกูอีกว่ามึงจะบินเมื่อไหร่" ชายหนุ่มหน้าตาลูกครึ่ง เดินเข้าไปนั่งที่โซฟาข้างผู้ชายอีกคนที่หน้าคล้ายคลึงกัน "พ่อกูติดต่อกูไม่ได้" เจ้าของห้องตอบหน้าตาเฉย "มึงนี่มันลูกทรพีจริงๆ ไอ้โนอา" หนุ่มลูกครึ่งเจ้าของห้องหรือ ‘โนอา’ ถูก ‘เอเนล’ ลูกพี่ลูกน้องของเขาต่อว่า สมิธ ไตรภัคฆ์ พ่อของโนอา เป็นลุงของเอเนล ซึ่งพยายามติดต่อลูกชายมานาน แต่ก็ติดต่อไม่ได้เลย จนต้องขอความช่วยเหลือจากเอเนล "ถ้าโทรมาในฐานะพ่อ เพื่อถามสารทุกข์สุกดิบของลูก ที่ส่งให้ไปอยู่ออสเตรเลียเพราะทะเลาะกัน กูก็คงจะรับสาย แต่นี่พยายามจะโทรหากูเพื่อคุยเรื่องงาน ทั้งที่กูลาพักร้อนอยู่ ก็ช่วยไม่ได้" โนอาหันไปพูดกับลูกพี่ลูกน้องของเขา "นี่มึงยังงอนลุงสมิธอยู่อีกเหรอ แล้วมึงรู้ได้ไงว่าเขาจะโทรมาคุยเรื่องงาน" "ตอนอยู่บนเครื่องกูเห็นเมลมาถามแต่เรื่องงาน ไม่เห็นถามว่าบินเมื่อไหร่" "ไอ้ขี้งอนเอ๊ย กับพ่อก็ยังงอนไอ้เวร" "กูไม่ได้งอน ก็ถ้าอยากจะเป็นเจ้านายกับลูกน้องนักกูก็จัดให้ แล้วมึงก็ไม่ต้องคาบข่าวไปบอกพ่อกูด้วยว่ากูกลับกรุงเทพแล้ว" เพราะรู้ดีว่าเอเนลสนิทกับพ่อของเขามากแค่ไหน โนอาจึงต้องปรามอีกฝ่ายเอาไว้ก่อน เขายังไม่ต้องการให้พ่อตามตัวเขาเจอ จนกว่าจะหมดเวลาพักร้อน "แล้วมึงหายหัวไปไหนมาตั้งนาน" "กูไปอยู่ภูเก็ตมา น่าจะสักอาทิตย์ได้" "บินข้ามน้ำข้ามทะเลมาตั้งไกล ยังมีแรงถ่อไปถึงภูเก็ตอีกนะมึง" "กูพักอยู่กรุงเทพก่อน แต่ก็พักจริงๆ นะนอนทั้งวัน" ตั้งแต่ลงจากเครื่องบิน โนอาก็เช่าโรงแรมนอนพัก ก่อนจะตัดสินใจบินไปหาเพื่อนสมัยเรียนที่ภูเก็ต เดิมทีนั้นโนอาเรียนอยู่ที่ไทย แต่เพราะมีเหตุทะเลาะกับพ่อเรื่องแม่เลี้ยง ทำให้เขาถูกพ่อส่งให้ไปอยู่กับย่าที่ออสเตรเลีย ก่อนจะถูกปูทางให้ทำธุรกิจของครอบครัวที่นั่นต่อ ตั้งแต่ที่เขาเรียนจบ "ตามใจมึงก็แล้วกัน แล้วนี่จะไปไหน" เมื่อเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าโนอา แต่งตัวพร้อมจะออกจากห้อง ผู้มาเยือนจึงได้เอ่ยถาม "นัดกับไอ้ซีไว้ มันชวนไปร้านนั่งชิล เบื่อผับแล้วอยู่ภูเก็ตไปทุกวัน" "ตั้งแต่เหยียบแผ่นดินไทยฟาดไปกี่คนแล้วล่ะมึง" เพราะรู้จักนิสัยของกันและกันดี เอเนลจึงได้เอ่ยถามแบบนั้น แต่โนอากลับยักไหล่ก่อนจะส่ายหน้าไปมา "อย่ามาพูดให้กูเสียหายนะ กูไม่ใช่พวกเอาไม่เลือกซะหน่อย" เขาปฏิเสธเสียงแข็ง "แล้วได้บ้างไหม" แต่เอเนลก็ยังไม่ยอมเชื่อเช่นกัน คนอย่างโนอาน่ะเหรอจะขาดของแบบนี้ได้ "ก็มีบ้าง แต่ไม่ได้เยอะแบบที่มึงพูด ก็พอจะระบุจำนวนได้อยู่" "เออๆ กูมาแค่นี้แหละ แค่มาดูว่ามึงยังปลอดภัยดี หายงอนแล้วก็โทรกลับไปหาลุงสมิธบ้างเขาเป็นห่วง" "เออ อีกไม่กี่วันก็หมดพักร้อนแล้ว เดี๋ยวกูก็เข้าบริษัทเองแหละ ชอบทำเหมือนกูเป็นเด็กอยู่เรื่อย" "ก็ดูมึงทำตัวเข้าสิ" เอเนลพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องพักของโนอา แล้วมุ่งหน้ากลับไปที่บ้าน ซึ่งเขาอาศัยอยู่ร่วมกับสมิธพ่อของโนอา เพราะบ้านหลังนั้นเป็นมรดกส่วนกลางที่ลูกหลานของปู่ทุกคนได้สัดส่วนในบ้านอย่างเท่าเทียมกัน พ่อของทั้งโนอาและเอเนลเป็นลูกครึ่งไทยออสเตรเลีย ปู่ของพวกเขาเป็นเศรษฐีชาวไทย ที่แต่งงานกับเศรษฐินีชาวออสเตรเลีย มีลูกด้วยกันสองคนซึ่งก็คือพ่อของโนอาและเอเนล ทว่าปู่ของพวกเขาเป็นคนเจ้าชู้ จึงได้มีเมียคนไทยอีก 2-3 คน ทำให้ย่ารับไม่ได้และขอกลับไปดูแลธุรกิจของเธอที่ออสเตรเลีย แต่คนทั้งสองไม่ได้หย่ากัน ทั้งยังเป็นพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจร่วมกันเรื่อยมา จนกระทั่งปู่สิ้นใจไป ที่ร้านนั่งชิลล์ซึ่งอยู่ห่างกับโรงแรมที่โนอาพักอยู่พอสมควร เขาเดินเข้าร้านไปกับซีเนียร์เพื่อนสนิทสมัยเรียน ท่ามกลางสายตาของสาวๆ ในร้านที่จับจ้องมาอย่างไม่วางตา “คนเยอะเหมือนกันนะ” โนอาหันไปบอกกับเพื่อนของเขา สายตาก็มองสแกนหาใครสักคนที่น่าสนใจจะเข้าไปชนแก้วด้วย “เออ เยอะแบบนี้ทุกวัน แต่ไม่ต้องห่วง กูจองโซนวีไอพีไว้แล้ว อยู่ชั้นสอง” ซีเนียร์เป็นลูกค้าวีไอพีของที่นี่ และเขาก็มาบ่อยพอใช้ได้ แถวนี้ไม่มีมหาวิทยาลัย ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นวัยทำงาน ซึ่งซีเนียร์ที่ไม่ชอบเด็กเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงรู้สึกพอใจกับการมานั่งดื่มที่นี่อย่างมาก “เป็นไง ถูกใจมึงไหมไอ้โนอา” เมื่อมาถึงโต๊ะชายหนุ่มผู้เป็นคนชวนก็เอ่ยถามขึ้น “ก็ดี ไม่วุ่นวายเท่าไหร่ คนดูจะเน้นนั่งคุยกันมากกว่า” “มันยังไม่ดึก อีกสักประมาณครึ่งชั่วโมงเพลงก็จะเร็วขึ้นแล้ว เดี๋ยวลานตรงนั้นก็มีคนออกมาเต้น” ลูกค้าประจำบอก พลางหยิบแก้วขึ้นมาใส่น้ำแข็ง และเตรียมเครื่องดื่ม วันนี้โนอาขอว่าไม่ต้องเรียกสาวๆ มาชงเหล้า เขาเหนื่อยจากการเดินทางและอยากจะพักผ่อนเงียบๆ โนอาและซีเนียร์นั่งคุยกันไปพร้อมกับดื่มแบบเบาๆ สมัยเรียนทั้งสองคนสนิทกันมาก หลังจากที่โนอาถูกส่งไปออสเตรเลียก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ “แล้วคือมึงก็ต้องกลับไปทำงานที่ออสเหรอ” “เออ กูเห็นว่างานมันก็โอเค เลยไม่ได้ปฏิเสธ อีกอย่างย่าก็แก่แล้วด้วย ท่านฝากความหวังไว้กับกูมาก” โนอาพูดก่อนจะสาดแอลกอฮอล์ลงคอ สายตาของเขาสะดุดที่ผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งกำลังขยับร่างกายตามจังหวะดนตรีอยู่ที่ลานเต้นด้านล่าง เธอดูโดดเด่นท่ามกลางผู้คนมากมายตรงนั้น “เจอเป้าหมายเหรอ” ซีเนียร์แกล้งถาม เมื่อเห็นสายตาของเพื่อดูเป็นประกาย “มึงนี่มันรู้จักกูดีเกินไปแล้วจริงๆ” เขาไม่ปฏิเสธ แต่ยื่นแก้วเปล่าให้กับเพื่อน สายตายังจับจ้องไปที่เธอคนนั้น ‘อุตส่าห์ตั้งใจจะมาดื่มอย่างเดียวแล้วแท้ๆ’ เขาคิดในใจ เพราะความต้องการจะเข้าไปหาเธอคนนั้น ดูจะมากขึ้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด และถ้าไม่ได้เข้าไปหาเธอ คืนนี้คงกลับไปนอนหลับไม่ลงแน่ๆ “เดี๋ยวกูมานะ” เมื่อเห็นว่าเป้าหมายเดินออกไปจากลานเต้น และมีทิศทางเหมือนจะเดินออกไปนอกร้าน เขาก็รีบตามเธอไปทันที โนอาไม่เคยพลาดเมื่อเล็งใครแล้ว และเธอคนนี้ก็ต้องเป็นแบบนั้นเหมือนกัน