เสียงเข้มของเจ้าของบ้านดังขึ้นทันก่อนที่อีกคนจะตรงเข้ามาทำร้ายคนของเขาเข้าอีกรอบ ณดลจ้องมองร่างเล็กที่บัดนี้ล้มลงไปกองอยู่กับพื้นด้วยความสงสารปะปนความโกรธ เขาแทบไม่ต้องใช้ความคิดเลยสักนิดในการก้มลงไปประคองมะลิขึ้นมายืนข้างกายกัน
“ณดลมาก็ดีแล้ว บอกน้ามาสิว่าปกรณ์ไม่รู้จักนังเด็กนี่ มันบอกว่ามันเป็นคนทำความสะอาดที่นี่ แต่น้าเห็นท่าทีแล้วเหมือนจะเป็นคนหัวขโมยมากกว่า” หทัยทิพย์เอ่ยขึ้นพร้อมจ้องมองลูกเลี้ยงด้วยสายตาแพรวพราว หากเจอคนลูกก่อนคนพ่อเธอคงไม่มีทางเลือกที่จะแต่งงานกับไอ้แก่สิงค์นั่นแน่ๆ แต่เพราะเจอกันช้าเลยต้องมานั่งเสียดายอยู่อย่างนี้ พยายามเข้าหาเขาทุกวิถีทางแต่ก็ไม่เคยได้ผลเลย
“มะลิเป็นคนของฉัน!และเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายเขาแบบนี้”
“ว่าไงนะ!”
“ฉันว่าฉันพูดชัดแล้วนะ แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่!” คนถูกย้อนหน้าเสียเล็กน้อยก่อนค่อยๆเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนในนาทีต่อมา
“น้าเอาข้าวเที่ยง
