ตอนที่ 2 ทานข้าวกับแม่บ้าน
1118 คำ
บทที่ 2
"พี่เหมกลับมาแล้วหรือคะ ทานข้าวมาหรือยังเดี๋ยวทิมตั้งโต๊ะให้นะคะ"
"ไม่ต้อง ฉันกินมาแล้ว พ่อแม่ฉันว่าอย่างไรบ้าง"
"ท่านไม่ได้ว่าอะไรค่ะ เพียงแค่ถามว่าเมื่อไรจะมีหลานให้ท่าน"
"หึ พ่อแม่ฉันถาม หรือว่าเธอกันแน่ที่อยากจะขึ้นเตียงกับฉันจนตัวสั่น ฝันไปเถอะ"
"ทิมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยค่ะ "
ฉันรีบก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่มันกำลังจะไหลลงมา ฉันทำอะไรผิดนักหนาเหรอทำไมเขาต้องใจร้ายกับฉันขนาดนี้
พี่เหมเดินขึ้นไปข้างบนแล้ว ฉันจึงเดินตามเข้าไป ฉันยืนรอที่หน้าห้องสักพัก แล้วฉันจึงหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไป ฉันรีบเตรียมชุดนอนให้เขาวางไว้บนเตียง แล้วฉันจึงรีบหมุนตัวออกมาจากห้อง รีบกลับเข้าไปนอนในห้องนอนของตัวฉันเอง
หลังจากชายหนุ่มออกมาจากการอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ เขาก็เห็นชุดนอนที่เมียแต่งของเขาเตรียมไว้ให้ในทุกๆ วัน เขามองดูด้วยสายตาวูบไหว ถ้าเขาไม่มีคนรักอยู่ก่อน ทับทิม ก็คือตัวเลือกที่ดี ชายหนุ่มหยิบชุดมาใส่แล้วจึงเข้านอน เขาไม่ได้นอนห้องเดียวกับภรรยา ทั้งคู่แยกกันนอนมาตลอดตั้งแต่แต่งงานกันแล้ว เขารู้ว่าเขาใจร้ายกับหญิงสาวมาก แต่เพื่อตัวเขาเอง เขาไม่อยากหวั่นไหวให้กับความดีของหญิงสาว
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ
" บอสค่ะ ท่านประธานมาขอพบค่ะ"
"เชิญเข้ามาเลยครับ"
"ไงเหม"
"ครับพ่อ พ่อมีอะไรถึงได้มาหาผม "
" ลูกก็น่าจะรู้นี้ ว่าเรื่องอะไร พ่ออยากได้หลานเหมให้พ่อได้ไหมลูก พ่อขอหลานแค่คนเดียว"
"แต่พ่อก็รู้ ว่าผมไม่ได้รักทับทิม"
"พ่อไม่สนว่าแกจะรักหรือไม่รัก แต่พ่อต้องการหลาน และต้องเป็นลูกของแกกับหนูทับทิมเท่านั้น เข้าใจไหม ครอบครัวเราจะมั่นคงได้ไงถ้าไม่มีโซ่ทองคล้องใจ"
"ครับ"
เหมราชรู้สึกหนักใจมาก แต่เอาเถอะเพื่อความสบายใจของเขา แค่ทำให้ท้องใช่ไหม ถ้าแค่นั้นก็ได้ถือว่าตัดปัญหาละกัน
12.00
"เหมคะ ทานสิคะ"
"ขอบคุณครับเตย"
"เตยได้กระเป๋าแล้วนะคะ ชอบมาก ๆ เลย เตยรักเหมที่สุดเลย เฮ้อ!! "
"ทำไมครับไม่ถูกใจเหรอ"
"ถูกใจค่ะ เตยชอบมาก"
"แล้วเตยถอนหายใจทำไม บอกผมได้ไหม"
"ฮึก ฮึก ...แม่เตยน่ะค่ะ แกเป็นโรคหัวใจ นี่หมอนัดอีกแล้ว..ตะ...เตย..ฮือ ๆ ฮื้อ ๆ "
"ใจเย็นๆ ครับ อย่างร้องไห้เลยนะ มีอะไรให้ผมช่วยเตยบอกผมเลยนะ"
"เตย...คือ....เตยมีเงินไม่พอค่ารักษาพยาบาลค่ะ ฮือ ๆ ฮื้อ ๆ ค่ารักษาแพงมาก นี้เตยก็เพิ่งจะขายที่ไปก็หมดกับค่ารักษาแม่หมดเลย"
"เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวผมโอนให้เตย หนึ่งล้านนะ พอไหมครับ"
"พะ....พอค่ะ..แต่เหมคะ เตยไม่อยากให้เหมคิดว่าเตยรักเหมที่เงิน เหมไม่ต้องให้เตยหรอกนะคะ ถือว่าเตยไม่เคยพูดเถอะนะคะ"
"โถ่...คนดีคุณอย่าคิดมากสิ ผมเต็มใจรับไว้เถอะเลขบัญชีเดิมนะครับ"
ใบเตยซ่อนใบหน้าดีใจอย่างมิดชิด ก็เหมราชน่ะหมูในอวย อย่างไรล่ะ เธอจะปล่อยไปได้ไง จริงไหมล่ะ
อีกด้านของกระจกกั้นภายในร้านอาหารเดียวกัน ทุกการกระทำและคำพูดของทั้งคู่เข้ามาในหูของปรีดาภรณ์ทั้งหมด บังเอิญหญิงสาวมานั่งทานข้าวกับศิริญญาเพื่อนสาวเพียงคนเดียวที่ปรีดาภรณ์สนิท
"อย่าพูดอะไรนะศิ ทิมขอร้อง"
"อืม"
ศิริญญาจำใจพยักหน้ารับปาก เพราะไม่อยากให้เพื่อนสนิทตัวเองไม่สบายใจ จนกระทั่งเหมราชกับคู่ขาเดินออกไป ศิริญญาจึงได้ระเบิดออกมา
"ทับทิม ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมแกต้องยอมไอ้ผัวเฮงซวยขนาดนั้นวะ ทำไมไม่ถ่ายคลิปฟ้องหย่ามันเลยล่ะ"
"เราทำแบบนั้นไม่ได้หรอก พ่อพี่เหมกำลังจะลงเล่นการเมือง แล้วพี่เหมก็กำลังจะขึ้นรับตำแหน่งประธานบริษัท ถ้ามีข่าวฉาวออกไปคะแนนคงจะตก"
"โอ๊ย!!! แกยังจะห่วงไอ้ชั่วกับพ่อของมันอีกเหรอ แกนี้มันแม่พระจริงๆ แล้วมันกับพ่อมันเคยห่วงแกบ้างไหมว่าแกจะรู้สึกอย่างไร"
"เราไม่เป็นไร ศิทานข้าวเถอะ เราหิวแล้ว"
ปรีดาภาณ์เลือกที่จะตัดบทด้วยการตักข้าวเข้าปาก แม้ว่าใจจริงหญิงสาวจะไม่สามารถรับรสอาหารได้เลยแม้แต่น้อย ศิริญญาเองก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรต่อ เพราะรู้ดีว่าแค่นี้เพื่อนตัวเองก็เจ็บเกินทนไหวแล้ว
(คอยดูนะไอ้เหมราช ฉันจะกาหัวแกไว้ พ่อแกฉันก็จะไม่ลงคะแนนเสียงให้)
ศิริญญาเพียงแต่คิดในใจ และหญิงสาวหมายมั่นตามนั้นไว้แล้ว
20.30 น.
ปรีดาภรณ์เดินไปรับกระเป๋ากับเสื้อสูทของเหมราช หลังจากชายหนุ่มลงจากรถ หญิงสาวทำเช่นนี้อยู่ทุกวัน แม้ตอนแรกเหมราชจะปฏิเสธไม่ให้หญิงสาวมาวุ่นวายกับตน แต่หญิงสาวก็ยังยืนยันที่จะทำ ชายหนุ่มจึงไม่ว่าอะไร
"มีอะไรกินบ้าง"
ปรีดาภรณ์ดีใจจนยิ้มแก้มปริ ก็สามีของเธอชวนเธอคุยด้วยนี่นา
"มีแกงพะแนง กับผัดเปรี้ยวหวาน ของโปรดพี่เหมด้วยค่ะ พี่เหมจะรับไหมคะ"
"อืม ไปตั้งโต๊ะเถอะ"
"ค่ะ"
หญิงสาวรีบเดินเข้าไปจัดกับข้าวเรียงบนโต๊ะ คดข้าวใส่จานพร้อมรับประทานไว้รอให้ชายหนุ่ม
"น้ำเย็น ๆ ค่ะพี่เหม"
"อืม... แล้วเธอไม่ทานข้าวเหรอ ทำไมมีแค่ของฉันคนเดียวล่ะ"
"พี่เหมทานก่อนเถอะค่ะ ทิมไว้ทานพร้อมป้านิ่มทีหลังค่ะ"
พูดจบหญิงสาวก็เดินเลี่ยงออกมา เธอไม่กล้าร่วมโต๊ะกับชายหนุ่ม เพราะเขาเคยบอกว่าเห็นหน้าเธอแล้วกินข้าวไม่ลง เธอจึงต้องไปทานในครัวกับแม่บ้านทุกวัน ซึ่งหญิงสาวไม่ติดใจอะไร ดีเสียอีกเธอจะได้มีเพื่อนทาน ไม่ต้องนั่งเหงาคนเดียว ดีที่บ้านหลังนี้ยังมีป้านิ่มแม่บ้านที่ใจดี
อย่าเพิ่งเทกันนะคะ ไรท์พยายามจะมาบ่อยๆ ฝากติดตามด้วยนะคะ
ฝากผลงานและอีบุคของไรท์ด้วยนะคะ
กดติดตามให้ด้วยน๊าาาา
- ผู้เขียน
