จางหลงหมุนแหวนหยกที่มือไปมาแหวนวงนี้เป็นไทเฮาที่มอบให้เขาก่อนตาย
“มอบให้ ไท่จือเฟยของลูก นางจะต้องงดงามอย่างที่สุดและ รักลูกของข้าที่สุด”จางหลงถอนหายใจ
“เสี่ยวซาน ข้าไม่เคยมอบสิ่งใดให้นาง เจ้าคิดว่าแหวนหยกวงนี้ เหมาะกับกุ้ยเฟยหรือไม่”เสี่ยวซานอมยิ้ม
“ฝ่าบาท แหวนวงนี้ไม่เสียดายหรือไรเป็นของแทนกายไทเฮา”ถามเพราะรู้ที่มาที่ไปของแหวนดี คาดไม่ถึงว่าจางหลงจะกล้ามอบให้ใครเพราะแม้แต่ฮองเฮายังไม่เคยได้แตะต้องมัน
“นางมีแหวนติดตัว ข้ามีนางข้างกายก็ไม่ต่างกัน กับมีแหวนแทนกาย อีกทั้งเสด็จแม่ตั้งใจมอบให้ข้าสำหรับคนที่ข้าคิดว่านางสำคัญกับข้าที่สุด”
“กุ้ยเฟย นับว่าโชคดีที่ได้ครอบครองมัน”
“ข้า ไม่เห็นว่าที่ผ่านมาข้าต้องการมอบมันให้กับใคร”ดวงตาเหมือนจะยิ้มได้เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเอง ทำลงไป
“เช่นนั้นฝ่าบาทจะรออะไรอีกเล่าในเมื่อ ตั้งใจมอบให้กุ้ยเฟยเช่นนั้นเราไปที่ตำหนักเย็นกันเลยไม่ดีกว่าหรือ”เสี่ยวซานก
