"ผมชื่อแดนดิน..." เชี่ยยเอ๊ย...ไอ้เด็กเนิร์ด สี่ตา อย่าว่าแต่เรียกชื่อนายเลย อีกเดี๋ยวก็จะมีคนส่งป้ายวิญญาณสลักชื่อนามสกุลเต็มของนายปาขึ้นมาให้บนเวทีด้วยแล้ว
ผมหลับตาไม่อยากมองหน้ามันเลย แต่ก็อดไม่ได้ คนอะไรเห็นแล้วโคตรรำคาญตาแต่กลับเลิกมองมันไม่ได้ซะที่ แค่ดูมันพันมือก็เซ็งแล้วอ่ะ พันข้อมือก็ยังพันไม่เป็นแล้วดั้นไปรับคำท้าของน้ำมนต์รนหาที่ตายโหงแท้ ๆ
"นี่ถ้าจะเอาซากผมไปทิ้ง เลือกเอาโรงพยาบาลเอกชนนะ ผมไม่อยากนั่งรอนาน" แดนดินพูดกึ่งเล่นกึ่งจริงแถมยังหัวเราะออกมาเหมือนมุกของมันตลกนักหนา
ผมพยายามไม่ฟังที่มันพูดแต่หยิบผ้าดึงออกมาจากมือนายแว่นแล้วเริ่มพันให้มันตามแบบที่ผมถนัด นายแว่นมองหน้าผมทำตาซาบซึ้งผมอยากจะชกหน้ามันแต่เห็นว่าไหน ๆ มันก็กำลังจะถูกน้ำมนต์ฆ่าตายแล้ว ให้มันตายแบบมีความสุขสักหน่อย
"แล้วก็ฝากบอกน้ำมนต์ได้ไหมว่าจะชกตรงไหนก็ได้แต่อย่าชกหน้าเพราะผมไม่อยากให้แม่เห็น" เอาแล้ว มั
