พรินซ์ ปีศาจ เป็นมนุษย์หุ่นกระป๋องที่ไม่มีหัวใจ...
คนที่จะอยู่ใกล้เขา มีเพียงสองประเภท ประเภทแรกคือเป็นนักสู้ที่เขาใช้งานได้ กับอีกประเภทหนึ่งคือเป็นตุ๊กตายางให้เขาได้ระบายอารมณ์
ปัญหาของผมคือผมไม่ใช่นักสู้ และถึงแม้ผมจะอยากให้นายพรินซ์ เห็นผมเป็นตุ๊กตายาง แต่เขาก็จะกอดตุ๊กตายางทุกตัวขึ้นเตียง ยกเว้นผม
ผมเดินตามนายปีศาจมาจนถึงหน้าห้องเขาแล้วเปิดประตูออก แต่ผมไม่ยอมเดินตามเข้าไป
"ฉันจะกลับบ้านแล้ว" ผมกัดกระพุ้งแก้มให้เจ็บ เพื่อจงใจปลุกตัวเองให้ตื่นจากความฝันนี่สักที ผมไม่เคยสนใจใครมาก่อนและก็อยู่มาอย่างมีความสุขดี จนกระทั่งมารู้จักหมอนี่ ผมชอบความตื่นเต้นเร้าใจ รู้สึกโคตรเท่ที่ได้เดินเข้าออกชมรมลับนั้นเหมือนเด็กที่เจ๋งกว่าคนอื่น ๆ แต่ทุกครั้งที่นายปีศาจเรียกหาคนอื่นแทนที่จะมองมาทางผม มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่ามากกว่าหมาข้างถนนที่เดินตามตูดนายปีศาจเสียอีก ให้ตายเหอะ ถ้านายปี
