แม้ฉันพยายามจะรีบกลับไปที่คฤหาสน์ซักแค่ไหน... ก็ไม่อาจไปถึงได้ดังใจหมาย ...ด้วยติดปัญหาหลายอย่าง ตั้งแต่เรื่องรอบรถไฟที่จะไปเชียงรายหมด พอหันไปหารถทัวร์ ...คนขับก็มัวรอผู้โดยสารจนรถออกช้ากว่าที่ควรจะเป็น ฉันคิดว่าฉันจะไปถึงก่อนอาทิตย์ตก
แต่เมื่อรถแล่นเข้าสู่ตัวเมือง...ก็เป็นเวลาเฉียดเจ็ดนาฬิกา เข้าไปแล้ว
คงไม่ทันได้ลาธีรเจตย์ ฉันมาช้าไป...
เมื่อรถทัวร์จอดเทียบที่สถานีขนส่งประจำจังหวัด ฉันก็โทรศัพท์ด้วยตู้สาธารณะไปที่เบอร์คฤหาสน์ เมื่อเครือรับ ฉันขอสายธีรเจตย์เป็นอันดับแรก
“เขาออกจากบ้านไปตั้งแต่เที่ยงแล้ว”
เป็นไปตามคาด... เขาไปแล้ว...
“คุณเทวสิทธิ์อยู่มั้ย” ฉันพูดชื่อสำรองที่คิดไว้ในใจตลอดทาง
“รอเดี๋ยว” เครือพูดเสียงห้วนเหมือนเดิม แต่คราวนี้ น้ำเสียงเธอมีแววเหนื่อยและหวาดหวั่น เธอคงอยู่ในคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยตำรวจ และสถานการณ์ที่ชวนให้รู้สึกตึงเครียด
