สองชั่วยามผ่านไป
บริเวณห้องคุมขัง
เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามรัตติกาล ทหารยามต่างหมุนเวียนผลัดกันเปลี่ยนเวรตามคำสั่งที่ได้รับอย่างเป็นระเบียบ ค่ำคืนนี้เป็นคืนเดือนหงาย ดวงจันทราเคลื่อนลอยผ่านอยู่เหนือพระราชวังต้าหมิงกงอันยิ่งใหญ่ ส่องแสงสุกสกาวสว่างไสวไปทั่วพื้นพิภพ
“โอ้โห! พวกเจ้าแหงนหน้ามองดูพระจันทร์สิ วันนี้ทำไมดวงใหญ่ผิดหูผิดตากว่าทุกวันเลย แสงจันทร์มองเห็นทุกอย่างในที่มืดได้อย่างชัดเจน เดือนหงายแบบนี้ได้ทุกวันก็ดีน่ะสิ” เหล่าบรรดาทหารต่างพากันแหงนมองดวงจันทร์เบื้องบนเป็นการใหญ่ ในขณะที่หยงอี้กำลังเดินกลับ มาพร้อมสำรับอาหารเพื่อนำมาให้กับจางกงกง
“พวกเจ้าไม่เคยเห็นพระจันทร์กันหรือไง จึงพากันมองอยู่ได้ ถึงเวลาเปลี่ยนเวรแล้วเหตุใดยังไม่ประจำจุดของตัวเองอีก!” หยงอี้ซึ่งมียศทางทหารสูงกว่ากล่าวอย่างตำหนิพลางส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเห็นทหารในสังกัดเดียวกับตนเดินออกมาจากคุกหลวง
“อ้าว! เจ้าเดินออกม
