พลอยใสกับคุณอาทั้งสอง (3P)

“ฉันไม่เคยสั่งเคยสอน ให้แกทำตัวเหลวแหลก คบผู้ชายไม่เลือกหน้า จนสร้างความอับอายขายขี้หน้าแบบนี้ แล้วยังมาทำตัวแย่ๆ ใส่ราตรีอีก ต่อไปนี้แกจะไปไหนก็ไป ฉันไม่มีลูกอย่างแก” เสียงตวาดไล่ดังเข้ามาในโสตประสาท ของผู้หญิงที่กำลังนั่งดื่มอยู่ที่สถานบันเทิง ในเวลาเกือบเที่ยงคืน ดื่มเหล้าเคล้าน้ำตา หวังให้แอลกอฮอล์จากเหล้าที่ดื่มเข้าไป ช่วยทำให้ความเสียใจลดน้อยลงไปได้บ้าง ทว่ากลับดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อยิ่งเมาประโยคที่บิดาไล่หนีออกจากบ้าน ก็ไหลวนกลับเข้ามาในสมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้พยายามจะบอกตัวเอง ว่าอย่าคิดถึงคนใจร้ายอย่างบิดา ที่กล้าไล่ลูกในไส้ออกจากบ้าน เพียงเพราะเธอตบหน้าแม่เลี้ยงไปหนึ่งฉาด สาเหตุก็มาจาก แม่เลี้ยงพูดจาดูถูกและพาดพิงไปถึงมารดาที่จากไป คนเป็นลูกอย่างเธอจึงไม่อาจปล่อยผ่านไปได้ เกิดการทะเลาะมีปากเสียงจนเธอขาดสติและตบเข้าให้ แต่นั่นก็ไม่สร้างความเสียใจให้เธอ เท่ากับบิดาผู้ให้กำเนิดออกปากไล่เธอออกจากบ้านอย่างไม่มีเยื่อใย ไร้การสอบถามถึงสาเหตุที่เกิดขึ้น เพียงแค่แม่เลี้ยงบีบน้ำตา แสร้งทำเป็นเจ็บปวดเสียใจ ก็หลงเชื่อไปเสียหมด เหล้าขมๆ แก้วแล้วแก้วเล่าจึงถูกสาดลงในลำคอ จนสติเริ่มถอยหาย มีผู้ชายเข้าหาชนแก้วด้วยไม่ขาดสาย โดยที่หญิงสาวไม่ระแวดระวังถึงภัยที่อาจจะตามมาทีหลัง จนกระทั่ง... “อาเมฆขา มารับพลอยที...”