because of love 03 ไม่รู้อะไรเลย
1335 คำ
(โรม)
โรงพยาบาล R
วี๊ดดดดว่ออออออ~~~~~
ผมกำลังตรวจคนไข้อยู่ก็ได้ยินเสียงรถพยายามฉุกเฉินดังขึ้นซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของโรงพยาบาลอยู่แล้วที่จะได้ยินอะไรแบบนี้เลยไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไหร่นัก ผมก็ยังคงทำหน้าที่ตรวจต่อไปตามที่อาจารย์หมอได้สั่งเอาไว้เพราะว่าตอนนี้ผมเป็นเอ็กเทิรน์หรือว่าการฝึกงานนั่นเอง
"เดี๋ยวเอ็กเทิร์นตามมาหน่อยนะวันนี้มีเคสฉุกเฉินมากเรายังไม่เคยเจอสถานการณ์นี้เลยเพราะงั้นวันนี้ทุกคนต้องเรียนรู้ในเคสนี้ด้วย" อาจารย์หมอเรียกหมอเอ็กเทิร์นน่าจะเป็นคนไข้ที่พึ่งเข้ามาเมื่อกี้นี้เลย
"ครับ/ค่ะ"
"โดยเคสนี้คนไข้โดนแทงมาซึ่งแผลค่อนข้างลึกอาจจะต้องทำการผ่าตัดด้วยเพราะงั้นเลยต้องมีคนเข้ากับผมด้วย ใครอาสาไหม?" พรึ่บ! เป็นผมที่ยกมือก่อนใครเพราะว่ากำลังเกี่ยวการเรียนต่อการเป็นศัยลแพทย์ ฉะนั้นเมื่อมีเคสให้เข้าห้องผ่าตัดด้วยผมจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ
"โอเคเป็นหมอโรมนะงั้นเราไปกันเลยเถอะ" แล้วพวกเราก็รีบเดินตามอาจารย์หมอไป
"หมอค่ะทางนี้ค่ะ!!" เสียงของพยาบาลเรียกพวกเราเลยต้องรีบเดินไปทันที
"เป็นยังไงบ้าง?!"
"ความดันต่ำมากค่ะแถมยังเสียเลือดมากอีกด้วยกว่ารพยาบาลจะมาส่งก็เกือบช็อกแล้วค่ะ" เสียงพยาบาลรายงาน
"ถ้าคนไข้ช็อกต้องทำยังไง...?" และในจังหวะนั้นเองที่ผมเห็นว่าใครที่นอนนิ่งอยู่ตรงนั้น
"หม่อน..." ผมเผลอเรียกชื่อของเธอออกไป ทำไมเธอถึงได้มาอยู่ตรงนี้ละแล้วใครเป็นคนทำเธอ?????
"เอ็กเทิร์นใครตอบผมได้?!"
"ยาอีไพเนฟรีนครับ" ผมตั้งสติและตอบคำถามไปแม้ว่าตอนนี้จะเป็นห่วงมากก็ตามแต่ถ้าผมตกใจและตื่นตะหนกหมออาจจะทำงานได้ช้าลงก็ได้
"ดี เดี๋ยวเตรียมห้องผ่าตัดนะแล้วก็เตรียมเลือดด้วยเพราะเหมือนว่าจะเสียเลือดมาก" อาจารย์หมอพูดกับพยาบาล
"ค่ะหมอเพทาย"
"แล้วก็...หมอโรมไม่ต้องเข้าห้องผ่าตัดกับผมแล้วให้คนอื่นเข้าแทน" อาจารย์หมอหันมาพูดกับผม
"ครับ?"
"รู้จักกับคนเจ็บไม่ใช่เหรอเพราะงั้นผมคงให้คุณเข้าห้องผ่าตัดไม่ได้หรอก เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะ" หมับ! อาจารย์หมอเพทายจับไหล่ของผมก่อนจะเดินออกไปส่วนใบหม่อนก็โดนพาตัวไปที่ห้องผ่าตัดทันทีเพราะว่าเป็นเคสด่วน
"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?" ผมถามหน่วยกู้ภัยที่พามาส่ง
"พ่อของเธอแทงครับ ได้ข่าวว่าเธอพยายามจะห้ามไม่ให้พ่อกับน้องชายทะเลาะกันคนเป็นพ่อเอามีดขึ้นจะขู่จะแต่ว่าน้องชายหลอนยาเลยตกใจผลักเธอใส่มีดจนโดนแทงน่ะครับ"
"ขอบคุณครับ" ผมไม่เคยรู้เลยว่าที่ผ่านมาครอบครัวเธอเป็นแบบไหนรู้แค่ว่าเธออยู่บ้านกับพ่อและน้องชายหน้าตาแบบไหนก็ไม่เคยเจอเลยด้วยซ้ำ ผมสนใจแค่ใบหม่อนเท่านั้น
ห้องฉุกเฉิน
พรึ่บ!
ผมมานั่งรอใบหม่อนที่ห้องฉุกเฉินเพราะว่าตอนนี้เธอคงไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ พ่อเธอโดนตำรวจจับไปแล้วส่วนน้องชายก็หนีหายไปไหนไม่รู้ไม่มีใครมาดูเธอเลย เพราะงั้นผมเลยเป็นคนเดียวที่อยู่ตรงนี้ข้าง ๆ เธอ...
ตึก ๆ ๆ ๆ
"อยู่ไหนวะ??" เสียงของใครบางคนดังขึ้นผมเลยเงยหน้ามองก่อนจะพบใครบางคนที่เคยเห็นที่ไหน อ่า เคยเจออยู่กับใบหม่อนนั่นเอง
"มาหาใคร?" ผมเลยส่งเสียงออกไป
"ห้องฉุกเฉิน...อ่า อยู่นี่เองผมมาหาเพื่อนน่ะครับชื่อใบหม่อนเธอน่าจะอยู่ข้างใน" ผู้ชายคนนั้นพูด
"เพื่อน...?"
"ครับ แล้วคุณหมอมานั่งทำไมตรงนี้เหรอ??" เขามองหน้าของผม
"พอดีว่าผมรู้จักใบหม่อนน่ะ"
"อ่ออ คนรู้จักนี่เองผมคิดว่าไม่มีใครอยู่กับหม่อนมันก็เลยรีบมาหลังจากได้รับสายจากกู้ภัยว่ามันโดนพ่อแทงน่ะแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อยที่มันไม่ได้อยู่คนเดียว" ผู้ชายข้าง ๆ ผมยิ้มเล็กน้อย
"เป็นเพื่อนกับใบหม่อนมานานแค่ไหนแล้ว??"
"ก็...ตั้งแต่วันสมัครที่ กศน.ละมั้ง เราไปเรียนด้วยกันและก็ไปต่อมอรามด้วยกันด้วย" เธอเรียนที่นั่นเองสินะถึงว่าพยายามตามมหาลัยอื่น ๆ ทั่วไปไม่เจอเลย นี่ผม...รู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้างนะ?
เหอะ!! โคตรน่าสมเพชเลยวะ
"แล้วรู้จักพ่อกับน้องชายใบหม่อนไหม?"
"ถึงคุณจะคนรู้จักกับหม่อนแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมต้องเล่าเรื่องส่วนตัวของมันให้คุณฟังนะครับ" เมื่อได้ยินอย่างนั้นผมก็คิ้วกระตุกนิดหน่อย
"...."
"และอีกอย่างเป็นคนรู้จักยังไงถึงไม่รู้ว่ามันมีพ่อและน้องชายแบบไหนน่ะหรือว่าไม่ได้สนิท แต่ว่าถ้าไม่ได้สนิทก็ไม่น่าจะมานั่งเฝ้ากันหน้าห้องฉุกเฉิกแบบนี้นะ???"
"ผมเป็นแฟนเธอ"
"ฮะ?!"
"แฟนเก่า...ที่ไม่รู้อะไรเลยและคงจะดีมากถ้าผมรู้อะไรเกี่ยวกับใบหม่อนมากขึ้นกว่านี้" ผมบอกไป
"ไม่เห็นเคยได้ยินเรื่องเลยแฟนเลย..." พรึ่บ! ผมเลยเอาโทรศัพท์และเปิดหน้าจอโทรศัพท์ให้ดูภาพล็อกหน้าจอว่าเป็นรูปของผมกับใบหม่อนตอนคบกัน
"จริงด้วยแหะแต่ว่าไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับใบหม่อนเลยเหรอ???"
"ยอมรับว่าไม่รู้และมันคงจะดูแย่มาก"
"หม่อนมันคงไม่ได้บอกละสิ...เอาเถอะ...งั้นผมจะบอกแล้วกัน พ่อมันติดเหล้าวัน ๆ ไม่ได้ทำอะไรหรอกเล่นไพ่ กินเหล้าไถ่เงินใบหม่อนมันไม่ว่าหาเท่าไหร่ก็ไม่พอสักทีเพราะต้องจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ไหนจะค่ากินสามปากสามท้องอีก หลายครั้งมันเลือกที่จะไม่กินนะเพื่อให้พ่อกับน้องอิ่มแต่เหมือนว่าทั้งสองจะไม่รู้จักสำนึกเท่าไหร่"
"..."
"น้องชายก็ติดยาลักขโมยของชาวบ้านเอาไปขายโดนจับเข้าคุกกี่รอบแล้วก็ไม่รู้ใบหม่อนมันก็ต้องไปประกันตัวออกมา สุดท้ายต่อให้ทำงานเท่าไหร่ก็ไม่พอกินไหนจะเรียนอีก" นี่ครั้งแรกเลยที่ผมได้ฟังเรื่องราวของเธอ ผมเป็นแฟนกับเธอมาตั้งหลายปีแต่กลับไม่รู้อะไรเลยไปส่งที่บ้านก็ไม่เคยเข้าไปเจอพ่อและน้องชายของใบหม่อน ส่วนหนึ่งเพราะว่าเธอไม่อยากให้เจออาจจะเพราะว่าแบบนี้ก็ได้ถ้ารู้เรื่องทั้งหมดตั้งแต่ที่เราเป็นแฟนกันผมจะสามารถช่วยเธอได้มากกว่านี้ แต่ผมกลับไม่รู้อะไรเลย...
"คุณชื่ออะไรละผมเพชรนะ"
"โรม"
"อ่าาครับหมอโรม"
เวลาต่อมา
ห้องพักฟื้น
หมับ!! ใบหม่อนได้รับการผ่าตัดและสำเร็จไปได้ด้วยดีตอนนี้ย้ายมาอยู่ที่ห้องพักฟื้นแล้วซึ่งผมเป็นคนจัดการค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้เธอเอง ไม่อยากให้ต้องไปอยู่รวมกับใครทั้งนั้น ผมกุมมือของเธอเอาไว้แน่นหลังจากรับรู้เรื่องของเธอผ่านเพื่อนของเธอแล้ว
"ที่ผ่านมาเธออยู่ได้ยังไงกันนะใบหม่อน...?"
"ทำไมไม่บอกกันทำไมถึงเลือกที่จะไปจากกัน?" ผมได้แต่ตั้งคำถามซึ่งถ้าเธอฟื้นเมื่อไหร่คงจะได้คำตอบของคำถามทั้งหมดที่ผมต้องการรู้
"ฟื้นไว ๆ นะโรมเป็นห่วง จุ๊บ" ผมจูบลงที่หลังมือของเธอและก็นั่งเฝ้าเธออีกหลายชั่วโมงไม่ได้ไปไหน....
- ผู้เขียน
