ทักษ์ดนัยหันไปมองลูกชายของตัวเองที่กำลังนั่งเล่นรถของเล่นเด็กตามลำพังแล้วเกิดความคิดใหม่ขึ้นมา
“ผมว่าผมมีงานให้แย้มทำนะครับคุณรุ้งคุณนิ”
“งานอะไรคะ / งานอะไรคะ” สองสาวแทบจะถามออกมาพร้อม ๆ กัน
“พี่เลี้ยงน้องฟรังก์ยังไงครับ ห้องข้างล่างของผมก็ว่างให้แย้มพักที่นี่ได้ ผมจะได้ไม่ต้องเอาน้องฟรังก์ไปฝากน้าอำไพอีก เกรงใจเหมือนกันนะครับน้าอำไพมีออเดอร์ขนมทุกวันเลย ผมก็ยังจะไปเพิ่มภาระให้แกอีก”
“พี่เลี้ยงน้องฟรังก์เหรอคะ” นิยานึกตามแล้วก็หวาดหวั่นขึ้นมาแบบแปลก ๆ ชายหญิงในบ้านหลังเดียวกัน
“ไว้ใจได้ไหมครับคุณรุ้งคุณนิ แย้มจะกระทืบลูกผมเหมือนในข่าวไหมครับ” ทักษ์ดนัยพยายามพูดให้ทั้งคู่ขบขัน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“แย้มอยู่ที่บ้านคุณป้าพิมพ์มาหลายปีก็ไม่เห็นมีเรื่องมีราวอะไรกันนี่คะ น่าจะเลี้ยงน้องฟรังก์ได้อยู่ค่ะคุณทักษ์” ร
