นิภาใช้ชีวิตลำบากขึ้นในแต่ละวัน เพราะท้องเริ่มโย้และใหญ่ขึ้นทุกที ยายหนึ่งก็ประคบประหงม แทบไม่ให้หยิบจับอะไรหนัก ๆ อย่างมากก็ให้นั่งหั่นผักช่วยตอนทำกับข้าว ข่าวคราวของธาวิศเงียบ หายไปจากชีวิตของหญิงสาว นิภาคิดว่าเขาคงกำลังมีความสุขอยู่กับคนรัก และไม่ได้กลับมาเยี่ยมที่บ้านอีกจนถึงวันที่เธอได้กำหนดคลอดลูก
“ดีนะที่มีห้องเดี่ยวว่างอยู่พอดี ไม่งั้นแย่เลยยัยภา” นางเมธาวีบอกระหว่างใช้ปลายนิ้วเขี่ยแก้มน้อย ๆ ของทารกเพศชายในอ้อมแขน
“โรงพยาบาลรัฐก็แบบนี้แหละคุณมด หาเตียงว่างยากจะตายไป เราก็ไม่ได้ให้หนูภา เข้าไปเตรียมคลอดในตัวจังหวัดตั้งแต่แรกด้วย” นายอนุสรณ์นั้นมีความคิด อยากให้เข้าไปจองวันคลอดในโรงพยาบาลเอกชนในตัวจังหวัด แต่นิภาบอกมันเป็นเรื่องสิ้นเปลือง และยุ่งยากจนเกินไป เพราะนั่นเท่ากับว่าต้องให้ยายหนึ่ง ไปเฝ้าตั้งแต่ยังไม่ได้คลอดเลยด้วยซ้ำ
“ภาอยู่ได้หมดค่ะคุณลุงคุณป้า ความจริงห้องรวมที่นี่ภ
