ตอนที่ 13
“เป็นอะไรไปจ๊ะเมย์ หน้าบูดเชียว” วิมลรัตน์รู้สึกขํากับท่าทางของผู้จัดการตัวน้อย
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ รีบทานเถอะนะคะ ว้าวอาหารน่ากินทั้งนั้นเลย” เธอหันไปมองอาหารตรงหน้า แล้วก็ยิ้มกว้าง วิมลรัตน์จึงไม่ได้ถามอะไรต่อ
ทัฬห์แอบกลับมาที่โต๊ะของบิดาอีกครั้ง เขานั่งยิ้มไม่หุบ จนผู้เป็นบิดาอดแซวไม่ได้
“แหม!! ไอ้เสือ ให้มันน้อย ๆ หน่อยนะ เดี๋ยวว่าที่ลูกสะใภ้ พ่อจะชํ้าหมด” ผู้เป็นบิดาพูดพร้อมกับยิ้มน้อย ๆ”
“อะไรนะพ่อ ว่าที่ลูกสะใภ้งั้นเหรอ ผมไม่ได้คิดจริงจังกับเธอสักหน่อย” เขาพูดทั้งที่ก็ไม่มั่นใจนักว่าเขาพูดจริงรึเปล่า
“เห้ย ๆ ไม่ได้นะไอ้ลูกชาย เด็กคนนี้ใช้ได้เลยนะ ถ้าแกไม่ คิดจะจริงจังล่ะก็ อย่าไปยุ่งกับเธอเชียวล่ะ” ทัฬห์หันมามองผู้เป็น บิดาอย่างสงสัย
“พ่อรู้ได้ยังไงครับว่าเธอเป็นคนดีน่ะ” ลูกชายถามผู้เป็นบิดาขึ้น
“เอาน่า พ่ออยู่มาจนอายุปูนนี้แล้ว ถ้าพ่อบอกว่าดีก็คือดีละกัน สรุปจะเอาไง
