ตอนที่10
993 คำ
“คิดงั้นหรือ?”
“ขอความกรุณาจากท่านด้วยเถิด ข้าเจ้า...เต็มใจให้ทุกสิ่งสุดแต่ท่านจะเรียกร้อง”
“ข้าอาจเรียกแพงมาก จะว่าไง?”
“ท่านออกปากมาเถิด ถ้าข้าเจ้ามีอยู่และให้ได้ ข้าเจ้าเต็มใจให้ท่าน”
จอมมองเห็น น้ำผึ้งอยู่ในใจ นี่เป็นโอกาสของเขาแล้วที่จะเรียกร้องสิ่งที่เขาต้องการ เขาพยายามขจัดความรู้สึกสำนึกผิด เขาสมควรจะได้รับบรรณาการพิเศษสุดจากเมย สำหรับการรักษาภรรยาที่ป่วยของจ่าบ้าน
“ได้โปรดเถิดท่าน โปรด...ช่วยเมียข้าด้วย ข้าสัญญา สิ่งใดที่ท่านขอ แม้แต่ชีวิตของข้าก็ยอมให้
“ตกลง สำหรับสิ่งที่ข้าต้องการจากเจ้า ข้าจะบอกทีหลังเมื่อรักษาเมียของเจ้าหายแล้ว”
เมยมัวแต่ลิงโลดจนไม่ทันสังเกตสังกาใดๆ รีบลากับทันที
เมื่อจอมตามลงไปโดยอาศัยเวทมนตร์ย่นระยะทาง ใช้เวลาแค่วิบตาก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังเล็ก ก็พอดีเมยเดินหอบลงไปถึง
มีเสียงเพลงขับกล่อมออกมาจากในบ้าน
เธอทำให้ฉันสัมผัสความรู้สึกล้ำลึก
ลึกล้ำยิ่งกว่าที่ฉันเคยใฝ่ฝันมา
เธอทำให้ฉันเข้าถึงความรู้สึกแรงกล้า
จนสูงล้ำยิ่งกว่าสรวงสวรรค์เบื้องบน
ฉันรู้สึกดีจัง, ฉันรู้สึกสบายจริง
ฉันมิเคยรู้สึกสุดแสนพอใจ
ฉันอยู่บนความรัก, ฉันมีชีวิตชีวา
โบยบินขึ้นสูงลิ่วดั่งโดนยาเมา
มันรู้สึกเหมือนกับความฝัน
ในเวลาที่คุณสัมผัสฉันอย่างแผ่วเบา
ฉันไม่รู้ได้ว่ามันเป็นจริงหรือเปล่า
แต่ฉันก็ชอบแบบที่ฉันรู้สึกอยู่ภายใน...
เสียงกังวานใสขาดหายพร้อมเสียงพิณที่หยุดชะงัก
“นั่นพ่อหรือจ๊ะ?”
วงหน้าสดแอร่ม แต่ประกายตาสีน้ำตาลอมทองมีรอยหม่น หันมาถาม
“ใช่ แล้วลูก” เมยตอบ เดินเข้าไปยืนข้างร่างภรรยาที่นอนอยู่บนเตียง
จอมยังไม่ขยับ เขาสูดกลิ่นหอมที่จำได้เข้าสู่กระแสเลือด สัมผัสความอบอุ่น ซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับไฟจากเตาผิงมุมห้อง แต่เกี่ยวเป็นอย่างมากว่าแม่สาวเสียงการเวกอยู่ที่นั่น นั่งอยู่ข้างเตียงผู้เป็นแม่
เขารู้ว่าน้ำผึ้งรู้ว่าเขามากับพ่อของหล่อน แม้จะไม่ออกปากถาม เพราะพูดขึ้นทันทีว่า “อาการแม่ไม่ดีเลย ตัวร้อนขึ้นกว่าเดิมมาก”
ดวงตาสีน้ำตาลสวยใสแลเลยมาที่เขา ทั้งที่มองไม่เห็นเขาเมื่อเอ่ยปากเสียงอ้อนวอนกินใจ
“ท่านเจ้าคะได้โปรดช่วยรักษาแม่ของข้าเจ้าด้วย”
“อย่าห่วงไปเลย” เขาตอบ “ข้ารับปากพ่อเจ้าแล้วว่าจะช่วยให้แม่ของเจ้าหายดีก็ต้องช่วย คนอย่างข้า พูดแล้วไม่คืนคำหรอก”
“ขอบพระคุณท่านมากเจ้าค่ะ ตราบชีวิตนี้ข้าเจ้าจะไม่มีวันลืมบุญคุณของท่านในครั้งนี้เลย”
เมยกระแอม จะกลัวแต่จำต้องถาม
“ท่านจะเรียกร้องสิ่งใดจากข้าเจ้าหรือท่าน....นาเคนทร์?”
จอมตอบไม่มองผู้ถาม แต่มองไปที่ดวงหน้าหวานแอร่ม
“สิ่งที่ข้าต้องการ น้ำผึ้ง ลูกสาวของเจ้า”
เมยกะพริบตา ก่อนตาของเขาจะเบิกโพลง ถามเสียงดังอย่างลืมความยั่นยำเกรงไปขณะจิต
“อะไรนะท่าน?”
“เจ้าได้ยินแล้ว อย่าให้ข้าเอ่ยซ้ำ”
“ไม่...” เมยหน้าเผือด
“เจ้าไม่มีทางเลือก หากคิดจะรักษาชีวิตเมียของเจ้าไว้ ก็ต้องยอมยกลูกสาวของเข้าให้แก่ข้า”
“ตะ...แต่ ลูกสาวของข้าเจ้ามีคู่หมั้นคู่หมายแล้ว”
“นั่นเป็นธุระของเจ้าที่จะไปพูดจากับคู่หมั้นคู่หมายของลูกสาวเจ้า และหากจะทำให้เจ้าสบายใจขึ้น ข้าก็จะบอกว่าข้าต้องการตัวลูกสาวเจ้าไปอยู่ที่ปราสาทของข้าเพียงปีเดียวแล้วจะส่งกลับอย่างปลอดภัย”
“ถึงอย่างนั้น...”
“ถ้าเจ้าไม่ตกลง ข้าก็จะกลับล่ะ ชีวิตเมียเจ้าก็หาทางรักษากันเอาเองละกัน”
“เดี๋ยวค่ะ ท่าน”
เสียงกังวานใสไม่มีแววตื่นตระหนก เมื่อหันไปพูดกับผู้เป็นพ่อ
“ตกลงเถอะค่ะพ่อ นี่เป็นทางเลือกเดียวของเราแล้วที่จะช่วยชีวิตแม่เอาไว้ได้”
เมยคอตก เสียงตอบตกลงของเขาเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ ได้ชีวิตเมียกลับคืน แต่ก็ต้องเสียลูกสาวคนเดียวไป
“แม่เขาคง...ไม่พอใจถ้ารู้ว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้”
“เจ้าต้องแน่ใจนะว่าจะไปอยู่กับข้าหนึ่งปีด้วยความสมัครใจ” จอมไม่สนใจนายเมย เขาพูดกับน้ำผึ้งโดยเฉพาะ
“ข้าเจ้าแน่ใจ”
“เอาละ เมื่อเจ้าแน่ใจก็ออกไปข้างนอกได้แล้วทั้งพ่อทั้งลูกนั่นแหละ”
“ไม่!”
เมยชะงักเท้าที่เตรียมจะก้าวออก เมื่อได้ยินเสียงปฏิเสธสวนกับทันควันของบุตรี
“ข้าเจ้าไม่ออกไปไหนทั้งนั่น ข้าเจ้าจะอยู่”
เมยมองจอมเวทอย่างคร้ามเกรง พูดเสียงกลัวๆ
“ลูกคนนี้บางทีก็ดื้อรั้น พูดไม่ฟัง”
จอมวางหน้าขรึม พูดเสียงเรียบ
“งั้นก็ช่างเถอะ ให้อยู่ก็ได้ เขาคงห่วงแม่เขา”
เมยแทบจะเชื่อหู เขาไม่คิดว่าจอมเวทจะยินยอมตามใจลูกสาวเขา แต่ก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมาได้เล็กน้อย หลังจากมองจอมเวทแวบหนึ่ง ก่อนออกไปจากห้อง ปิดประตูไม้หยาบตามหลังเงียบๆ พบว่าสีหน้าเย็นชานั้นไม่แสดงออกถึงความโกรธเกรี้ยวแต่ประการใด
จอมขยับเข้าไปใกล้เตียง จับมือคนไข้ไว้ในมือของเขา นางเอื้องตัวร้อนจัดและผิวแห้ง หอบหายใจอย่างลำบาก
พวกชาวบ้านก็อย่างนี้รอกระทั่งผู้ป่วยใกล้ตาย วิญญาณจวนจะออกจากร่างจึงไปตามเขามาช่วยรักษา
คนพวกนี้กลัวเขา กลัวอำนาจของเขา กลัวว่าเขาจะโกรธเมื่อถูกรบกวน แต่ที่กลัวกันนั้นก็เหมาะแล้ว
- ผู้เขียน
