ณ แดนฝันนิรันดร์รัก

ตอนที่ 4

น้ำผึ้งไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าหล่อนได้สายตาคืนมาได้อย่างไร แต่ก็เกาเบาๆ ที่หูเสือดำ แล้วไล้ปลายนิ้วไปตามหัวและคอ มันส่งเสียงคำรามเบาๆ เหมือนฟ้าร้องไกลๆ หล่อนตกใจ หดมือกลับ ก็เลยตกอยู่ในความมืดอีกครั้งหนึ่ง

เสือดำทำเสียงฮึ่มฮั่มอยู่ในลำคอ จมูกปากแนบเข้าชิดลำแขนของหล่อน น้ำผึ้งกะพริบตาครั้งแล้วครั้งอีก นิ่งและเอามือวางไว้เบาๆ บนหัวใหญ่ของเสือดำอีกครั้ง แล้วก็ได้สำนึกว่า หล่อนกำลังเห็นโลกผ่านสายตาของเสือดำตัวนี้ หล่อนเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเห็นว่านัยน์ตาของเสือดำเป็นสีน้ำเงินกระจ่าง ซึ่งหล่อนไม่แน่ใจว่าเสือดำมีนัยน์ตาสีนี้หรือไม่

“นั่งนิ่งๆ อยู่เฉยๆ ลูก” เสียงพ่อเตือนมาอีก และยังบอกต่อว่า “ส่างบุญไปหยิบธนูแล้ว”

“ไม่นะจ๊ะ พ่อ” น้ำผึ้งอุทาน “ฆ่าเสือดำตัวนี้ไม่ได้นะ”

“เหลวไหล!” เมยกระซิบเอ็ดลูกสาวเป็นครั้งแรก “ไอ้ดำตัวนี้มันเป็นสัตว์ป่าไม่ใช่สัตว์เลี้ยง มีนิสัยดุร้าย ปล่อยไว้จะเป็นอันตราย”

น้ำผึ้งวางมือไว้บนหัวเสือดำ ค่อยยันกายลุกจากตั่งที่นั่งอยู่ช้าๆ หันตัวไปตามเสียงของพ่อ แล้วพูดเสียงใสระคนไว้ด้วยความตื่นเต้น

“พ่อจ๋า ฉันมองเห็นพ่อด้วย”

เมยมองลูกสาวของเขาอย่างพิศวง

“น้ำผึ้ง ลูกพูดอะไร?”

“พูดว่า ฉันมองเห็นพ่อไงละจ๊ะ”

“น้ำผึ้ง”

หญิงผู้หนึ่งก้าวออกมาจากหมู่คนที่พากันถอยห่างกองไฟ ไปรวมตัวเป็นกระจุกอยู่มุมหนึ่ง ดวงตาของนางคลอคลองด้วยหยาดน้ำใส

น้ำผึ้งแลตามเสียงเคลื่อนไหว แล้วร้องเรียก

“แม่จ๋า! ฉันมองเห็นแล้ว ฉันเห็นแม่...แม่สวมเสื้อสีดอกเลา แล้วก็...แม่ปล่อยผมยาวที่เคยเกล้าไว้เป็นประจำด้วยล่ะ แล้วก็นั่น แม่สวมสร้อยหินสีฟ้าๆ ที่พ่อหามาฝากที่คอ”

เอื้องตะลึงมองลูกสาว อุทานเสียงสั่น

“เป็นได้อย่างไรกันที่ลูกจะมองเห็น?”

“ไม่ทราบจ้ะ” น้ำผึ้งส่ายศีรษะ มองไปรอบๆ และได้เห็นทุกคน คนส่วนใหญ่เหล่านี้อยู่ใกล้ชิดหล่อนมาตลอด แต่ก็มีบางคนที่หล่อนไม่เคยเห็นหน้า คงจะมาอยู่ในหมู่บ้านหลังจากตาหล่อนบอดสนิทแล้วนั่นเอง

“คงจะเป็นปาฏิหาริย์มังจ๊ะแม่”

ปาฏิหาริย์ของน้ำผึ้งยุติลงเมื่อส่างบุญกลับมามาพร้อมธนูยาวในมือ

“อย่านะ ส่างบุญ ยิงเจ้าดำไม่ได้นะ!”

น้ำผึ้งตะโกนเสียงดัง เมื่อส่างบุญหยิบลูกศรมาพาดสายธนูแล้วเล็ง

เสือดำส่งเสียงคำรามจนแผ่นดินสะเทือนโผนขึ้นทั้งตัวแล้ววิ่งลับหายไป

น้ำผึ้งกรีดเสียงร้องตาม และพอสิ้นเสียงร่างหล่อนก็อ่อนเปียก รูดกองกับพื้นอย่างคนเป็นลมหมดสติ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็ตกอยู่ในโลกมืดที่คุ้นชินมาแต่อายุเจ็ดขวบ

จอม นาเคนทร์กลับไปยืนโดดเดี่ยวบนพลาญหินที่ยื่นออกมาเหนือหุบเหว มีเฉพาะมวลอากาศรับน้ำหนัก อีกครั้ง

เสียงกรีดร้องของเด็กสาว สั่นสะเทือนเข้าไปถึงรากฐานแห่งดวงวิญญาณของเขา

ดวงจิตสะอาดบริสุทธิ์ราวน้ำค้างกลางหาวของหล่อนได้สัมผัสดวงจิตของเขา สองดวงวิญญาณเข้าชนกัน เส้นตรวนแห่งความตาบอดมลายลง หล่อนจึงเห็นโลกได้ผ่านตาของเขา

เขารับรู้ในความปลาบปลื้มของหล่อนที่ได้มองเห็นหน้าพ่อและแม่เป็นครั้งแรก หลังจากที่หล่อนล้มป่วยจนสายตาพิการมาแต่ยังเด็ก

ชั่วครู่นั้น เขารับรู้ถึงความทุกข์ทรมานของหล่อน ความรู้สึกที่ว่าถูกปิดกั้นจากโลกทั้งมวล ความปรารถนาที่จะได้มีบ้าน และครอบครัวของตนเองเยี่ยงหญิงสาวปกติทั่วไป

ในระยะกว่าเก้าร้อยปีมานี้ เขาก็แสดงอภินิหารไว้นับครั้งไม่ถ้วน เขารักษาคนให้หายป่วย เรียกฝนจากฟากฟ้า บังคับลมให้ลอยไปยังทิศทางที่เขาต้องการ เสกไฟทั้งเพื่อใช้ประโยชน์ แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะลงลึกถึงดวงวิญญาณของผู้อื่น หรือผู้อื่นมองโลกผ่านดวงตาของเขา

เกิดอะไรขึ้น?

จอม นาเคนทร์มองลงไปที่หมู่บ้านข้างล่าง พวกชาวบ้านยืนเฉยกันหมด หลังจากปรากฏการณ์เสือดำไปเยือน ถ้าเขาต้องการเขาจะได้ยินเสียง และอ่านความคิดของชาวบ้านก็ย่อมได้ แต่เขาปิดการติดต่อเสีย เขาสนใจแต่น้ำผึ้ง ซึ่งนั่งมองไปไกลโดยไม่เห็นอะไร

หัวใจของหล่อนวิงวอนร้องขอเสือดำให้กลับไปอยู่ข้างตัวหล่อนอีกครั้ง

คืนนั้น จอมเดินเข้าออกทุกห้องว่างเปล่าในปราสาทหินหลังใหญ่ ความคิดของเขาสับสนวุ่นวาย

เขาไม่สามารถหาคำตอบจากความสงสัย

เขามีความรู้มาก แต่ก็ยังรู้น้อย

เขาสามารถใช้เวทมนต์คาถาบันดาลสรรพสิ่งได้มากมาย แต่เขาอธิบายไม่ได้ว่า เพราะอะไร หญิงสาวลูกสาวจ่าบ้านกลางหุบผาข้างล่าง ซึ่งตาบอด จึงสามารถมองเห็นได้เมื่อได้สัมผัสร่างของเขา

จอมหยุดยืนหน้ากระจกเงา ซึ่งประดับไว้บนกำแพงผนังด้านหนึ่งของห้องนอนของเขา ราวกับว่ามันอาจให้คำตอบแก่เขาได้

แต่มองแล้ว ก็เห็นอย่างที่เคยเห็นทุกครั้ง ภาพชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้าง ขายาวตรงบ่งถึงพลังในการรับน้ำหนักแห่งเรือนร่าง ผมดำยาวประหม่า ล้อมกรอบดวงหน้าคมสัน จมูกโด่งขึ้นสันตรงส่งให้ความคมสันของใบหน้าทวีความกร้าวแกร่ง ริมฝีปากบางส่อถึงอารมณ์แรงที่พร้อมจะคุกรุ่น ไม่ว่าอารมณ์รัก อารมณ์ชัง หรืออารมณ์โกรธ

นัยน์ตาของเขาเปลี่ยนสีไปตามฤดูกาล เป็นสีเทาเย็นชาในฤดูหนาว สีน้ำเงินสดใสในฤดูใบไม้ผลิ สีน้ำตาลเข้มในฤดูใบไม้ร่วง

คืนนี้เขามีนัยน์ตาน้ำเงินสว่างสดใสเหมือนสีท้องทะเลหน้าร้อนซึ่งสะท้อนสีท้องฟ้าช่วงคิมหันต์

น้ำผึ่งได้สัมผัสเขา และมองเห็นโลกผ่านสายตาของเขา

เป็นไปได้อย่างไร เขาก็ยังหาคำตอบไม่ได้ และยังมีคำถามตามมา ถ้าเขาสัมผัสหล่อนในรูปลักษณ์ของมนุษย์ที่เขาเป็นจริง และเป็นอยู่ในขณะนี้ จะทำให้น้ำผึ้งมองเห็นเช่นยามที่หล่อนสัมผัสร่างจำแลงในรูปลักษณ์ของเสือดำ หรือไม่?