“พ่อคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ม้าตายก็แค้น คนตายก็แค้น...”
อันแรกยังพอน่าให้ต่อว่า แต่พอคิดมาถึงอันหลังนวลหงเริ่มจะรู้สึกไม่สู้ดีนัก เรื่องราวในอดีตนั้นมันเหมือนแก้วบางๆ ที่มีรอยร้าวอยู่เต็มไปหมด เพียงแค่แตะเบาๆ ก็แตกละเอียดลงได้ แม้จะพยายามทำเป็นคนมองโลกในแง่ดี แต่ว่าเขาจะยอมญาติดีด้วยหรือไม่ นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง
“อยู่ดีไม่ว่าดียัยหง ดันไปทำม้าตัวโปรดเขาตายอีก”
คิดแล้วก็ให้เศร้าใจนัก หญิงสาวนั่งลงยองๆ สวมถุงมือยางสีส้มที่แขวนเอาไว้หน้าคอกม้า ก่อนจะลงมือเก็บมูลม้าใส่ถังพลาสติกแล้วนำออกไปทิ้ง
เมื่อทำความสะอาดคอกม้าจนไม่มีมูลแล้ว หญิงสาวก็เดินออกมาหาฟางแห้งที่จะนำไปปูรองคอกใหม่ เหลือบมองไปบริเวณรอบๆ ก็เห็นกองฟางแห้งอยู่ด้านข้าง นวลหงมองหาพาหนะที่จะนำฟางแห้งเหล่านั้นมาปูภายในคอก
“หานี่อยู่หรือเปล่าครับคุณหง”
“อ๋อ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” นวลหงยิ้มให้ธนกิจที่นำรถเข็นสองล้อมาให้ถึงที่
“ผมชื่อธนกิจคร
