บทที่ 4 เฮียมันเหลี่ยม (1)
1154 คำ
หลังเลิกคลาสเรียนของทุกวัน ดารินทร์จะเดินชอปปิงเข้าร้านโน้นออกร้านนี้อย่างเพลิดเพลิน มีบัตรเครดิตไว้ใช้ก็ดีแบบนี้แหละหนา อยากได้อะไรก็ซื้อ ไม่ต้องกระเบียดกระเสียรเวลาใช้จ่าย เพราะกลัวจะไม่มีเงินกินข้าวแต่ละมื้อ
สองมือเล็กเดินหิ้วข้าวของมากมายกลับคอนโดอย่างสบายใจเฉิบ ทั้งเสื้อผ้า ร้องเท้า กระเป๋าแบรนด์เนมที่เธออยากได้อยากมี เพียงแค่ใช้บัตรรูดจ่ายก็ได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ
“นั่นเสื้อผ้าตัวใหม่เธอเหรอ สวยดีนะ กี่บาทล่ะ?” ดารินทร์หมุนตัวสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกพลางพูดเลียนแบบเสียงเพื่อนตอนตั้งคำถามถึงเสื้อผ้าตัวใหม่ที่เธอสวมใส่ มือเล็กปิดปากอมยิ้ม ก่อนจะตอบไปอย่างภาคภูมิใจ “ไม่กี่หมื่นเอง เมื่อวานเดินห้างเห็นราคามันน่ารักดีเลยซื้อมาใส่เล่น ๆ”
เท้าเรียวเล็กสวมรองเท้าสีชมพูคู่สวยเข้ากับชุด ก่อนจะเดินวนไปมาอยู่ภายในห้องแต่งตัว มือเล็กคว้ากระเป๋าใบใหม่มาถือ ขยิบตา โพสต์ท่าอยู่หน้ากระจก
“อุ๊ย นั่นกระเป่าใบใหม่เธอเหรอ สวยเข้ากับชุดเลย ใช่ เพิ่งถอยมาราคาย่อมเยาว์มากไม่กี่แสนเอง หุหุ”
ดารินทร์เลียนแบบเสียงเพื่อนพลางตอบคำถามนั้นแล้วหัวเราะคึกคักแบบมีอะไรแอบแฝง
จะว่าไปเธอก็ขี้อวดเหมือนกันนะเนี่ย
ทำไงได้ ทั้งกระเป๋า เสื้อผ้า รองเท้า และเครื่องประดับแพง ๆ เหล่านี้ ล้วนเป็นของเธอ
“อืม ยังขาดเหลืออะไรอีกนะ” เมื่อนึกไม่ออกดารินทร์จึงปลดเปลื้องเสื้อผ้าเข้าไปแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ เนื้อครีมทำความสะอาดแบรนด์ดังชโลมอยู่บนผิวกาย มือเรียวลูบไล้ฟองครีมนุ่มอย่างสบายอารมณ์ ดวงตาคู่สวยหลับลงด้วยความผ่อนคลาย
ตั้งแต่ที่เตโชยื่นข้อเสนอให้ เธอก็ใช้ชีวิตสุขสบายประหนึ่งเป็นลูกคุณหนู นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้ไลฟ์สดร้องเพลงเพื่อเปิดรับโดเนท
ชีวิตของเธอช่วงนี้มันดีมากจริง ๆ เธออยากทานอะไรก็ได้ทานโดยไม่ต้องกลัวกระเป๋าฉีก ต้องการอะไรก็ใช้บัตรรูดซื้อได้ทุกอย่าง
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จสรรพ ดารินทร์นั่งมองตัวเองอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง เครื่องสำอางแบรนด์ดัง ๆ ที่เธออยากใช้มานานก็มีครบทุกอย่างแล้ว ครีม เซรั่ม มอยเจอร์ไรเซอร์ กันแดด ลิปสติก วางเต็มโต๊ะเครื่องแป้งจนแทบจะไม่มีที่เหลือว่าง
ปลายนิ้วเรียวแต้มเซรั่มลงบนใบหน้า ระหว่างที่เกลี่ยเนื้อเซรั่ม ในหัวก็ได้แต่คิดว่าเธอต้องการอะไรอีก
“ฉีดผิวให้ขาวขึ้นเร็ว ๆ ดีกว่า” เมื่อนึกขึ้นได้ดารินทร์ก็หยิบมือถือขึ้นมาเสิร์ชหาคลีนิกเสริมความงาม
ผิวเด็กเงาใส ฟู ฉ่ำน้ำ
แต่งหน้าติดง่าย
ผิวเรียบเนียน รูขุมขนเล็กลง
ลดรอยสิว ฝ้ากระ ริ้วรอยร่องตื้นลดลง
และต่าง ๆ คำโฆษณา
หลายสัปดาห์หลังจากนั้น ดารินทร์เข้าออกคลินิกทำสวยเป็นว่าเล่น ยิ่งมีคนคอยเสนอโปรดี ๆ ให้ เธอก็อยากทำนั่นทำนี่ตามคำแนะนำ จนกระทั่ง...
“ขอโทษนะคะ บัตรเครดิตคุณดารินทร์รูดจ่ายไม่ได้ค่ะ”
“ทำไมไม่ได้คะ ปกติก็ใช้ได้นี่นา”
“บัตรน่าจะถูกระงับนะคะ”
“ถะ...ถูกระงับเหรอคะ” ใบหน้าที่เคยสดใสของเด็กสาวซีดเผือดลง ถ้าบัตรเครดิตรูดจ่ายไม่ได้ เธอก็ไม่มีเงินสดจ่ายแทนหรอกนะ
ทำไงดีล่ะ
ดารินทร์หยิบมือถือต่อสายหาเตโช โชคดีที่เขาเคยให้เบอร์ไว้ติดต่อยามฉุกเฉิน
“ฮะ...เฮียเตชใช่ไหมคะ”
(ครับ) ปลายสายขานรับกลับมา
“ทำไมบัตรเครดิตเฮียถึงถูกระงับ”
(เฮียลืมบอกน้องครีมไปน่ะครับว่าถ้าครบหนึ่งเดือนแล้วบัตรเครดิตจะถูกระงับไม่ให้ใช้งานอัตโนมัติ)
นั่นสินะ เธอก็รู้ว่ามันเลยหนึ่งเดือนตามที่ตกลงกับเขาแล้ว แต่เธอก็ยังอยากใช้งานมันอยู่
“เฮีย... มาหาครีมที่คลีนิกได้ไหมคะ”
หลังจากที่กดวางสาย เตโชก็เช็ครายการทั้งหมดที่ดารินทร์ใช้บัตรรูดซื้อ รวมเป็นเงินจำนวนหลายล้านบาททีเดียว เขาไม่ได้เสียดายเงินจำนวนนั้นหรอก แต่จะคิดกับเธอให้ครบต้นครบดอก
“น้องครีมตัดสินใจว่ายังไงดีครับ ยังอยากเอาเรื่องเฮียอยู่ไหม” ทันทีที่ได้คำถามนั้นดารินทร์ก็ทำหน้าคิดหนัก เธอมัวแต่หลงระเริงใช้ชีวิตสุขสบายจนลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย เมื่อไม่ได้คำตอบสักที เตโชจึงวางเงินจำนวนสองแสนบาทให้เด็กสาวบนโต๊ะ “เฮียขอบัตรเครดิตกับคีย์การ์ดห้องคืนด้วย”
“คีย์การ์ดห้องด้วยเหรอคะ”
“ครับ เดี๋ยวเฮียจะให้ลูกน้องช่วยขนย้ายของออก”
ดารินทร์หยิบบัตรเครดิตและคีย์การ์ดห้องออกจากกระเป๋ายื่นให้เขาทั้งที่รู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อยเลย เธอรักและผูกพันกับมันไปเสียแล้ว
ท่าทางที่ดูอาลัยอาวรณ์ของเด็กสาว ทำให้เตโชลอบอมยิ้มอย่างพึงพอใจ
กระต่ายน้อยเนื้อหอมตัวนี้ติดกับดักหมาป่าที่กำลังหิวโซเข้าอย่างจัง
“จะว่าไปแล้วก็พอมีทางที่น้องครีมจะได้อยู่ที่คอนโดและได้ใช้บัตรเครดิตนี้ต่อไปอยู่นะ”
“คะ?” เธอเอียงคอถาม
“ถ้าน้องครีมยอมมาเป็นเมียของเฮีย”
“มะ...เมียเหรอคะ”
“ใช่ น้องครีมจะปฏิเสธก็ได้นะ เฮียไม่บังคับหรอก” ว่าแล้วก็ดึงบัตรเครดิตกับคีย์การ์ดห้องไปจากเธอ แต่ทว่าเด็กสาวกลับยื้อมันเอาไว้
“ขอครีมใช้เวลาคิดสักคืนได้ไหมคะ”
“ได้ แต่ไม่ใช่ที่นี่นะ น้องครีมต้องย้ายของออกไปนอนคิดที่อื่น พอดีว่าเฮียจะย้ายของเข้ามาอยู่ที่นี่วันนี้” เขาเอ่ยพูดเสียงนิ่งเรียบ ทำเป็นไม่สบตา ทั้งที่ใจอยากจะกระโดดตะครุบเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน
หนึ่งเดือนที่เขารอคอยมันนานเหลือเกิน เขาอดใจรอแทบไม่ไหวแล้ว
“ครีมขอนอนคิดที่นี่สักคืนได้ไหมคะ แล้วจะรีบให้คำตอบเฮีย” เด็กสาวขอร้องอ้อนวอน เธอคุ้นชินกับที่นี่เสียแล้วไม่อยากย้ายไปอยู่ที่ไหนเลย
เตโชยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะขยับเข้าไปประชิดตัวดารินทร์
“แลกกับอะไรดีล่ะ” เอ่ยถามแต่ไม่รอคำตอบ ริมฝีปากหยักได้รูปขโมยหอมแก้มเด็กสาวไปหนึ่งฟอดใหญ่ “แลกกับการหอมแก้มน้องครีมแล้วกัน”
มาแล้วค๊าบ
กระต่ายน้อยกำลังจะเป็นของหมาป่าแล้ว
- ผู้เขียน
