หลังจากทานข้าวอิ่มท้อง ดารินทร์นอนเล่นโทรศัพท์สลับกับอ่านทบทวนวิชาที่ต้องสอบวันจันทร์อยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่น
เตโชสั่งงานลูกน้องเสร็จก็เดินตรงมาอุ้มเธอไปยังห้อง ๆ หนึ่งของบ้าน ซึ่งไม่ใช่ห้องนอนของเขา
“เฮียขา...เฮียพาหนูไปไหน เราไม่ได้ไปอาบน้ำกันเหรอคะ” คนสงสัยเอ่ยถาม สองแขนเรียวกอดรัดลำคอหนาไว้หลวม ๆ พร้อมกับซบใบหน้าหวานลงบนอกแกร่ง
“เฮียพาดื้อมาดูของเล่นของเฮียไงครัับ”
“ของเล่นของเฮียเหรอ?”
“ครับ ของเล่นชิ้นโปรดของเฮีย” เขาปล่อยคนตัวเล็กให้ยืนอย่างอิสระ
เด็กขี้สงสัยก็รีบวิ่งแจ่นไปเปิดดูของเล่นในตู้ใหญ่ ตามประสาคนอยากรู้อยากเห็น
เตโชกอดอกเอนหลังพิงประตูมองดูอยู่เงียบ ๆ เขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าดารินทร์หยิบจับของเล่นชิ้นไหน เขาจะใช้สิ่งนั้นกับเธอ
“ทำไมของเล่นเฮียมีแต่ของแปลก ๆ เต็มไปหมดเลย” เด็กสาวหยิบท่อสแตนเลสสีเงินขึ้นมาดู มีห่วงเหล็กและปลอกรัดสี่จุด ปรับขนาดความยาวของท่อได้ “ไม้อัน
