ร่างบางระหงหันหลังเตรียมก้าวออกจากห้องโดยไม่รอฟังอีกฝ่าย แต่กลับต้องตกใจเมื่อโดนมือหนาคว้าแขนอย่างแรงจนล้มลงมานั่งอยู่บนตัก ใบหน้าหวานที่ตีหน้านิ่งมาตั้งนานกลับขึ้นสีแดงระเรื่อไปจนถึงใบหู ดวงตาหงส์เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเพราะสิ่งที่ไม่คาดฝัน ริมฝีปากบางสีชมพูอ้าออกก่อนจะหันไปหาคนด้านหลังที่บัดนี้เอาแขนแกร่งมาโอบรอบเอวตนไว้
“ปะ ปล่อยหม่อมฉันเดี๋ยวนี้นะเพคะ!” มือบางพยายามแกะแขนของคนตัวโตออกซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้ผล
“รังเกียจข้า?” ใบหน้าคมเข้มวางลงมาบนไหล่มนพร้อมเอ่ยราวกับเสียงกระซิบ แต่กลับทำให้ร่างบางหยุดชะงัก ดวงตาหงส์กลอกไปมาอย่างครุ่นคิดก่อนจะตอบ
“เปล่าเพคะ” คนตัวเล็กพึมพำเหมือนบ่นกับตัวเอง แต่มีหรือคนที่ฝึกยุทธจะไม่ได้ยิน ริมฝีปากหยักจึงกระตุบยิ้มวูบนึงแล้วจางหายไป
“งั้นเหตุใดวันนี้ถึงไม่คุยกับข้า” จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากคนบนตัก เขาชอบที่ไม่ใช่กลิ่นเหม็นฉุนเหมือนหญิงสาวนางอื่นที่ชอ
