ซ่งหนิงเฉิงได้ยินสรรพนามเรียกแทนตัวที่ออกจากปากภรรยาพลันวางความโกรธเกรี้ยวทั้งหมดลงทันที น้อยครั้งนักที่ฮูหยิน ของตนจะออกปากในเรื่องใหญ่เช่นนี้
“พี่เข้าใจแล้ว น้องหญิงอย่าเพิ่งเก็บมาเป็นอารมณ์เลย พี่แค่โกรธ ‘คนผู้นั้น’ หาได้โกรธลูกสาวเราไม่” มือหนายื่นไปกอบกุมมือบางอย่างเอาอกเอาใจ
“ท่านพ่อ ท่านแม่เจ้าคะ ฝ่าบาททรงบอกรักลูกและจะแต่งตั้งลูกเป็นฮองเฮา ลูกบอกปัดไปเพราะยามนี้แคว้นต่างๆ ยังไม่น่าไว้ใจ แต่ฝ่าบาทก็ยังยืนยันออกราชโองการลับเอาไว้เพื่อให้เกียรติลูกเจ้าค่ะ” เจ้าตัวเล็กรีบเอ่ยบอกเพื่อไม่ให้บิดาโกรธเคืองสามีของเธอมากนัก…
‘หวา! เรียกเขาว่าสามีได้คล่องเชียว!’ ใบหน้าพริ้มเพราขึ้นสีแดงระเรื่อกับความคิดของตน
“ถึงพี่จะไม่ชอบใจ แต่ถ้าน้องมีความสุขพี่ก็ไม่ได้คิดขัดขวาง” ซ่งเยว่จวนกล่าวพร้อมมองใบหน้าของน้องสาวอย่างเอ็นดู
“พี่ก็เช่นกัน แต่วันข้างหน้าถ้าฝ่าบาทรับสนมเพิ่ม เจ้าจะทนได้หรือ” ซ่งเย
