ธเนศไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาขับรถมาถึงบ้านสวนของเอื้องทรายได้รวดเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร มารู้ตัวอีกทีเขาก็มายืนใจสั่นอยู่หน้าบ้านของเธอแล้ว สองเท้ารีบก้าวยาวๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นวิ่งขึ้นไปยังชั้นสองในที่สุด
“ทรายกับลูกล่ะครับนม!”
นมบุษออกจะตกใจไม่น้อยเมื่อจู่ๆ ธเนศก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาบนเรือน สายตามองหาคนที่ตอนนี้ไม่อยู่บ้าน
“เอ่อ…คุณทรายพาคุณหนูไปดูห่านที่บึงท้ายสวนค่ะ” นางรู้มาตลอดว่าอย่างไรเสียวันนี้ก็คงมาถึงแต่ที่ไม่รู้เลยก็คือบทสรุปของเรื่องจะเป็นยังไง ตลอดหลายปีที่ผ่านมาคุณหนูของนางต้องทนทุกข์อยู่กับความเสียใจ จนกระทั่งคลอดคุณหนูดีอาการเหล่านั้นมันคงทุเลาเบาบางลงไป
“ทางเข้าหญ้ารกขนาดนั้นทำไมเขาถึงได้พาลูกออกไปครับ เกิดถูกงูฉกขึ้นมาจะว่าไง!” คนที่เผลอแสดงอาการห่วงใยทั้งแม่และลูกออกมาให้เห็นชะงักไปเมื่อเจอเข้ากับสายตาของนมบุษที่ได้แต่จ้องมองเขาด้วยท่าทีที่เดาไม่ออก เมื่อรู้ว่าตัว
