Chapter 20 ความเมตตา
“ขะ...ขอบคุณเจ้าค่ะนาย....อะเอ่อท่านแม่”
เมื่อถูกผู้เจนจัดในการใช้ชีวิตตะล่อมล่อหลอกเสียจนผู้อ่อนเยาว์กว่าไม่อาจปฏิเสธ เส่าหลิงจึงทำได้เพียงเอ่ยขอบคุณและตั้งใจว่าจะรักษาปิ่นนี้ด้วยชีวิต วันใดเมื่อนางต้องออกจากจวนสกุลถาง นางก็จะส่งมอบปิ่นนี้กลับคืนเพื่อคนที่คู่ควรกับปิ่นอย่างแท้จริง
“ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้สิ ข้าเหนื่อยที่จะต้องก้มมองหน้าเจ้าเต็มทนแล้ว”
“เจ้าค่ะ”
ฮูหยินผู้เฒ่าชวนพูดคุย ถามไถ่ถึงความเป็นอยู่ ก่อนจะจิบชาและรับประทานของหวานอย่างเรียบง่าย จากนั้นสาวใช้จึงเตือนหญิงสูงวัยว่าได้เวลาดื่มยาและนอนกลางวัน เส่าหลิงจึงได้เอ่ยขอตัวกลับออกมา
ราวดั่งฝันไป...
แม้สามีจะไม่รัก แต่แม่สามีกลับให้ความเอ็นดู อย่างน้อยชีวิตของนางในสกุลถางก็ไม่ได้อาภัพน่าอดสูจนเกินไปนัก
เจ็ดราตรีแล้วที่แม่ทัพหนุ่มไม่กลับไปที่จวน ด้วยถ้อยคำในจดหมายของจ้าวเจี้ยนโปยังดังก้องอยู่ในหัว เขาไม่อยา
