คลั่งคุณ : EP3
1305 คำ
ผมคอยมองน้องโยเกิร์ตที่เดินบริการโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ หน้าตาเธอยิ้มแย้มตลอดเวลา มองกี่ครั้งก็รู้สึกสบายตาทีเดียว อยากจะเอากลับไปตั้งไว้ที่คอนโด เวลากลับจากที่ทำงานเหนื่อย ๆ ได้นอนมองให้ร่างกายตื่นตัว!
“น้องโยครับ”
“คะ? รับอะไรเพิ่มดีคะพี่” น้องหันกลับมาหา เธอมองทาวเวอร์ที่ยังคงมีเบียร์อยู่เกือบครึ่ง อาหารพร่องลงไปพอสมควร พวกเพื่อนแม่งเน้นอิ่มไม่เน้นเมา
“น้องต้องทำยอดด้วยไหมครับ”
“ทำสิคะ” น้องทำหน้างง ๆ กูก็ถามอะไรไม่เข้าเรื่อง
“ยังขาดอีกเยอะไหมครับ”
“ก็ถ้าตามที่บริษัทกำหนดยังขาดอีกสิบทาวเวอร์ค่ะ ถ้าตามที่โยกำหนดให้ตัวเองก็ขาดอีกยี่สิบค่ะ”
“ยังไงอะ” งงไปหมด อธิบายให้ฟังที
“โยเพิ่มเป้าเพราะอยากได้ค่าคอมเยอะ ๆ น่ะค่ะ”
“โอเค ขาดอีกสิบทาวเวอร์นะ” ผมทวน เอาตามยอดที่บริษัทกำหนดก็แล้วกัน ซึ่งน้องก็พยักหน้าให้เป็นคำตอบ “พี่เอาอีกสามทาวเวอร์”
“สาม…สามเลยเหรอคะ”
“ไอ้เอ็กซ์ กูไม่ได้อยู่แดกด้วยนะ เมียรอ” ไอ้ภูมิรีบดึงสติผม มันเพิ่งแต่งงานมาเดือนกว่า ปากก็บอกว่าแต่งงานแบบ ‘เพื่อน’ แต่มันกลับบ้านตรงเวลาเป๊ะเพื่อไปกินข้าวกับ ‘เพื่อน’ ของมัน
“มึงก็ไปสิ เกี่ยวไรกับกู” กลับไปเหอะ เกะกะโต๊ะ แดกก็เยอะ เงินก็ไม่จ่าย
“มึงสั่งอีกสาม ไม่ทราบว่ามึงแดกไหวหรือไง”
“นั่นสิคะ พี่จะเมามากไปน้า นี่เพิ่งจะหกโมงครึ่งเดี๋ยวโยก็เชียร์ออกได้ครบยอดค่ะ”
ผมเลยต้องปล่อยให้น้องเดินไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ แล้วนั่งดูวงดนตรีที่เล่นสดอยู่ตรงหน้า ไอ้ภูมิกลับบ้านไปกินข้าวกับเมียแล้ว ที่โต๊ะก็เลยเหลือกันอยู่ 4คน
“หมดละ กลับเลยป้ะ”
ได้ยินคำถามจากไอ้ลม ผมดูนาฬิกาที่ข้อมือ นี่เพิ่งจะ 20.15 น. จะรีบไปไหนวะ ผมส่ายหน้าช้า ๆ ให้เป็นคำตอบ
เบียร์หมดแล้วกลับบ้าน…นั่นเป็นความคิดที่ผิด!
เบียร์หมดแล้วสั่งเพิ่มสิถึงจะถูก!
พวกมันมองผมด้วยสายตาที่ฉายชัดถึงความระอา แต่พวกมันก็ไม่กลับ นั่งอยู่เป็นเพื่อนผมต่อ
“ถ้าพี่อยากขอไลน์น้องโยต้องทำไงครับ” ผมถามขึ้นเมื่อน้องเดินมาถึงโต๊ะ เธอระบายยิ้มออกมาบาง ๆ
“โยไม่ให้ไลน์ส่วนตัวกับลูกค้าค่ะ แต่ถ้าพี่หมายถึงไลน์หัวหน้า โยให้ได้ค่ะ”
แล้วกูจะเอาไลน์หัวหน้ามาเพื่อ?
“ถ้าพี่สั่งสักสิบทาวเวอร์ล่ะครับ น้องโยจะให้ไลน์พี่ได้ไหม”
“ให้ไลน์ไม่ได้ค่ะ และถึงโยจะอยากได้เงินค่าคอม แต่โยก็อยากให้ลูกค้าดื่มแล้วพาตัวเองกลับบ้านได้อย่างปลอดภัยนะคะ”
ผมถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็ง และสั่งเพิ่มไปอีกหนึ่งทาวเวอร์ เมื่อน้องเอามาเสิร์ฟก็จ่ายด้วยธนบัตรสีเทา 2ใบ แน่นอนว่าใบหนึ่งคือทิปให้น้อง
“น้องยังเรียนอยู่ใช่ไหม หน้าตายังดูเด็กอยู่” ไอ้ดินถามน้องขึ้นมาตอนที่น้องเอาเงินทอนมาให้
“ใช่ค่ะ อยู่ปีสาม”
“ทำงานหาเงินเรียนเหรอ” ไอ้ลมถามบ้าง
“ใช่ค่ะ”
“ค่าเทอมแรงไหม” ไอ้เกมส์ถามต่อ
“ห้าหมื่นกว่าค่ะ โยเรียนมอเอกชน” โถ ค่าเทอมก็สูง ต้องมาทำงานหาเงินจ่าย น่างสงสารน้องจังเลย มามะ…พี่จ่ายเอง
“พี่จ่ายค่าเทอมให้ไหม ค่ากินทุกเดือน ต้องเช่าห้องหรือเปล่า พี่จ่ายให้เอาไหม ค่าเทอมของน้องนี่จิ๊บ ๆ เลย” ผมรีบเสนอตัว ประกาศให้น้องรู้ว่ารวยแค่ไหน
“พี่จะจีบโยเหรอคะ” น้องถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง พอไม่ยิ้มหน้าตาก็ดุเอาเรื่อง
“ไม่ครับ ไม่อยากมีแฟน แค่อยากดูแลเรื่องเงิน” เจตนารมณ์ชัดเจนตั้งแต่ใช้จู๋เป็น!
ถ้าไม่มีแฟนจะเอากี่คนก็ได้ แล้วมันเรื่องอะไรที่จะต้องผูกมัดตัวเองไว้กับใครสักคน
“เสนอจะจ่ายให้ขนาดนี้ ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนไหมคะ”
“น้องโยก็ไม่น่าถามนะครับ ถึงพี่จะรวยมากพี่ก็ไม่เสียเงินฟรี ๆ อยู่กับพี่ตามวันที่เรานัดกันแค่นั้นเอง”
“โทษนะคะ โยมาขายเบียร์ ไม่ได้มาขายตัวค่ะ” สาวสวยตรงหน้าแสยะยิ้ม เธอเดินผ่านโต๊ะผมไปหาผู้ชายที่สวมเสื้อสีเขียวยืนอยู่ตรงด้านหน้างาน น้องชี้มาทางโต๊ะผม ผู้ชายคนนั้นก็หันมามองด้วยสายตาไม่พอใจ
และโยเกิร์ตก็เดินกลับมาที่หน้าเคาน์เตอร์พร้อมชายคนนั้น พวกเขาพูดคุยอะไรกันบ้างไม่รู้ รู้แค่ว่ามีแต่คนมองมาทางผม
เอาแล้วกู…
“ยังไงวะเนี่ย” ไอ้เกมส์เองก็รู้สึกถึงความผิดปกติที่พวกเขามองมาด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่
“มึงอะไอ้เอ็กซ์ไปพูดกับน้องเขาอย่างนั้น ซวยเลย” ไอ้ลมเอาศอกกระทุ้งสีข้างของผมขณะพูด
ผมรู้สึกว่าหน้าของผมมันคงแทบไม่มีเลือดไหลเวียน ซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัดแน่ ๆ
“น้องโยชัดเจนมากครับ” ไอ้ดินพูดเสียงเย้าแหย่ มันยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างให้โยเกิร์ต แต่อีกฝ่ายไม่เห็นหรอกนะ เธอไม่แม้แต่จะชายตามองมาทางพวกผมเลยด้วยซ้ำ! เธอยังคงทำงานตามปกติ
“น้องครับน้อง” ไอ้ลมยกมือขึ้นเรียกสาวผมบลอนด์ทองคนดีคนเดิมที่กำลังจะเดินออกจากลานเบียร์ไป ในมือของเธอมีกระเป๋าใบเล็ก ๆ อยู่
น้องยิ้มบาง ๆ แล้วเดินเข้ามาหา ก็นึกว่าจะไม่มาโต๊ะผมแล้วเสียอีก
“ถ้าพวกพี่จะขอซื้อโยอีกครั้ง หัวหน้าจะไม่ให้โยมาโต๊ะพี่แล้วนะคะ อาชีพของโยคือเสนอขายสินค้าของบริษัท ไม่ใช่มาหาทางลัดขายเรือนร่างค่ะ” น้องพูดยาวเหยียด หน้าตายังคงมีรอยยิ้ม เล่นซะผมหน้าเจื่อนไปเลย
“อ่า เพื่อนพี่เมาอะ ขอโทษนะครับ” ไอ้ลมพูดเสียงแผ่ว
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่จะรับอะไรเพิ่มไหมคะ โยจะไปซื้อให้”
“เปล่าครับ พี่แค่จะเรียกน้องมาขอโทษ” ไอ้ลมตอบกลับไป
“พี่ก็ขอโทษน้องด้วยนะครับ” ผมเอ่ยออกมา คนที่ขอซื้อคือผม แล้วจะให้เพื่อนขอโทษอยู่คนเดียวมันก็ไม่ใช่
ผมหยิบธนบัตรสีเทาจำนวน 5ใบ และนามบัตรที่นานปีทีหนจะหยิบมันออกมาให้ใครสักคนวางลงบนโต๊ะ แล้วดันไปตรงหน้าน้อง ใบหน้าของผมสะท้อนความรู้สึกผิดอยู่ในที “อันนี้ทิปครับ สำหรับที่เดินมาให้พี่ได้ขอโทษ”
“ขอบคุณค่ะ” น้องรวบธนบัตรทั้งหมดไปไว้ในมือ แล้วดูนามบัตรด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกว่าน้องกำลังคิดอะไรอยู่
“พี่เป็นเจ้าของเอ็กซ์วินคลับที่ทองหล่อ”
“ขอบคุณที่แจ้ง…”
“ไม่ต้องขอบคุณครับ น้องขอบคุณพี่แบบนี้พี่รู้สึกเหมือนถูกด่า” คล้ายจะบอกว่ากูสาระแนอยู่เรื่อย
น้องโยเกิร์ตแสยะยิ้มให้ เธอดูนามบัตรแล้วเก็บใส่กระเป๋าใบเล็ก ๆ ที่น่าจะเป็นกระเป๋าเครื่องสำอาง ยังดีที่น้องไม่ทิ้งไปเลย ยังเก็บเอาไว้
วันนี้กูเปย์ไปกี่บาทวะเนี่ย ได้รู้แค่ชื่อกับค่าเทอม!
- ผู้เขียน
