แค้นลวงรัก

รู้เขา..รู้เรา

ตอนที่ 16

ทางด้านเจนจิราเมื่อเจ้านายเข้าห้องประชุมไปแล้ว จึงหันมาถามคุณพรรณารายด้วยความอยากรู้ว่าผู้หญิงที่มากับเจ้านายด้วยเป็นใคร แม้หน้าตาจะดูเรียบร้อยไม่สู้คน แต่แววตาที่มองสบมาด้วยมีแววฉลาดทันคนอยู่มาก ทําให้เธอจะประมาทไม่ได้อีกอย่าง เขมชาติคงไม่เลือกผู้หญิงเพราะความสวยเพียงอย่างเดียวหรอก ผู้หญิงของเขาต้องมีอะไรมากกว่าความสวย เธอจะประมาท ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ไม่เช่นนั้นแผนที่วางมาทั้งหมดต้องล้มเหลวไม่เป็นท่าอย่างแน่นอน ซึ่งเธอจะยอมให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นไม่ได้

“ถามพี่...พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะเพิ่งเคยเจอแค่สองครั้ง แต่ถ้าให้ เดานะ พี่คิดว่า...น่าจะเป็นคนพิเศษของเจ้านายเราน่ะ” คุณพรรณารายตอบเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องไปอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่

ยิ่งได้ฟังคําตอบยิ่งทําให้เจนจิรายิ่งงงเข้าไปใหญ่ เธอจึงซักจนได้คําตอบที่เธอต้องการ โดยพยายามจะไม่ให้คุณพรรณารายรู้ตัว ซึ่งนี่เป็นความสามารถพิเศษอย่างหนึ่ง ที่ทําให้เธอถูกเลือกมาทํางานนี้...ต้องบอกว่าถูกบังคับให้มารับงานนี้ ดังนั้นเธอจะพลาดไม่ได้

“ครั้งแรกที่พี่เจอคุณพริมโรสก็เมื่อวานไงจ๊ะที่เจนออกไปทําธุระไง” เมื่อวานเป็นวันที่เธอออกไปรายงานความเคลื่อนไหวของเขมชาติให้หัวหน้าทราบนั่นเอง ‘คุณพรรณารายเพิ่งเคยเจอเมื่อวานแสดงว่าทั้งคู่ยังคบกันไม่นาน’

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงแสดงว่าเธอยังคงมีหวัง เพราะฉะนั้นเธอต้องรีบกันหญิงสาวนามว่าพริมโรสคนนั้นให้พ้นทางไปก่อน ก่อนที่หล่อนจะกลายเป็นเหงื่อในเกมที่เสี่ยงอันตรายนี้ ไม่ว่าใครที่เข้าใกล้เขมชาติต่างตกอยู่ในอันตรายทั้งนั้น

‘ฉันขอโทษ แต่มันจําเป็น’

เจนจิราต้องคิดใหม่อย่างหนักอีกครั้งว่าจะกันพริมโรสออกไปให้พ้นทางได้อย่างไร เมื่อคุณพรรณารายเล่าเหตุการณ์เมื่อวานให้เธอฟัง เธอแทบไม่เชื่อหูของตัวเองเลยว่าสาวหน้าหวานคนนั้น จะร้ายได้ขนาดนี้... ขนาดที่สามารถเล่นงานวิลาสินีได้ โดยที่วิลาสินีไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้เลย

เธอเคยเจอกับวิลาสินีมาแล้วสามครั้ง และรู้ถึงฤทธิ์ของสาวคนนี้ดีว่าร้ายกาจ เอาแต่ใจตัวเองขนาดไหน แม้แต่เขมชาติเองยังเอือมระอากับพฤติกรรมของผู้หญิงคนดังกล่าว แต่ติดที่ว่าเป็นคนในครอบครัวจึงทําเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ถ้าหนักข้อหน่อยถึงค่อยปราม

เท่าที่คุณพรรณารายเล่ามา พริมโรสสามารถจัดการกับวิลาสินีจนอยู่หมัด แสดงพริมโรสเองก็ร้ายอยู่ใช่ย่อย เธอต้องวางแผนให้รัดกุม ไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นฝ่ายถูกเล่นงานแทน

“ขอโทษนะคะ มีอะไรให้พริมกินรองท้องบ้างคะ” เสียงหญิงสาวผู้ตกเป็นเป้าหมายในการสนทนาดังขึ้นมาข้างหลัง ทําให้เจนจิราถึงกับตกใจไม่รู้ว่าพริมโรสมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทําไมเธอถึงไม่ รู้ตัว ทั้ง ๆ ที่เธอได้รับการฝึกในเรื่องนี้มาแล้วอย่างดี

พรรณารายและเจนจิรารวบรวมสติสักครู่ก่อนจะหันไปตอบด้วยความเกรงว่าหญิงสาวคนนี้จะได้ยินสิ่งที่พวกตนกําลังสนทนากันอยู่

“เอ่อ...คือ...”

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นขอนํ้าแก้วหนึ่งก็ได้ หวังว่าคงไม่รบกวนเกินไปนะคะ”

“ไม่รบกวนอะไรเลยค่ะ คือท่านสั่งไว้ว่าไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนคุณพริม ทําให้เราสองคนไม่ทราบว่าคุณพริมต้องการอะไรหรือเปล่า ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะ” พรรณารายรีบกล่าวคําขอโทษพร้อมกับกุลีกุจอเข้าไปในห้องเล็กหลังโต๊ะทํางานของเธอเอง แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมกับนํ้าเย็นแก้วใหญ่ พริมโรสกล่าวขอบคุณก่อนจะรับนํ้ามาดื่ม

“ต้องขอโทษคุณพริมด้วยนะคะ ที่เราไม่มีอะไรตุนไว้เลยเพราะว่า... เอ่อ...”

“ถูกท่านประธานสั่งห้ามใช่ไหมคะ” พริมโรสตอบแทนคุณพรรณาที่พูดตะกุกตะกัก

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ เพียงแต่ท่านไม่ชอบให้พวกเราหมดสมาธิไปกับอย่างอื่นนอกจากเรื่องงาน แต่ถ้าหิวจริง ๆ พวกเราก็ไปหาอะไรกินข้างล่างค่ะ โชคดีที่บริษัทมีโรงอาหารให้บริการด้วย และร้านค้าในโรงอาหารก็มีหลายร้านให้เลือก ที่สําคัญอร่อยและก็ ประหยัดด้วยค่ะ...พวกเราโชคดีที่มีเจ้านายเอาใจใส่พนักงาน”

ฟังจากนํ้าเสียงของเจนจิราก็ทําให้พริมโรสรู้ว่า หญิงสาวคนนี้ดูท่าจะชื่นชมเจ้านายตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่ไม่รู้ว่าจะชื่นชมในแบบไหน เพราะท่าทางตอนนี้ดูต่างจากตอนแรกที่เจอ เห็นทีต้องทําความรู้จักเป็นการส่วนตัวเสียหน่อย จะได้รับมือถูก พริมโรสคิดขณะที่ฟังเจนจิรา บรรยายถึงคุณงามความดีของเขมชาติ

“ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป คุณ...เอ่อ...”

“เจนจิราค่ะ เรียกว่า เจนเฉย ๆ ก็ได้”

“ค่ะ...ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไปคุณเจนช่วยพาพริมไปหาอะไรกินข้างล่างได้ไหมคะ” พริมโรสเอ่ยชวนเจนจิราเพราะต้องการที่จะทําความรู้จักผู้หญิงคนนี้ให้มากยิ่งขึ้น แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาเพียงเล็กน้อยก็ยังดี การที่ได้มีโอกาสอยู่ตามลําพังจะช่วยให้เธอสามารถวิเคราะห์หญิงสาวได้มากขึ้น

ยิ่งได้ยินสิ่งที่สาวสวยคนนี้หลอกถามคุณพรรณารายด้วยแล้ว ยิ่งทําให้เธอสนใจเจนจิรามากขึ้น เพราะความเจ้าเล่ห์ที่เจ้าตัวหลอกล่ออีกฝ่าย ให้บอกสิ่งที่ตนอยากรู้นั้นไม่ธรรมดาจริง แม้ว่าฟังผิวเผินอาจจะดูเป็นแค่บทสนทนาทั่ว ๆ ไป แต่พริมโรสรู้ดีว่า...หญิงสาวคนนี้กําลังเก็บรายละเอียด

‘อยากรู้เรื่องฉันเหรอ ได้เลย...’ ทางด้านเจนจิราก็คิดอย่างเดียวกันกับพริมโรสที่จะทําความรู้จักมากขึ้น เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยปากชวนเธอจึงตอบตกลงไปอย่างไม่ลังเล อย่างน้อย ๆ ก็จะได้รู้ว่าพริมโรสเป็นคนอย่างไร แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตาม

วันนี้รู้สึกว่าจะไม่ได้เป็นวันของพริมโรส เพราะเมื่อลงมาถึงโรงอาหารชั้นล่างของตึก ปรากฏว่าร้านอาหารทั้งห้าร้านที่เปิดให้บริการอยู่ต่างก็จําหน่ายอาหารหมดแล้ว เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาเกือบห้าโมงแล้ว

ทําให้พริมโรสบ่นด้วยความโมโห แล้วพาลโยนความผิดทั้งหมดให้กับเขมชาติ เจนจิราที่มาเป็นเพื่อนอดที่จะขํากับอาการของสาวตาดุคนนี้ไม่ได้

เธอไม่คิดว่าพริมโรสจะเป็นคนไม่ถือตัว เพราะบุคลิกท่าทางที่ดูดีมีสง่า ไม่ว่าจะเป็นท่าเดินฉับ ๆ ก้าวย่างอย่างมั่นใจ ไหนจะแผ่นหลังที่ตรงดิ่ง ใบหน้าเชิดขึ้นนิด ๆ สายตาที่มองตรงไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่ รวมถึงนัยน์ตาคมเข้มที่ดูดุดันขัดกับใบหน้าที่หวานนั้นยิ่งทําให้พริมโรสดูสวยสง่าดุจนางพญา

ถ้าไม่ติดว่าเธอมีความจําเป็นต้องทําตามแผนที่วางไว้ให้ประสบผลสําเร็จแล้ว เจนจิราคิดว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะเหมาะสมกับเขมชาติเท่ากับผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว นอกจากนี้พริมโรสยังเป็นคนที่อัธยาศัยดีน่าคบ ทําให้เธอรู้สึกถูกชะตาด้วยอย่างประหลาด

แต่งานที่เธอได้รับมอบหมายมาให้ทํานั้นก็มีความสําคัญกับตัวเธอไม่น้อย งานก็คืองานจะเอาความรู้สึกส่วนตัวมาปนไม่ได้ ทําให้เธอได้แต่ท่องเอาไว้ว่าอย่าหลงเสน่ห์ของสาวหน้าหวานคนนี้จนเสียงานอย่างเด็ดขาด

“เพราะตาบ้านั่นคนเดียวเลย...คอยดูนะแม่จะเอาคืนซะให้ เข็ด” พริมโรสบ่นขณะนั่งกินโยเกิร์ตรองท้องในโรงอาหาร

เจนจิรามองคนที่นั่งตรงข้ามอย่างขํา ๆ กับอาการอาฆาตแค้นของ หญิงสาว เธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพริมโรสจะทําอะไร เจ้านายตัวเองได้บ้าง

“ใจเย็นก่อนสิคะ...เจนว่าเราขึ้นไปข้างบนกันก่อนเถอะค่ะ ป่านนี้อาจจะประชุมกันเสร็จแล้วก็ได้” เจนจิรากล่าวชวนทันทีที่เห็นพริมโรสจัดการกับโยเกิร์ตหมดแล้ว

พริมโรสพยักหน้าก่อนจะลุกเดินนําหน้าเจนจิราออกจากโรงอาหารไป โดยที่ไม่ลืมจะเก็บกล่องโยเกิร์ตไปทิ้งถังขยะที่ตั้งอยู่ในบริเวณนั้น แถมยังดึงกระดาษทิชชูบนโต๊ะมาเช็ดรอยเปื้อนให้สะอาดเรียบร้อย ทําตัวสมกับฉายาที่เขมชาติตั้งให้เธอว่า ‘คุณนายระเบียบ’

เมื่อออกจากโรงอาหารพริมโรสไม่ได้รีบร้อนกลับขึ้นไปข้างบนเหมือนที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก เพราะระหว่างทางเธอได้แวะทักทายกับกนกอรพนักงานประชาสัมพันธ์ที่พาเธอขึ้นไปพบ เขมชาติเป็นครั้งแรก จะเป็นเพราะความมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีของเจ้าตัว หรือเป็นเพราะใคร ๆ ต่างก็อยากจะเห็นและรู้จักผู้หญิงคนที่เจ้านายพามาด้วยก็ไม่ทราบ แต่ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลไหน ตอนนี้เรียกได้ว่าไม่มีใครในฝ่าย ประชาสัมพันธ์และฝ่ายติดต่อประสานงานที่ พริมโรสไม่รู้จัก เจนจิรามองอย่างทึ่ง ๆ และเข้าใจแล้วว่าทําไม เขมชาติถึงได้ติดใจผู้หญิงคนนี้ เพราะเพียงแค่ไม่กี่นาทีพริมโรสก็รู้จักคนทั้งแผนก ซึ่งเธอมาทํางานอยู่เกือบเดือนยังรู้จักคนทั้งบริษัทไม่ถึงครึ่งหนึ่งของหญิงสาวในขณะนี้เลย ยิ่งท่าทางที่ดูเป็นมิตร

มีเสน่ห์ พูดเพราะ คุยเก่งของคนตรงหน้า ยิ่งทําให้หลาย ๆ หลงเสน่ห์สาวตาดุคนนี้โดยไม่รู้ตัว