บทที่ 5
1174 คำ
"ไปไหนกันมา" เขาถามออกไปทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แก่ใจ
"ไปหาคุณพ่อมา นายมีอะไรละ"
"ป่าว ก็แค่ถามดูเห็นเงียบหายกันไปหมด"
"คิดถึงฉันแล้วน่ะสิ"
"บ้าเหรอใครจะไปคิดถึงเธอกัน จริงไหมลิ้นจี่"
"อะ เอ่อ..." ลิ้นจี่มองสบตานายสาวทีนายใหญ่ที
"ไปๆฉันไม่อยากคุยกับเธอแล้ว"
"งั้นฉันขอตัวก่อนนะ ฉันอยากจะพักผ่อนก่อนแล้ว"
"เดี๋ยว"
"อะไรอีกล่ะ" เธอหันกลับไปถามหน้างอ
"คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง"
"ท่านสบายดี อยากรู้ทำไมนายไม่ไปเยี่ยมท่านบ้างละ บ้านท่านก็อยู่แค่นี้เองนะ ฉันล่ะอยากรู้เหตุผลของนายจริงๆ ท่านดูเหงาๆนะท่านคงอยากจะมีเพื่อนคุย"
"มันเรื่องของฉัน เธอไปได้แล้ว" เขาตอบกลับปัดๆ
"ชิ ทีอย่างนี้แล้วมาไล่กันเลยนะ" หญิงสาวเดินงอนตุ้บป่องไปยังชั้นสองของบ้านไม้หลังเล็กที่เขาตั้งใจออกแบบอย่างดีไม่แพ้หลังใหญ่ที่พ่อของตนอาศัยอยู่เลย ตัวเขาเองก็อยากจะไปหาไปเยี่ยมพ่ออยู่หรอก แต่เพราะความไม่ลงรอยกันตั้งแต่ในอดีตทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป พูดคุยกันน้อยลงหน้าตาก็แทบจะไม่ได้เห็นกัน
“คุณลูกพีชเธอน่าจะหลับไปแล้วค่ะคุณนที” ลิ้นจี่เดินลงมาหาชายหนุ่ม
“ชั่งเถอะปล่อยให้นอนไป เธอก็ไปพักได้แล้ว”
“ค่ะ” ลิ้นจี่เดินจากไปชายหนุ่มจึงเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน เขาไม่ได้ตรงกลับไปห้องนอนของตนแต่เดินไปยังห้องนอนของหญิงสาวแทน เธอกำลังนอนหลับฝันดีอยู่แน่ๆ เวลานอนแบบนี้ก็ดูน่ารักเหมือนกันนะดูไม่มีพิษมีภัยเหมือนตอนตื่นนอน เขาแอบมองเธอจนพอใจแล้วถึงเดินกลับไปห้องของตน
วันรุ่งขึ้นหญิงสาวก็เดินทางไปหาพ่อของชายหนุ่มอีกครั้ง เมื่อวานเธอมาหาท่านแล้วพบว่าท่านนั้นดูไม่สดใสเท่าที่ควรจะเป็น ดูเหมือนว่าท่านจะเหงามากๆ เธอจึงอยากมาอยู่ดูแลท่าน
"มาแต่เช้าเลยล่ะหนูพีช"
"สวัสดีค่ะคุณพ่อ ลูกพีชเอากับข้าวมาส่งให้ค่ะ"
"ขอบใจนะลูก จริงๆไม่ต้องมาส่งเองก็ได้ลูก แล้วหนูทานหรือยังละ"
"ยังเลยค่ะพีชกะว่าจะมาทานเป็นเพื่อนคุณพ่อ"
"ได้เลยลูก เข้ามาก่อนๆ" ว่าที่ลูกสะใภ้ทำหน้าที่ดูแลพ่อของสามีได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลย คุณชลธารรู้สึกโชคดีจริงๆที่จะได้หนูลูกพีชมาเป็นลูกสะใภ้ ท่านรู้อยู่แล้วละว่าเวลาหญิงสาวอยู่ที่บ้านก็มีแต่คนดูแลเอาใจใส่ มาที่ไร่นี้เธอต้องปรับตัวเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ทำได้ ทำได้ดีเสียด้วย
"คุณพ่อคะพีชขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"
"ว่ามาสิลูก"
"คุณนทีมาหาคุณพ่อบ่อยไหมคะ"
"ไม่บ่อยหรอกลูกมาเฉพาะมีธุระสำคัญเท่านั้นแหละ"
"อย่าหาว่พีชก้าวก่ายเลยนะคะ อีกหน่อยพีชก็ต้องมาเป็นคนของครอบครัวนี้ พีชอยากรู้ว่าคุณพ่อมีเรื่องอะไรที่ทำให้คุณพ่อกับคุณนทีทะเลาะกันคะ"
"หนูอยากจะรู้จริงๆหรอลูก"
"ค่ะ เผื่อหนูจะได้ช่วยเหลืออะไรได้"
"ได้ๆ เดี๋ยวพ่อจะเล่าให้ฟัง เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะพ่อเองแหละ"
12 ปีก่อน ตอนนั้นนทีอายุได้ 23 ปีพอดี นทีเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยจากมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เขามีความฝันว่าอยากจะกลับมาพัฒนาไร่แห่งนี้ให้สมบูรณ์แบบทั้งเรื่องการเพาะปลูกและเชิงท่องเที่ยว เมื่อกลับมาถึงบ้านโดยที่ไม่ได้บอกใคร เขาก็เจอกับเรื่องที่บาดใจนั่นก็คือแม่ของชายหนุ่มจับได้ว่าคุณชลธารคบชู้กับสาวใช้ภายในบ้าน มันเป็นเรื่องที่แม่ของชายหนุ่มรับไม่ได้จริงๆ นทีเองก็รู้สึกผิดหวังกับผู้เป็นพ่อมาก แม่ของชายหนุ่มขอคุณชลธารหย่าทันทีเพราะถือว่ามันเป็นการเหยียบย่ำหัวใจของท่านไม่ให้เหลือชิ้นดี หลังจากหย่าท่านก็กลายเป็นโรคซึมเศร้าและตรอมใจตายไปในที่สุด นทีเองแค้นใจจึงตอบกลับผู้เป็นพ่อด้วยการออกนอกลู่นอกทาง ทะเลาะเบาะแวงกับคู่อริก่อให้เกิดศัตรูขึ้น นอกจากนี้ยังทำการค้ายาทำสิ่งผิดกฎหมายต่างๆซึ่งมันสามารถทำเงินจำนวนมหาศาลให้กับเขาเอง กว่าจะรู้ตัวว่าพวกมันไม่ดีก็เกือบสายเกินไป นั่นก็เพราะนทีได้พบกับพี่สาวของมารดา คุณป้ากล่าวเตือนสติของชายหนุ่มไว้ ชายหนุ่มจึงสามารถกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง เขาตั้งใจพัฒนาไร่นี้ตามความฝันแต่ก็ยังไม่คืนดี 100% กับผู้เป็นพ่อจนถึงปัจจุบันนี้
"เรื่องก็มีเท่านี้แหละลูก นทีมันเลยกลัวความรัก กลัวว่าวันหนึ่งมันจะถูกทรยศหักหลังเหมือนที่พ่อทำกับแม่เขาไว้ไงลูก"
"ตอนนั้นคุณนทีคงจะหาทางออกอย่างอื่นไม่ได้ถึงต้องไปผิดสิ่งไม่ดีพวกนั้น"
"ใช่ลูก พ่อเฝ้าโทษตัวเองมาเสมอ ไม่เคยมีสักวินาทีที่พ่อจะมีความสุขได้จริงๆตั้งแต่เกิดเรื่องต่างๆมานานแล้ว"
"ลูกพีชว่าลูกพีชพอจะมีทางช่วยค่ะ"
"จริงหรอลูก"
"ค่ะคุณพ่อ"
"พ่อขออะไรอย่างสิลูก"
"อะไรหรอคะ"
" ฮ่าๆ ก็ถ้าแต่งงานก็รีบมีหลานให้พ่อบ้างนะ พ่อจะได้ยิ้มกับใครเขาบ้าง"
"อะ เอ่อ เรื่องนี้ลูกพีชยังรับปากไม่ได้ ยังไงปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตก่อนละกันนะคะ"
"เอาตามนั้นก็ได้ลูก"
"งั้นวันนี้ลูกพีขขอตัวก่อนนะคะ"
"จ้าลูก เดินทางกลับระวังๆล่ะ ทางมันขรุขระ"
"ค่าาคุณพ่อ"
"ไปไหนมาแต่เช้าล่ะ"
"ไปบ้านคุณพ่อมา"
"คุณพ่อ?"
"กะ ก็ ท่านให้ฉันเรียกว่าพ่อ ขัดไม่ได้หรอกจริงไหม"
"อืมม ฉันหิว"
"อ้าว ลิ้นจี่ยังไม่ได้เอาอะไรให้นายทานอีกหรอ"
"อืม"
"งั้นรอแปบนึงนะ"
หญิงสาวรีบไปจัดเตรียมอาหารการกินมาให้ชายหนุ่มทันที เธอยังสงสัยอยู่ว่าลิ้นจี่ไปไหนเสีย เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยเธอจึงขอตัวไปทำธุระส่วนตัวบนห้องนอนบ้าง ส่วนชายหนุ่มก็ออกไปทำงานในไร่ เมื่อขึ้นมาถึงบนห้องเธอก็ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดีให้สองพ่อลูกคืนดีกันแล้วลืมๆเรื่องในอดีตไปเสียที เพราะการกลับไปย้อนคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วมันไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริงๆ
- ผู้เขียน
