หวังอี้หยางปาดเหงื่อหลังจากทำการรักษาเบื้องต้นให้ผู้บาดเจ็บคนสุดท้าย จากนั้นเงยหน้ามองเหตุการณ์ที่อยู่ห่างออกไปด้วยสายตาเป็นกังวล สถานการณ์ยืดเยื้อกว่าที่คิดเอาไว้มากทีเดียว ยังดีที่จ้าวหลี่จวินได้กลับมาประจำในที่ที่นางสามารถมองเห็นได้อีกครั้งแล้ว ทำให้นางโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง ก่อนมองเหล่าผู้บาดเจ็บด้วยความหนักใจ เพราะมีคนเจ็บมากมายที่นอนอยู่ตรงนี้ก็อาจทำให้ตกเป็นเป้าโจมตีได้เช่นกัน นางควรจะขอให้ทหารรับจ้างสักคนมาคุ้มกันคนเหล่านี้ด้วย
เมื่อคิดได้ดังนั้น หญิงสาวจึงลุกยืนขึ้นทันที และเดินออกไป ทว่ากลับถูกฝ่ามือหนึ่งคว้าข้อมือเอาไว้จนนางต้องหันกลับไปมอง
“ท่านหมอ ท่านจะไปไหนหรือเจ้าคะ” สตรีผู้หนึ่งเอ่ยถามขณะมองหวังอี้หยางด้วยสายตากังวลไม่แพ้กัน
หวังอี้หยางคลี่ยิ้มบางพร้อมกับใช้มืออีกข้างแตะหลังมือของสตรีวัยกลางคนตรงหน้าเบาๆ
“ข้าจะไปขอให้ทหารรับจ้างสักคนมาคุ้มกันพวกเราเจ้าค่ะ”
“แต่ข้างหน้าน
