ดุลยากลับมาบ้านที่กรุงเทพฯด้วยเงินในกระเป๋าสตางค์ของ อลัน หยาง เธอเพิ่งรู้ว่าเขามีเงินสดในกระเป๋าเงินเกือบสามหมื่น แต่ไม่มีบัตรอะไรที่พอจะบอกใบ้ให้เธอติดต่อหรือรู้จักเขามากกว่าคำว่า “อลัน หยาง”
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ดูเหมือนว่าแม่เลี้ยงสาวคนสวยไม่ดีใจที่ได้เห็นหน้าเธอเลยสักนิด ออกจะตกใจอยู่ไม่น้อย พอได้สติก็ตวาดเธอเสียงดัง ด่าทอต่างๆ นานา ดุลยากวาดตามองเห็นว่าพ่อไม่อยู่ เธอไม่สนใจถ้อยคำของแม่เลี้ยง เดินไปเก็บเสื้อผ้าของใช้จำเป็น เป็นอย่างนี้แล้ว กลับไปอยู่กับคุณตาคุณยายยังจะสบายใจกว่า เธอผ่านอะไรมากมายไม่ใช่คนเรื่องมากเลือกงาน มีงานอะไรที่เป็นงานสุจริตเธอก็พร้อมทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาหลอกใช้เธออีกแล้ว
“นี่! หิ้วกระเป๋าแบบนั้นจะไปไหนยะ”
วาณี แม่เลี้ยง อายุสามสิบต้นๆ เข้าไปแย่งกระเป๋าของลูกเลี้ยง เธอไม่ชอบหน้าลูกเลี้ยงที่อายุน้อยกว่าไม่กี่ปีคนนี้นักหรอก แต่ถ้าดุลยาออกจา
