ดุลยาขับรถเก๋งของพ่อมารับปู่และย่าที่ท่ารถหมอชิต ใจจริงเธอไม่อยากให้คนแก่สองคนเดินทางไกล แต่เพราะพ่อของเธอป่วยครั้งนี้หนักหนา กลายเป็นปู่กับย่าต้องมาเยี่ยมลูกชายที่แทบไม่เคยกลับบ้านเลย
“ทางนี้ค่ะคุณปู่คุณย่า”
ดุลยาโบกมือเรียกแล้ววิ่งไปรับกระเป๋าของคนแก่ทั้งสอง แม้จะเป็นเพียงกระเป๋าใบเล็กแต่สำหรับคนแก่อายุหกสิบแล้วก็เป็นภาระชิ้นใหญ่ เธอรีบเดินเร็วๆไปหา ยกมือไหว้ทั้งสองท่านแล้วคว้ากระเป๋ามาถือเสียเอง
“เอาอะไรมาเยอะแยะคะ บอกแล้วไงว่ามาแต่ตัวก็พอ ขาดเหลืออะไรซื้อใหม่ก็ได้ค่ะ”
ดุลยาบ่นแต่ก็รู้ว่าในบรรดากระเป๋าที่คุณปู่หิ้วมามีของกินเสียส่วนใหญ่ ดุลยาเก็บกระเป๋าสัมภาระใส่ท้ายรถเก๋งคันเล็กแล้วก็เปิดประตูให้คุณปู่คุณย่านั่งก่อนจะรีบเดินเร็วๆ มาฝั่งคนขับ
“หนูดาวมีใบขับขี่แล้วเหรอลูก” คุณย่าถาม ไม่ได้เจอหน้าหลานสาวหลายปีตั้งแต่ลูกชายตัวเองทำเรื่องไว้
“ไม่ต้องห่วงนะคะ ดาวมีใบขับขี
