“หือ? เธอมาทำอะไรที่นี่กันล่ะ”
“คุณท่าน...เอ่อ สวัสดีค่ะพอดีหนูเอาอาหารเที่ยงมาให้คุณคาลค่ะ...”
“เหรอ? ไม่ยักรู้ว่าหลานฉันจำเป็นต้องมีคนส่งข้าวส่งน้ำด้วย”
“...................”
และพอพริมาลงลิฟต์มาจนถึงชั้นล่าง พอประตูลิฟต์เปิดเธอถึงกับยืนแข็งเป็นหิน เมื่อหม่อมหลวงปุ้ยกำลังยืนรอลิฟต์อยู่ และตอนนี้สายตาที่มองมาที่เธอนั้นทำให้เธอรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
“ไปคุยกับฉันหน่อยสิ ตรงนั้นก็ได้”
และหม่อมหลวงปุ้ยก็เดินนำพริมาไปที่โซนรับแขก ที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว ส่วนพริมา เธอใจเต้นจนแทบจะกระเด็นออกมานอกอก เมื่อกลัวว่าหม่อมหลวงปุ้ยจะรู้เรื่องระหว่างเธอและคาลวิน
“นั่งลงสิ ตรงนั้นแหละไม่เป็นไร”
และพริมาก็ค่อยๆนั่งลงฝั่งตรงข้าม เธอแทบไม่กล้ามองหน้าเอาแต่ก้มจนหน้าแทบจะจรดหน้าอกอยู่แล้ว
“เงยหน้าขึ้นสิ ก้มแบบนั้นจะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไง”
พริมาค่อยๆทำตามที่คนตรงหน้าบอก เธอไม่เคยรู้สึกกลัวและไม่มั่นใ
