“มานั่งนี่สิแม่จันทร์”
“ค่ะคุณท่าน”
วันต่อมา คนขับรถจากบ้านของหม่อมหลวงปุ้ยก็มารับป้าจันทร์ฉาย พอไปถึงคนเป็นเจ้านายก็นั่งรออยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับจัดดอกไม้ไปด้วย
“เธอทำงานกับฉันมากี่ปีแล้ว หืม?”
“สามสิบกว่าปีได้แล้วเจ้าค่ะ ตั้งแต่ดิฉันยังเป็นสาวอยู่ ตอนนี้ก็แก่แล้วเจ้าค่ะคุณท่าน”
“ฮ่าฮ่า ก็ใช่ที่เราน่ะแก่แล้ว...แก่มากจริงๆ”
“ว่าแต่ที่คุณท่านเรียกจันทร์มาพบ มีธุระอะไรรึเปล่าเจ้าคะ?”
และหม่อมหลวงปุ้ยก็ค่อยๆวางมือจากดอกไม้ลง ก่อนจะหันมามองป้าจันทร์ฉาย
“ฉันจำได้ว่าเธอมีน้องสาวคนเดียว...เคยพามาด้วยนี่ ตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ”
“ก็สบายดีเจ้าค่ะ ตอนนี้มีครอบครัวแถมมีลูกสาว 1 คน ที่คุณท่านเจอที่บ้านของคุณคาลนั่นแหละเจ้าค่ะ”
“อืม...เด็กคนนั้นอายุเท่าไหร่แล้วนะ 22 หรือ 23 กัน”
“22 ย่าง 23 แล้วเจ้าค่ะ”
ทั้งๆที่สงสัยเกี่ยวกับคำถามของผู้เป็นเจ้านาย แต่ป้าจันทร์ฉายก็ตั้งใจตอบทุกอย่างที่หม่อมหลวง
