บทที่ 8
1208 คำ
7
พิมพ์ฝันนั่งรออยู่ใต้ตึกของบริษัทตั้งแต่แปดโมงเช้า เธอแต่งกายด้วยชุดสุภาพ แต่นั่นกลับทำให้ดูมีเสน่ห์เอามากๆ เธอเฝ้ารอเวลาสัมภาษณ์ด้วยความตื่นเต้น พนักงานบริษัทที่เดินเข้ามาต่างมองเธอเกือบทุกคน ด้วยใบหน้าอันสะสวยนั้นมีทั้งมองอย่างชื่นชมและไม่เป็นมิตร
พิมพ์ฝันรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย เพราะที่นี่เป็นบริษัทขนาดใหญ่ ชื่อเสียงระดับประเทศ ไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เข้าสัมภาษณ์กับเขาด้วย ถึงแม้อาจจะไม่ได้รับเข้าทำงานแต่ก็ถือว่ามันเป็นเรื่องดีระดับหนึ่งแล้ว
ทอสเดินเข้ามาในตึกอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่เขาไม่เคยจะเข้าบริษัทเช้าขนาดนี้ แต่วันนี้เขากลับรีบมาที่นี่ในเวลาแปดโมงเช้าซึ่งปกติบ่ายโมงก็แทบจะยังไม่มีใครเห็นหน้า แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเป็นคนที่มีความสามารถ เพราะงานของเขาแค่มีสมองที่เฉียบแหลมก็เพียงพอแล้ว
เขาเดินเข้ามาได้ไม่นานก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งหลบอยู่ตรงเก้าอี้ริมเสา เป็นจุดที่มีคนเดินผ่านไม่มากแต่ทุกคนที่เห็นเธอต้องมองตาค้างและสงสัย ทอสเดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วแอบอมยิ้ม เขาอยากมองเธอให้นานกว่านี้แต่อดใจไว้เพื่อที่จะได้มองนานๆ ดีกว่า
เพราะถ้าเกิดเธอเจอเขาก่อนที่จะเซนต์สัญญาทำงานอาจจะพลาดโอกาสนี้ไปได้
คิดได้ดังนั้นเขาจึงเดินเลี่ยงไปอีกทางอย่างเงียบๆ พนักงานสาวต่างมองตามเขาอย่างหลงใหล ลูกชายเจ้าของบริษัทที่มีตำแหน่งเป็นถึงผู้อำนวยการฝ่ายขายที่มีอายุเพียงยี่สิบแปดปี ทอสไม่ได้สนใจสายตาของคนพวกนั้นเลยสักนิด เขาเอาแต่ยิ้มแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นบนสุดเพื่อไปยังห้องทำงานของตัวเอง
9:00 น.
พิมพ์ฝันยืนรอที่ห้องฝ่ายบุคคล เธอสูดลมหายใจเข้าปอดนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว มองไปรอบๆ ก็ยังไม่เห็นคนที่มารอแบบเธอเลยสักคน มีแต่พนักงานเดินผ่านไปมา หรือเธอมาเช้าไป
"คุณพิมพ์ฝันหรือเปล่าคะ" พิมพ์ฝันหันไปมองเสียงของคนที่มาให้ เธอคือผู้หญิงวัยกลางคนที่ยังดูดี เธอคนนั้นส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร
"คะ ค่ะ ฉันเอง สวัสดีค่ะ" เธอท่าทางเก้ๆ กังเพราะมัวแต่ตื่นเต้น
"ไม่ต้องตื่นเต้นนะคะ ทำตัวให้สบายแล้วตามเข้ามาด้านในเลยค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นพูดแล้วเดินนำเธอเข้าไปอีกห้องที่ไม่ใช่ห้องฝ่ายบุคคล แต่ป้ายเขียนไว้ว่า 'ผู้ช่วยผู้อำนวยการ'
พิมพ์ฝันเดินตามเข้ามาเงียบๆ แล้วนั่งลงตรงที่ผู้หญิงคนนั้นผายมือให้ จากนั้นคุณผู้ช่วยคนนั้นก็เดินไปหยิบเอกสารบนโต๊ะทำงานของเธอแล้วเดินกลับมานั่งตรงข้ามกับพิมพ์ฝัน
"คุณเคยทำงานเลขามาก่อนมั้ยคะ" ผู้หญิงคนนั้นเริ่มถามเธอทันทีที่นั่งลง
"เอ่อ ที่จริงฉันเพิ่งจะเคยได้ทำงานนี้แค่วันเดียวในบริษัทเก่าค่ะ แต่ดันมีปัญหานิดหน่อย" พิมพ์ฝันยิ้มเจือนๆ
"พอจะบอกได้มั้ยว่าปัญหาอะไร" เธอยิ้มแล้วทำท่าสอดรู้
"คือ เอ่อ หัวหน้าลวนลามค่ะ คือฉันมีบางอย่างจะถามเหมือนกัน"
"หืม ได้ค่ะเชิญถามได้เลย คุณเป็นคนพิเศษอยู่แล้ว" พิมพ์ฝันฟังเธอพูดอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก
"คือหัวหน้าคนนี้ นิสัยเป็นยังไงคะ คือ เอ่อ ฉันไม่ชอบแบบที่เจอมา"
"ฮ่าๆ เอาไว้คุณไปเจอเขาเองนะคะ แต่เขาเป็นคนดีขึ้นมาแล้วบ้างค่ะ ตั้งแต่ไปญี่ปุ่นมา" พิมพ์ฝันกลืนน้ำลายลงคอ ทำไมต้องพูดให้เธอรู้สึกสับสนด้วย สรุปเขาดีหรือไม่ดี
"ไม่ได้โรคจิตใช่มั้ยคะ" เธอทำสีหน้าวิตกแล้วถามอีกครั้ง
"ฉันทำงานกับเค้ามาสี่ปีไม่เคยโดนอะไรเลยนะคะ" เธอพูดอย่างยิ้มแย้มแล้วแอบขำ
"แฮะๆ งั้นโล่งใจค่ะ เพราะคุณออกจะสวยขนาดนี้ แปลว่าเขาเป็นคนดีเลย เพราะส่วนใหญ่จะน่ากลัว" ความซื่อของเธอทำให้ผู้หญิงตรงน่าขำออกมาอย่างเอ็นดู
"นั่นเป็นเพราะฉันแก่กว่าเขาสิบห้าปีค่ะ ฮ่า" เธอพูดแล้วหัวเราะอารมณ์ดี แต่พิมพ์ฝันดันไม่ขำด้วยเลย นี่แปลว่าเธอยังมีความเสี่ยงอยู่ใช่มั้ย
"อ่าว เขาอายุเท่าไหร่คะ"
"แหม ที่จริงจะหลอกถามอายุฉันใช่มั้ยคะ" พิมพ์ฝันยิ้มชอบใจที่เห็นคนตรงหน้าขี้เล่นขนาดนี้ ทำให้ความตื่นเต้นในตอนแรกเริ่มหายไปทีละนิด
"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แฮะๆ "
"คุณเทาะ...เอ่อ ผอ อายุยี่สิบแปดค่ะ ห่างกับคุณสองปี"
"อ่อ ค่ะ"
"คิดว่าไหวมั้ยคะ"
คำถามของผู้หญิงตรงหน้าทำให้เธอต้องรีบตัดสินใจ แต่ถ้าเธอปฏิเสธทั้งที่ไมรู้ว่าคนคนนั้นเป็นยังไงเธอก็จะพลาดโอกาสดีๆ ไป ในเมื่อโอกาสมีให้ขนาดนี้แล้วทำไมเธอต้องถอยด้วย
"ค่ะ ฉันไหวค่ะ" เธอพูดออกไปอย่างมั่นใจ จนทำให้คนตรงหน้ายิ้มอย่างพอใจ
"นี่เป็นสัญญาการทำงานนะคะ คุณช่วยเซนต์ตรงนี้"
"ค่ะ" พิมพ์ฝันรับมันมาแล้วกำลังจะเปิดดู
"พอดีวันนี้ฉันรีบ คุณช่วยเซนต์หน่อยค่ะ ไม่มีอะไรมากมาย" เธอยื่นปากกาให้พิมพ์ฝันอย่างรีบร้อน
"เอ่อ ค่ะ" พิมพ์ฝันงุนงงแต่ไม่ได้ติดใจอะไร ในนี้คงไม่มีอะไรมาก แค่สัญญาการทำงานทั่วไป ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอก
แล้วเธอก็ยื่นเอกสารให้คนตรงหน้าเมื่อเขียนมันเสร็จ
"ค่ะ พรุ่งนี้เริ่มงานได้เลยนะคะ ห้องทำงานของคุณถูกจัดให้อยู่ห้องถัดจากห้องของ ผอ ตรงชั้นห้า วันนี้จะให้คนไปติดป้ายไว้ให้ค่ะ ขอให้คุณโชคดี" พูดจบเธอก็ยิ้มแล้วยืนขึ้น พิมพ์ฝันแปลกใจกับคำพูดของเธอเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
"ขอโทษนะคะ คุณชื่ออะไรเหรอคะ" พิมพ์ฝันถามขึ้นเพราะเธอจะต้องได้ขอความช่วยเหลือจากเธอเรื่องการงานอีกแน่ๆ
"เรียกฉันว่าเมย์ค่ะ"
"ค่ะ คุณเมย์ งั้นฉันกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ ขอบคุณที่ให้โอกาสนะคะ" เธอยกมือไหว้อย่างสุภาพแล้วเดินออกมาจากห้องนั้น
ในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ ทำไมมันง่ายแบบนี้ล่ะ ทั้งที่ประสบการณ์การทำงานของเธอไม่ได้น่าสนใจถึงขั้นที่บริษัทนี้จะเหลียวมองเลยด้วยซ้ำ
แต่ช่างเถอะ คงเพราะโชคชะตาที่ดีล่ะมั้ง ในเมื่อชีวิตเจอเรื่องแย่ๆ มาก็ต้องมอบโชคดีให้เราบ้างแล้ว
พิมพ์ฝันยิ้มให้กับตัวเองแล้วกลับไปเพื่อบอกข่าวดีกับแม่และลูกชายสุดที่รักของตัวเอง
คิดถึงแบทเทิลที่สุดเลย
---------------------------------------
อย่าลืม1เม้น1ไลค์ของไรท์เด้อ อิอิ
- ผู้เขียน
