"ทำไมต้องมากมายขนาดนี้ พี่คิดว่าฉันชอบของแพงๆแบบนี้รึไง?"
"หนูไม่ชอบเหรอ?" เขาถามแล้วเดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีก สายตาแบบนี้อีกแล้ว มันเป็นสายตาที่มองมาเหมือนช่วงแรกๆที่ทำให้ฉันหวั่นไหว
ราบเรียบแต่แฝงไปด้วยอำนาจ ริมฝีปากที่ยิ้มเล็กๆดูร้ายกาจ แต่แฝงไปด้วยเสน่ห์บางอย่างที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจ
"ชะ...ชอบสิ ขอบใจ"
"โอเคงั้นไปนั่งกัน กับข้าวเสร็จพอดี"
แล้วแม่ก็ชวนพวกเราไปนั่งที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ ฉันวางช่อดอกไม้ไว้ ก่อนที่จะสั่งให้บอดี้การ์ดแกะเอาแค่เพชรแยกออกมาใส่ถุงผ้า
แต่เมื่อกับข้าวเริ่มมาเสิร์ฟ และแม่บ้านนำจานมาวางให้เราเท่านั้นแหละ แม่ฉันก็พยายามโทรหาแทนทิวไม่หยุดเลย เพราะบอดี้การ์ดบอกว่าน้องชายฉันยังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืน และตอนนี้ก็เย็นแล้ว
"เหลวไหลจริงๆลูกคนนี้"
"โทรติดไหมคะแม่?" ฉันถาม
"ติด แต่ไม่รับน่ะสิ" ฉันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะกวักมือให้แม่บ้านตักข้าวเลย เพราะหิวไม่ไหวแล้ว
