My brother Chapter 3 ระวังโดนจับกิน
1083 คำ
“ลงมาทำไม ไปนอนไปลูก”
โดยไม่รอให้ลูกชายออกไปก่อน นุชิตจับร่างมุกดาให้ลงยืนหันหลังแล้วกดหน้าเธอลงแนบกับโต๊ะ สะโพกงามถูกดึงมาชิด ก่อนความใหญ่ยาวฝังมุกจะชำแรกเข้าไปอย่างเชื่องช้าเร้าใจ
สวบ!
“อา...”
นุชิตตัวสั่น แหงนหน้าหลับตาจับก้นขาวขยำแล้วดันแก่นกายใหญ่แข็งเสียดสีพาเจ้านายเสียว เขาทำอย่างช้าๆ ขยับเป็นจังหวะ โดยที่มุกดาไม่สามารถปฏิเสธได้
ไม่ใช่เพราะถูกบังคับ แต่มันเสียวแสนเสียว!!!
ตั้บตั้บตั้บตั้บ!
นุชิตทนไม่ไหว กระแทกกระทั้นหนักหน่วงจนร่างสาวเขย่าตามแรงขย่ม มุกดาหลับตาอ้าปากคราง ก่อนถูกเขายัดนิ้วเข้ามาในปาก หล่อนดูดนิ้วชายหนุ่มด้วยความสยิว
จ๊วบๆๆๆ
“อูวส์ อูวส์ อูวสฺ อูวส์!!!”
ตั้บ! ตั้บ! ตั้บ! ตั้บ!
นุชิตก้มลงเลียแผ่นหลังนวลเนียนด้วยความหลงใหล สะโพกแกร่งก็กระแทกรุนแรงจนโต๊ะสะเทือน แรงดูดที่นิ้วเขาและแรงดูดแก่นกายให้ผลุบเข้าผลุบออกจากดอกไม้อวบอูมแฉะฉ่ำทำให้เขาเสียวจนหน้าเบี้ยว กัดฟันคำรามลั่น!
“อา!!!”
พรวดดดด!!!
น้ำขาวขุ่นพุ่งพรวดเข้าไปในร่องสวาทและล้นออกมาตามง่ามขาเรียวขาว มุกดาตัวสั่นแทบแนบกายลงกับโต๊ะ ส่วนนุชิตดึงแก่นยักษ์ออกมารีดน้ำพิษออกจากหมด จากนั้นก็สวมกางเกงแล้วหยิบเสื้อบนโต๊ะมาสวมให้เจ้านายสาว
เขาหันไปมองทางหน้าประตู ลูกชายเขายังคงมองตาแป๋ว
“พาน้องนายไปนอนไป”
มุกดาสั่งเสียงสั่น ความฟินแสนหวานยังฉีดพล่านในกายจนสะท้านไปทุกรูขุมขน หล่อนไม่แคร์ที่เด็กจะมาเห็นฉากสยิว ก็แค่ลูกชายของผัวบำเรอ โชคดีแค่ไหนไม่ใช่ลูกสาวหล่อน
“รีบด้วยละ มาอาบน้ำให้ฉันด้วย”
มือนุ่มลูบแผงอกชื้นเหงื่อและทอดสายตามองอย่างเย้ายวนก่อนเดินผ่านนาวินไป หล่อนไม่ได้เก็บกางเกงในไปด้วย แต่ใครสน? นุชิตเดินไปอุ้มนาวินไว้ในอ้อมอก พาเดินออกไปโดยที่เขาก็ไม่ได้เก็บเสื้อไปด้วยเหมือนกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่บ้านก็มาเก็บไปใส่ตะกร้าเตรียมซักให้เองแหละ
โดยไม่รู้เลย ลูกชายเขายังมองเข้าไปในครัว
และสบสายตากับลูกสาวเจ้าของบ้านที่กำลังนั่งหน้าแดงอยู่ด้านในสุดของครัวพอดี...
อย่างที่เคยบอกว่ามุกดาทำงานในโมเดลลิงนายแบบแห่งหนึ่ง มิลินไม่รู้ว่าแม่ทำงานอะไรตอนที่เธอยังเป็นเด็ก แต่เมื่อโตเป็นสาว เรียนจบปริญญาโทและอยากจะหางานทำ แม่ก็พูดกับเธอว่ามาทำงานที่โมเดลลิงของแม่สิ แม่กวาดซื้อหุ้นของบริษัทมาได้เกือบครึ่งหนึ่งแล้ว
ทำแทนตำแหน่งของแม่ไปเลย แม่เหนื่อย แม่จะไปเที่ยวรอบโลกกับนุชิตสักสองสามปี
อะไรจะโอละพ่อขนาดนั้น มิลินถูกจับนั่งตำแหน่งรองผู้บริหารของบริษัทโมเดลลิงที่ไม่รู้ว่าแม่ซื้อหุ้นไว้ทำไม โดยมีแม่สอนงานอยู่แค่ไม่กี่เดือนก็พานุชิตบินไปเที่ยวอิตาลีเป็นประเทศแรก จนตอนนี้ผ่านมาหนึ่งปี วันนี้วันเกิดครบเบญจเพสของเธอแล้ว...
แม่ยังไม่กลับมาจากเที่ยวรอบโลกกับผัวบำเรอของแม่เลย!
“พี่มิลิน เอกสารด่วนจากบอสค่ะ”
สาวสวยดวงตากลมโตสีเทา เส้นผมสีน้ำตาลอมเทาอ่อนๆ หยิกเป็นลอนราวกับตุ๊กตาเงยหน้ามองตามเสียงเรียก มิลินยิ้มเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนมาส่งเอกสาร หล่อนถามอย่างสนิทสนมขณะที่รับแฟ้มมาเปิดดูและจรดลายเซ็น
“เที่ยงนี้ว่างมั้ย ไปกินข้าวกันนะชมพู”
พวงชมพูเป็นรุ่นน้องสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่บังเอิญได้มาทำงานบริษัทเดียวกัน และเป็นเลขาของภมรหรือที่พวงชมพูเรียกว่าบอส เขาเป็นผู้บริหารที่ขึ้นชื่อว่าทั้งดุ ทั้งหล่อ ทั้งปากจัด!
แม่เคยบอกกับมิลินว่าถ้าไม่ใช่ภมรเป็นผู้ถือหุ้นสูงสุดของโมเดลลิง แม่คงกวาดซื้อหุ้นจนได้เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ไปแล้ว น่าเสียดายที่ภมรทั้งเฮี้ยบ ทั้งเนี้ยบ ทั้งฉลาด กันแม่ได้ทุกทาง
ที่พามิลินมานั่งแท่นรองผู้บริหารแทนแม่ก็ใช่ว่าจะง่าย ทีแรกภมรก็ไม่ยอมรับ จนกระทั่งได้เห็นผลงานกัน ชายหนุ่มจึงออกปากว่า
‘น้องมิลินทำงานดีกว่าแม่อีกนะครับ ดังนั้นไปแล้วอย่ากลับมานะครับพี่มุก ตลอดชีวิตได้เลยยิ่งดี’
เขาพูดยิ้มๆ แม่ก็ยิ้มตอบ แต่แววตาแม่เหมือนอยากโดดถีบผู้บริหารหนุ่มหน้าหล่ออย่างไรชอบกล
“น่าจะไม่ได้ค่ะ” พวงชมพูยิ้มอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “เที่ยงนี้บอสสั่งให้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนอีกแล้ว อีตาเสือจอมดุบอกว่ากินข้าวคนเดียวเหงา จงใจแกล้งชมพูชัดๆ เลยค่ะ นั่งกินข้าวกับตานั่นอึดอัดจะตาย”
มิลินปิดแฟ้มเงยหน้ามองพวงชมพูด้วยรอยยิ้ม สาวน้อยเอ๊ย! ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย นั่นเขาจีบไง เขาจีบ!
“ไปกินข้าวกับเสือดุ ระวังโดนเสือจับกินนะ”
พวงชมพูรับแฟ้มคืน พร้อมเอียงคอสงสัย
“กินไม่ได้หรอกค่ะ ชมพูเป็นคน คุณภมรก็เป็นคน ไมใช่เสือสิงห์จริงๆ ซะหน่อยนะคะพี่มิลิน”
มิลินหัวเราะ ปัดมือไล่
“เอาแฟ้มไปให้พี่ภมรได้แล้วไป เดี๋ยวพี่มีธุระต่อ อ้อ ฝากเรียกพี่ตุ่นเข้ามาด้วยนะ”
“ค่ะ พี่มิลิน”
สาวน้อยแสนซื่อเดินออกจากห้องไปเรียกเลขาตุ่นให้เข้ามาพบ มิลินแล้วเดินกลับห้องผู้บริหารไป มิลินมองตามอย่างเอ็นดู ได้ยินว่าภมรสั่งให้เอาโต๊ะของพวงชมพูเข้าไปในห้องแล้ว แถมห้องนั้นยังปิดสนิทไม่มีร่องไม่มีรูให้แอบมองเข้าไปเลย ถ้าบุกำแพงเก็บเสียงได้ภมรก็คงทำแล้ว
เขารุกหนักขนาดนั้น แต่พวงชมพูกลับไม่รู้อะไรเล้ย!
“อ้อ ตุ่น” มิลินหันไปมองเลขาวัยกลางคนที่รอรับคำสั่งอยู่ “จำได้ว่าวันนี้ไม่มีนัดหรือประชุมตอนบ่ายใช่มั้ย หรือฉันจำผิด”
“ไม่มีค่ะคุณมิลิน” ตุ่นบอกนอบน้อม
“โอเค ถ้าอย่างนั้นบ่ายนี้ฉันไม่อยู่นะ จะไปธุระหน่อย”
- ผู้เขียน
