เมียเจ้าพ่อ

ตอนที่ 15

ผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์ที่เธอแทบจะอยู่โรงพยาบาลได้เลยตอนนี้แม่อาการหนักขึ้นมาแต่เธอปฎิเสธการรักษาต่อ เธอปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามที่แม่บอกถึงจะเสียใจมากก็ตาม ถ้ารักษาต่อคงจะยื้อเวลาการมีชีวิตของแม่ได้อีกไม่กี่วันเท่านั้นแต่ก็มากสำหรับเธอนะ

“แม่อยากทานอะไรไหมคะ?”

“จีนแม่รักลูกมากนะ”

“จีนรู้ค่ะ แม่พักผ่อนเยอะๆนะ” เธอมาจับแม่มาแนบแก้มพร้อมส่งยิ้มให้เหมือนทุกครั้ง

การจากลามันเป็นเรื่องน่าเสียใจเสมอแต่อย่างน้อยเรายังมีความทรงจำดีๆให้กันมาตลอด แม่บอกว่าไม่อยากให้เธอต้องเสียใจเพราะเธอทำดีที่สุดแล้วแม่ภูมิใจในตัวเธอมาก ดังนั้นเพื่อความสบายใจของแม่เธอเลยซ่อนทุกอย่างภายใต้รอยยิ้มเสมอ

ก๊อกๆๆ

“พี่น้อย พี่เกรท พี่ต้นมาทำอะไรกันคะ?” มาครบทีมแล้วแบบนี้ใครจะดูแลบอสล่ะ

“พี่มาเยี่ยมไง แล้วเป็นไงบ้างผอมลงเยอะเลยนะ” น้อยวางกระเช้าผลไม้ลงหันมาถามไถ่สารทุกข์ทั่วไปเพราะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“แล้วบอสอยู่กับใครคะมากับแบบนี้?”

“อ๋อ บอสพึ่งกลับมาถึงเลยนอนพักอยู่บ้านนายใหญ่อีกเดี๋ยวคงมาหาน้องจีนมั้ง” เกรทตอบแทนน้อยเพราะพึ่งจะได้รับคำสั่งมาให้มาจับตาดูทุกอย่างที่นี่แล้วรายงานไปอย่างต่อเนื่อง

“เราไปคุยกันข้างนอกไหมคะ?” แม่เธอกำลังนอนอยู่จะได้พักผ่อนเต็มที่เพราะเหนื่อยมาเยอะกับการปลอบใจเธอมาทั้งวันแล้วยังคุยความหลังอีก

“ไปหาอะไรกินกันหน่อยไหมพี่เลี้ยงเอง” น้อยเสนอขึ้น

“ดีเลยค่ะ ฉันยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้ว” เธอกินอะไรไม่ลงเลย

“เดี๋ยวนะน้องจีนตอนนี้มันจะหกโมงเย็นแล้วนะ?” เกรทถามอย่างเป็นห่วงแต่มันช่างพอดีกับที่บอสโทรมาเลยต้องเดินออกห่างไปคุยห่างออกมา คือว่าไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรกันแล้วตอนนี้ดีกันรึยังก็ไม่มีใครรู้เลย

“ครับบอส”

[จีนเป็นไงบ้าง?]

“กำลังจะไปทานข้าวครับ น้องจีนบอกว่ายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า”

[อืม เดี๋ยวไปหาแต่อย่าพึ่งให้จีนรู้เด็ดขาด]

“ครับบอส” รายงานจบบอสก็วางสายไปแบบไม่สนใจจะถามอะไรอีกเลย

นี่บอสกำลังง้อน้องจีนอย่างที่พี่น้อยว่าจริงๆด้วยเชื่อแล้วครับ! เกรทหันไปยิ้มให้กำลังใจน้องจีนต่อแล้วเดินออกไปหาอะไรกินด้วยกันต่อ

ร้านอาหารใกล้โรงพยาบาลรสชาติถือว่าโอเคเลยถึงแม้ว่าคนจะเยอะเกินไปนิดหน่อยก็ตาม เธอคุยเรื่องทั่วไปพยายามไม่พูดถึงอาการของแม่ที่กำลังทรุดลงไปเรื่อยๆเพราะแค่คิดก็จะร้องไห้ได้อยู่แล้ว

แต่ในจังหวะที่กำลังคุยกันเรื่องทั่วไปเสียงกริ๊งที่ติดกับประตูร้านดังขึ้นเรียกความสนใจของเธอให้ต้องหันไปมองมันเหมือนว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญที่เขาก็กำลังมองมาที่เธอเหมือนกัน เราสบตากับแว๊บเดียวเท่านั้นเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้าเธอแล้ว

“บอส!!” เขามาได้ไงกัน

“คุณเป็นไงบ้าง?” ยังไม่สดใสเหมือนเดิมเลย

“ไอ้ต้นลุก" น้อยใช้เท้าสะกิดเท้าลูกน้องให้ลุกให้บอสนั่งใกล้น้องจีนก่อนมันจะโดนหมายหัวอีกคน

“...” ต้นลุกขึ้นให้บอสนั่งข้างน้องจีนแทนพร้อมกับอุทานในใจด้วยความงงและเสียวสันหลังกับแววตาบอสมาก เชี้ย!! กูโดนอีกแล้วแม่งเอ้ย พี่น้อยทำหน้างงแต่ไอ้พี่เกรททำหน้ายิ้มระรื่นอีกคือรู้คนเดียวงี้เหรอว่ะ

“บอสมาได้ไงคะ?” ต้องใครสักคนเนี่ยแหละเป็นคนบอกเขาว่าเธออยู่ที่นี่

“มาหาคุณไม่ใช่เรื่องยากในเมื่อคุณเป็น...” เขาพูดช้าลงให้เธอตกใจเล่น

“บอสคะ” เธอเรียกเตือนสติเขานิดหนึ่งนะเผื่อจะรู้ว่าไม่ได้อยู่กันสองคนที่จะพูดตามใจตัวเองได้

“ผมทานด้วยนะ นี่น้ำคุณเหรอถ้าทางน่าอร่อยขอชิมหน่อยนะ” ไม่พูดเปล่าแต่หยิบมาดื่มต่อหน้าเธอเลย แน่นอนว่าลูกน้องคนอื่นตกใจจนอ้าปากค้างแต่จีนส่งสายตาดุๆมาให้แทน

“ตามใจบอสค่ะ พอดีฉันอิ่มแล้ว” เธอลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไปแต่ว่าบอสจับมือเธอเอาไว้แล้วยังมองเธอด้วยสายตาเหมือนคนกำลังอ้อนวอนเธออยู่

“คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ”

“ฉันปล่อยแม่ไว้คนเดียวนานแล้วต้องไปดูแลค่ะ ลาก่อนนะคะ” เธอแกะมือเขาออกแล้วเดินออกไปนอกร้านอาหารทั้งที่ยังไม่ได้กินอะไรสักอย่างเดียว

โธ่เว้ย กูจะบ้าตาย!!

การที่เขาปล่อยเธอเอาไว้แบบนี้มันไม่ดีขึ้นเลยสักนิดเดียวเพราะเหมือนว่าเราจะห่างเหินกันมากขึ้นไปอีกหลายเท่าแถมยังเป็นการเปิดโอกาสให้ทิ้งกัน เขาหยิบน้ำแก้วเดิมดื่มจนหมดถึงได้ว่างเงินแล้วเดินออกไปตามเมียต่อ

ในเมื่อเจ้านายไปลูกน้องจะอยู่ทำสากกระเบืออะไรล่ะครับเดินตามกันไปติดๆอีกตามเคย สาธุให้ครั้งนี้บอสง้อน้องจีนสำเร็จเถอะอยากกลับบ้านแล้ว! เกรทมองตามอย่างเซ็งนิดๆ

จีนมาถึงพยาบาลก็เข้าออกห้องแม่เธอเป็นว่าเล่นพร้อมทั้งเอาอุปกรณ์เครื่องมือบางอย่างเข้าไปอีก เธอรีบตามเข้าไปทันทีเห็นว่ากำลังวัดความดันผลที่แสดงออกมาที่หน้าจอต่างๆของแต่ล่ะเครื่องถึงเธอไม่ได้เป็นหมอก็รู้ว่าต่ำมาก

“ญาติคนไข้เชิญทางนี้ค่ะ”

“มีอะไรคะคุณหมอ แม่ฉันอาการเป็นไงบ้างคะ?” เธอรู้สึกถึงความสั่นของเสียงตัวเองและอากาศที่เย็นมากขึ้นกว่าปรกติ

“ผู้ป่วยอาการทรุดหนักน่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน หมออยากให้คุณทำใจค่ะ หมอเสียใจด้วยนะคะ”

เธอได้ยินที่หมอบอกทุกคำก่อนจะตั้งสติเดินเข้าห้องผู้ป่วยอีกครั้งด้วยสายตาที่พร่าเบลอไปด้วยน้ำตาที่กำลังไหลเอ่อออกมาอาบแก้มตอนนี้ เธอยืนมองแม่ตัวเองที่ไม่ตอบสนองต่อการรักษาแล้วด้วยความรู้สึกเหมือนว่าหมดแรงจะเดินต่อ

“แม่...อึก...แม่อย่าพึ่งทิ้งจีนไปนะ” เธอพยายามจะกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมาแต่ไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นได้อีกต่อไปแล้ว ตัวเธอถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดใครบางคนที่อุ่นแต่หัวใจเธอกลับรู้สึกว่ามันช่างหนาวเหน็บเหลือเกิน

“ร้องไห้ก็ร้องเลยนะไม่มีใครเห็นหรอก ผมจะกอดคุณแบบนี้จนกว่าคุณจะรู้สึกดีขึ้น” เสือกอดหญิงสาวพร้อมลูบหัวเบาๆ ปลอบใจเท่านั้นแหละจีนร้องไห้ออกมาอย่างหนักมากขึ้นอีก

“ฉันไม่เหลือใครแล้ว” เธอดันตัวเองออกจากอ้อมกอดเขาเลยหน้าบอกบอสก็เกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มเธอ

เธอเดินไปนั่งข้างเตียงจับมือแม่แนบแก้มน้ำตาก็ไหลออกมาแบบที่ไม่สามารถหยุดได้อีกต่อไปแล้ว

เธอมีแรงทำทุกอย่างก็เพราะแม่แล้วในวันนี้คนที่เป็นเหมือนโลกทั้งใบของเธอกำลังจะจากไปแล้ว เสียงเครื่องช่วยหายใจดังยาวขึ้นบอกถึงลมหายใจที่หมดไปอย่างสงบไม่เจ็บปวดแต่เธอกลับรู้สึกเจ็บปวดเสียใจร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่สนใจใครและมีใครดึงเธอเข้าไปกอดต่อ

“คุณไม่ได้ไม่เหลือใครนะจีน คุณเป็นเมียผมต่อจากนี้ผมจะดูแลคุณเอง”

“!!!” ท่ามกลางความเสียใจแต่บอดี้การ์ดทั้งหมดตกใจเสียใจและงงมากเลยในตอนนี้ บอสจับน้องจีนทำเมียแล้วเหรอทำไมไม่มีใครรู้เลยล่ะ ตอนนี้ต้องสำรวมก่อนเพราะน้องจีนกำลังเสียใจไว้ดีขึ้นค่อยถามทีหลัง

จากเรือบาปจะเป็นเรือบุญได้เหรอว่ะ...กูงงครับ