พร้อมฉัตรจอดรถที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดตราด ซึ่งที่นี่เป็นแห่งที่ห้าแล้วที่เขาจอดเพื่อเข้าไปติดต่อเปิดห้องพักหลังจากที่ทุกแห่งก่อนหน้านี้ถูกจองห้องเต็มหมดทุกโรงแรม
“หวังว่าที่นี่จะเหลือห้องให้เรานอนบ้างนะ เพราะไม่อย่างนั้นฉันกับนายได้นอนขดกันบนรถแทนแน่ๆ”
ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองขณะกำลังจะก้าวลงจากรถแต่เจ้าเด็กเทียนกลับไม่ยอมขยับตาม เขาจึงรู้ว่าเด็กชายหลับใหลไปเรียบร้อยแล้วนั่นเอง
“เทียน... เทียนลงได้แล้ว เร็วเข้า” มือใหญ่แตะแก้มนวลแผ่วเบา จนเจ้าของร่างขยับตัว
“มีอะไรหรือฮะ” ดวงตากลมโตหวานฉ่ำจ้องมองใบหน้าของบุรุษที่พึ่งแตะแก้มสาวของหล่อนผ่านความมืดด้วยความประหลาดใจ
พร้อมฉัตรระบายยิ้มน้อยๆ อย่างเอ็นดู “กินอิ่มนอนหลับเชียวนะ รีบลงมาเถอะ ฉันอยากพักผ่อนเต็มทีแล้ว”
เมื่อผู้มีพระคุณก้าวลงจากรถไปแล้ว สาวน้อยเทียนกัลยาก็รีบตามไปอย่างรวดเร็ว “รอด้วยสิฮะ”
“ก็เดินเร็วๆ เข้าสิ”
“ผมขา
