ตอนที่ 7 ออกเดินทางอีกครั้ง
1290 คำ
ตอนที่ 7
ออกเดินทางอีกครั้ง
ซอมบี้เดินโงนเงนจนร่างเล็กที่อยู่บนหัวโงนเงนตาม แม้ว่ามันจะพยายามเดินให้ดีที่สุด แต่มันก็ไม่อาจเดินตรง ๆ ได้
“เอาละ เดินต่อไป” ร่างเล็กนั่งมองสำรวจรอบ ๆ ไม่นานมานี้หอยทากน้อยได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังมาจากด้านหลังภูเขา เขตนั้นเขายังไม่เคยไปสำรวจ ถ้าหากวิ่งไปหอยทากน้อยจะไปถึงภายในไม่กี่วินาที
ตลอดหลายวันหอยทากน้อยได้ฝันถึงเรื่องราวเดิม ร่างบางมักถูกอุ้มอยู่เสมอ แต่ชายอีกคนไม่เคยบ่น ทั้งคู่คุยบางอย่างกัน แต่หอยทากน้อยไม่ได้ยิน ผู้ชายคนนั้นชอบจูบหน้าผาก แถมบางครั้งยังจูบปากด้วย
มือเล็กลูบริมฝีปากตัวเอง รู้สึกร้อนแปลก ๆ ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลย ทำไมทั้งคู่ถึงดูแล้วมีความสุขจัง หรือว่าเขาจะลองบ้างเผื่อจะมีความสุขเหมือนในฝัน
สองร่างต่างไซซ์ใช้เวลาหลายชั่วโมงจนมาถึงหลังภูเขา หอยทากน้อยกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ที่สูงที่สุดปล่อยให้ซอมบี้เงยหน้ามองตาละห้อย
ต้นเหตุของเสียงคือภูเขาไฟที่อยู่ไกลหลายสิบกิโลเมตรกำลังปะทุ มันส่งควันโขมงใหญ่ถึงบนฟ้า เหล่านกแตกตื่นบินหนีกันจ้าละหวั่น หอยทากน้อยตกใจ กังวลว่ามันจะส่งผลกระทบกับอาณาเขตของเขา
“มีภูเขาไฟระเบิด ไม่รู้ว่าจะมาถึงเราไหม แต่คงต้องเตรียมตัวไว้ก่อน” หอยทากน้อยพูดกับซอมบี้ทั้งที่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายฟังไม่รู้เรื่อง
ความจริงซอมบี้ฟังรู้เรื่อง แต่เขาไม่สามารถพูดได้ ในโลกวิบัติแบบนี้เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ หอยทากน้อยบอกให้ซอมบี้เดินกลับฐาน แต่ระหว่างที่เดินกลับก็พบกับมนุษย์ตัวใหญ่ อีกฝ่ายกำลังลากศพของมนุษย์เพศหญิง ร่างเปลือยเปล่าของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยน่ากลัว ขาของเธอมีน้ำสีขาวแห้งกรังติดอยู่
หอยทากน้อยเบิกตากว้างภายในใจรู้สึกโกรธ แม้จะอยู่ในระยะไกล แต่เขาได้ยินสิ่งที่มนุษย์ร่างใหญ่พูดได้
“ตายง่ายจริง ๆ เหอะ นังแพศยา” ขาใหญ่ถีบศพออกห่างก่อนที่จะวิ่งไปอีกทาง ศพนี้จะเรียกสัตว์วิวัฒนาการเข้ามาทำให้ต้องรีบหนี
เสียงขู่ดังมาจากซอมบี้ที่หอยทากน้อยนั่งอยู่
“อะ เป็นอะไร” หอยทากน้อยถามอย่างมึนงง เพราะปกติซอมบี้ทำตัวดี แต่พอเห็นมนุษย์กลับแสดงท่าทีดุร้าย
ในความทรงจำที่เลือนราง เมื่อเห็นมนุษย์เขามีความเกลียดชังอยู่ภายในราวกับอยากทำลายมนุษย์ให้สิ้นซาก
“อ่า! มนุษย์ใจร้ายกำลังไปทางอาณาเขตของเราแล้ว” หอยทากน้อยพูดขึ้นเมื่อเห็นทิศทางที่อีกฝ่ายเดินไป ร่างที่เคยเดินโงนเงนจู่ ๆ ก็เคลื่อนไหวรวดเร็ว วิ่งเข้าใส่มนุษย์ร่างใหญ่ อีกคนตกใจส่งเสียงร้องโหยหวน
หอยทากน้อยเบิกตากว้างมองซอมบี้อย่างตกใจ ไม่ใช่ว่าซอมบี้หน้าโง่ทำได้แค่เดินช้า ๆ เหรอ จู่ ๆ ทำไมถึงได้วิ่งเร็วแบบนั้น เขามีเรื่องจะถามมากมาย แต่ก็ต้องเก็บไว้ก่อน มองร่างเละ ๆ ของมนุษย์ตรงหน้า ถ้าเป็นแบบนี้อีกไม่นานต้องมีสัตว์วิวัฒนาการมาแน่ ๆ
“ไปเร็ว ๆ หนี ๆ” หอยทากน้อยดึงเส้นผม แต่ซอมบี้กลับไม่ขยับ เมื่อถูกกระตุ้นเยอะ ๆ เข้ามันก็เริ่มเดินโงนเงนเหมือนเดิม
“ทำไมช้าเล่า” หอยทากน้อยมึนงงอีกครั้ง สุดท้ายก็จัดการอุ้มร่างใหญ่พุ่งกลับไปที่รังอย่างรวดเร็ว ทั้งสองกลับมาถึงรังในเสี้ยววินาที ซอมบี้ทำหน้ามึนเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ
ไม่รู้ว่าหอยทากน้อยคิดไปเองหรือเปล่า เหมือนเมื่อกี้เห็นซอมบี้หน้าโง่ส่ายหัว ความจริงแล้วซอมบี้เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้วิ่งเร็วและจัดการมนุษย์คนนั้นได้
เขาแค่รู้สึกโกรธมาก ๆ รู้สึกเกลียดจนแม้แต่ศพร่างเปลือยเขายังอยากเข้าไปฉีกกระชากให้สาแก่ใจ ความเกลียดมันฝังลึก ภายในเหมือนมีความร้อนพุ่งออกมา
หอยทากน้อยเอียงคออย่างสงสัย แต่สุดท้ายก็ปล่อยเรื่องนี้ทิ้งไป เขามีเรื่องใหญ่กว่านั้น
กระเป๋าที่เคยเต็มไปด้วยขนมอัดแน่นตอนนี้มันว่างเปล่า ดวงตากลมโตมีประกายความเศร้า แถวนี้อยู่ห่างจากเมืองแถมไม่รู้ว่าจะมีมนุษย์คนไหนที่มีขนมไหม หรือว่าจะกลับไปหามนุษย์สองคนก่อนหน้า ทั้งสองน่าจะมีขนมอีก
ส่วนเรื่องการหาทั้งสองเป็นเรื่องง่ายมาก หอยทากน้อยสัญญาว่ารอบนี้จะไม่ขโมย จะแลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียม ข้าวโพดฝักใหญ่พิเศษแลกกับขนม 1 ห่อ อะไรคุ้มกว่ากันเห็นได้ชัด ๆ!!
เมื่อตั้งมั่นได้แล้วหอยทากน้อยก็ไปพูดคุยกับหัวหน้าตุ่น บอกว่าเขามีเรื่องสำคัญต้องไปทำ หัวหน้าตุ่นตอนนี้วิวัฒนาการจนตัวใหญ่พอ ๆ กับต้นข้าวโพด เวลาคุยด้วยต้องเงยหน้าจนปวดคอ
หลังจากคุยกับหัวหน้าตุ่นเสร็จหอยทากน้อยก็เก็บฝักข้าวโพดใส่ถุงขนาดใหญ่ ภายในบรรจุข้าวโพดหลายสิบฝัก ร่างเล็ก ๆ กับถุงขนาดใหญ่ดูแปลกตา ตั๊กแตนเพื่อนแสนดีเอาถุงขึ้นบนหลังบ่งบอกว่าจะช่วยยก
“ขอบใจมากนะ เราสัญญาว่าถ้าได้ขนมมาจะยอมแบ่ง” ตั๊กแตนฟังไม่รู้เรื่อง แต่ก็ทำท่าดีใจ ตั๊กแตนตัวใหญ่พอ ๆ กับรถยนต์ของมนุษย์สามารถยกถุงได้สบาย หอยทากน้อยปีนขึ้นไปบนหัวของมัน ก่อนที่จะได้ออกเดินทาง ซอมบี้หน้าโง่ก็มายืนขวางแถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ความจริงก็ไม่ได้ทำหน้าแบบชัดเจน แต่หอยทากน้อยรับรู้ความรู้สึกได้
“เราจะพาไปก็ได้ แต่ต้องเป็นเด็กดีนะ ไม่งั้นมนุษย์จะฆ่าเอา” หอยทากน้อยพูดพร้อมกับยกร่างซอมบี้มานั่งข้าง ๆ เมื่อเรียบร้อยตั๊กแตนตัวใหญ่ก็ออกบิน
ตั๊กแตนวิวัฒนาการอยู่ในระดับกลาง ๆ อีกหน่อยเดียวจะอยู่ในระดับสูง ทำให้มันสามารถเข้าใจคำพูดของหอยทากน้อยได้
การเดินทางหาขนมได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว สามร่างต่างเผ่าพันธุ์เดินทางด้วยกัน ถ้าหากมีมนุษย์คนไหนเห็นเข้าคงจะคิดว่าตัวเองตาฝาด เพราะปกติสัตว์วิวัฒนาการไม่ถูกกัน พวกมันชอบกินกันเองเพื่อพัฒนาตัวเอง ไม่ต้องพูดถึงซอมบี้เลย พวกมันเป็นศัตรูกัน
สิ่งที่มนุษย์เข้าใจนั้นไม่ผิด แต่ไม่ใช่สัตว์วิวัฒนาการทุกตัวจะนิสัยไม่ดี บางครั้งสาเหตุที่สัตว์วิวัฒนาการโจมตีมนุษย์เพราะมนุษย์โจมตีหรือรุกล้ำอาณาเขตของมัน
หอยทากน้อยมองวิวมุมสูงอย่างตื่นเต้น เส้นทางตามหามนุษย์ที่เคยเจอไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินไป หอยทากน้อยตาเป็นประกายเมื่อคิดว่าอีกไม่นานจะได้กินขนมแสนอร่อยอีกครั้ง
###.
ขนม= สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต
ต้าวหอยได้กล่าวไว้
ตอนนี้เราแต่งนิยาย 2 เรื่องพร้อมกันนะคะ ฝากติดตามด้วยนะคะเผื่อใครชอบแนวนั้น แต่แนวเป็นแนวตรงข้ามกับเรื่องนี้เลยนะคะ หอยทากน้อยจะเป็นเต้าวนุ่มนิ่มแต่อีกเรื่องจะค่อนข้างดุเดือดในหลาย ๆ ความหมาย 5555
* นิยายทั้ง 2 เรื่องอัพวันละ 1 ตอนทุกวันนะคะช่วงดึกๆ สามารถกดเข้าไปดูได้ในนามปากกาของเราเลยค่ะ
- ผู้เขียน
