หอยทากน้อยกับวันสิ้นโลก

ตอนที่ 1 สวัสดี เราคือหอยทากละนะ! ท่ามกลางความว่างเปล่า ความรู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่ในห้วงอวกาศ บรรยากาศผ่อนคลาย ชั่วพริบตาความผ่อนคลายก็แปรเปลี่ยน ความร้อนเริ่มสูงขึ้นราวกับต้องการแผดเผา จิตวิญญาณตะเกียกตะกายเพื่อหนี แต่มันไม่สำเร็จ ความร้อนเพิ่งสูงขึ้นสร้างความทรมานจนไม่อาจครองสติได้ เวลาผ่านไปเท่าไรไม่อาจรู้ ความร้อนยังคงทรมานอยู่ต่อเนื่อง ท่ามกลางความเจ็บปวดที่แสนยาวนาน ในที่สุดก็มีแสงสว่างอยู่ไม่ไกล ร่างเล็กพุ่งเข้าหาแสงสว่างอย่างโหยหา “อะ” ร่างเล็กทะลุออกมาจากกำแพงสีขาว เมื่อมองสำรวจดี ๆ ความจริงมันคือไข่สีขาวใบใหญ่ ร่างเล็กมองสำรวจรอบ ๆ อย่างมึนงง วิสัยทัศน์รอบข้างดูแปลกตา ร่างเล็กก้มมองตัวเอง ผิวขาวเนียน เชอร์รีเล็ก ๆ สองลูกที่แผ่นอก แต่เมื่อก้มลงต่ำกว่านั้นกลับราบเรียบ ดวงตากลมโตหันไปมองทางด้านหลังก็เห็นมีกระดองกลมแหลมเหมือนเปลือกหอย ดวงตากลมโตละสายตา สัมผัสได้ถึงสายยาว ๆ ที่หัว มือเล็กจับพวกมันมาดู มันเป็นสายคล้ายหนวดมีจุดเล็ก ๆ สีดำตรงปลาย เมื่อมือเล็กปล่อยหนวดทั้งสองก็เด้งกลับไปที่เดิม ในหัวเกือบจะว่างเปล่า เขาจำเรื่องราวของมนุษย์ได้ และมีอีกความทรงจำที่มันเลือนรางมาก ๆ เขาจำได้ว่าต้องการช่วยใครสักคน แต่กลับจำอะไรเกี่ยวกับคนนั้นไม่ได้เลย เมื่อไม่สามารถระลึกความทรงจำได้ร่างเล็กก็ลุกเดินอย่างช้า ๆ ในความทรงจำของเขามีเรื่องราวของสัตว์กลายพันธุ์ และยังมีมนุษย์ซอมบี้ด้วย และร่างนี้คงจะเป็นสัตว์กลายพันธุ์สายพันธุ์หอยทาก ในโลกที่โหดร้าย ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนกลายพันธุ์เพื่อให้สามารถมีชีวิตอยู่ได้ มนุษย์ สัตว์ พืช หากไม่พัฒนาก็จะตายไปอย่างช้า ๆ การเดินทางของหอยทากตัวน้อยได้เริ่มขึ้นแล้ว หอยทากน้อยเดินสำรวจรอบ ๆ ไม่ไกลจากไข่มีก้อนหินสีดำดูแปลกประหลาด มันมีสีดำสนิทแตกต่างจากรอบข้างอย่างชัดเจน ขาเล็กเดินเข้าไปใกล้ นิ้วป้อมลองจิ้มวัตถุปริศนามันมีลักษณะแข็งเหมือนหินปกติ หัวเล็กเอียง หนวดทั้งสองบนหัวขยับไปมา “เอ๊ะ!” สัมผัสเปียกแฉะที่มุมปากเมื่อเข้ามือไปเช็ดก็พบว่าตอนนี้น้ำลายกำลังไหล หอยทากน้อยมึนงง แต่สัญชาตญาณกลับบอกให้ลงมือกินก้องหินสีดำตรงหน้า หอยทากน้อยลังเล แต่ก็ลงมือกิน “อ่า!” อร่อย! รสชาติหอมหวานเหมือนขนม แววตากลมโตเป็นประกายมองหินก้อนใหญ่ มันสูงเท่ากับความสูงของหอยทากน้อย ดูยังไงก็ไม่สามารถกินครั้งเดียวหมด แต่มันหมด! หอยทากน้อยมองพุงยื่นออกมาภายในใจนึกสงสัยว่ากินหินก้อนใหญ่เข้าไปได้ยังไง หลังจากกินอิ่มร่างเล็กก็เริ่มออกเดินทาง ตรงหน้าคือดงหญ้าสูงเท่าอกของหอยทากน้อย นอกจากต้นหญ้าแล้วต้นไม้ก็สูงใหญ่จนน่าตกใจ สาเหตุที่เป็นแบบนี้เพราะร่างนี้มีส่วนสูงเพียง 30 เซนติเมตร สูงพอ ๆ กับไม้บรรทัด หอยทากน้อยต้องต่อสู้กับดงหญ้าตลอดทาง ท่ามกลางความเงียบ จู่ ๆ ก็มีเสียงหญ้าดังฟุบทำให้ร่างเล็กหยุดชะงักมองตามต้นเสียง ไม่นานนักก็เห็นร่างใหญ่ของสุนัข มันมีดวงตาสีแดงซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของสัตว์วิวัฒนาการ มันมีกลิ่นเหม็นจนหอยทากน้อยย่นจมูก ปากมันขู่เสียงดัง น้ำลายไหลเยิ้มดูน่าเกลียด ขนาดสุนัขตรงหน้าใหญ่กว่าหอยทากน้อยหลายเท่า ทั้งที่เป็นแบบนั้นร่างเล็กกลับไม่รู้สึกกลัว สัญชาตญาณเขามันบอกว่าร่างเล็ก ๆ นี้สามารถสู้ได้ สุนัขบ้าคลั่งไม่ได้ปล่อยให้หอยทากน้อยคิดนาน มันกระโจนเข้าใส่ ปากมันอ้ากว้างจนเห็นฟันแหลมคม ร่างเล็กกระโดดหนีก่อนจะพุ่งเข้าใส่ เท้าเล็กถีบเข้าไปที่ลำคอของสุนัขบ้าคลั่งเต็มแรงจนได้ยินเสียงกร๊อบ เสียงโหยหวนดังขึ้นก่อนจะเงียบไป ดวงตากลมโตเบิกกว้างเต็มไปด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าจะสามารถจัดการสัตว์วิวัฒนาการได้อย่างง่ายดาย หอยทากน้อยเดินสำรวจร่างเหม็นสาบเมื่อไม่เห็นว่ามีอะไรน่าสนใจจึงได้เดินหนีไปทางอื่น ความสามารถเมื่อครู่ทำให้หอยทากน้อยอยากพิสูจน์ความสามารถของตัวเอง ร่างเล็กเริ่มจากการวิ่ง ผลออกมาน่าตกใจมากเพราะร่างเล็ก ๆ นี้สามารถวิ่งในระยะร้อยเมตรในเวลาไม่ถึง 5 วินาที มันเร็วจนแทบมองไม่ทัน นอกจากนี้จุดสีดำบนหัวยังใช้มองรอบทิศทางได้ด้วย และมองได้ไกลมากจนสามารถเห็นนกเกาะต้นไม้บนภูเขาระยะไกลสิบกิโลเมตร หูเล็ก ๆ มีความสามารถไม่แพ้ดวงตา ดวงตากลมโตเป็นประกาย เท้าเล็กเริ่มออกตัววิ่งอีกครั้ง เสียงหัวเราะดังไปทั่วทุ่งหญ้าร้าง หอยทากน้อยมีความสุขอย่างไม่เคยเป็น ราวกับว่าการวิ่งเป็นความฝันที่สูงสุด... ร่างเล็กวิ่งเล่นท่ามกลางผีเสื้อตัวใหญ่ แม้พวกมันจะสวย แต่ก็อันตราย ผีเสื้อพวกนี้ตัวใหญ่พอ ๆ กับรถยนต์ พวกมันดูดเลือดมนุษย์และสัตว์วิวัฒนาการ ทุกครั้งที่ร่างเล็กวิ่งเข้าหาเหล่าผีเสื้อก็จะบินหนี พวกมันจะชอบดูดเลือดสัตว์ตัวใหญ่ สำหรับหอยทากน้อยเขาตัวเล็กเกินไปจนขี้เกียจจะสนใจ หลังจากวิ่งเล่นมาหลายชั่วโมงร่างเล็กก็มานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ ดวงตากลมโตมองไปรอบ ๆ ก่อนจะสังเกตเห็นผลไม้สีแดงแปลกตาขนาดใหญ่มาก หอยทากน้อยไม่รอช้าจัดการกัดเข้าไปคำใหญ่ “งึมมม!” ดวงตากลมโตเป็นประกาย รสชาติเปรี้ยวอมหวานอบอวลอยู่ภายในปาก มันอร่อยจนปากเล็ก ๆ จัดการกินจนหมดลูก นอกนี้ลูกนี้ยังมีลูกอื่น ๆ อีกมากมาย เหมือนตรงนี้เป็นอาณาเขตของพวกมัน “งื้อออ” ร่างเล็กนอนลูบท้องเบา ๆ ด้วยความอิ่ม สายตามองลูกสีแดงกลมโตอย่างเสียดาย แม้ความจริงอยากกินอีก แต่ท้องเล็ก ๆ ไม่สามารถรับไหวแล้ว สุดท้ายหอยทากน้อยก็จำยอมปล่อยให้เหล่าผลไม้สีแดงต่อชีวิตไปอีกหนึ่งวัน ร่างเล็กหลับใต้ต้นสตรอว์เบอร์รีอย่างมีความสุข ห้วงแห่งความฝันเขาเห็นใครบางคนบนเตียง คนคนนั้นกำลังอ่านหนังสือด้วยสีหน้ามีความสุข ด้านข้างมีใครบางคนนั่งอยู่ด้วย ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกัน แต่บรรยากาศรอบข้างกลับอ่อนโยน ### แอบมาเปิดเรื่องใหม่ 5555 เรื่องนี้เนื้อหาน่ารักกก รับรองอ่านแล้วใจฟูแน่นอนนนน ฝากเอ็นดูน้องหอยทากด้วยน้าา