แผนการ
1108 คำ
Black Talk
"อ่ะ ของมึง"
ห่อกระดาษสีน้ำตาลถูกโยนมาตรงหน้าผม ด้านในอัดแน่นไปด้วยแบงค์พันหลายร้อยใบ ผมเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามแวบนึงก่อนจะยกเหล้าขึ้นกระดกหมดแก้ว
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นวะ พี่กูไม่แซ่บ?"
ผมแค่นหัวเราะ มันคงคิดว่าผมตลกแต่ความจริงไม่ใช่ผมกำลังสมเพชตัวเองต่างหาก สมเพชตัวเองที่รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้ แต่เวลามันย้อนกลับไม่ได้และที่สำคัญวันนั้นผมมีสติเต็มร้อย
...แต่ถึงให้เวลาย้อนกลับไปได้ผมก็ไม่คิดจะหยุดยั้งมันหรอก
"มึงคิดไงถึงเอาพี่มึงไปลงพนันวะ?"
ผมรู้เรื่องในครอบครัวมันแค่ผิวเผิน รู้แค่ว่ามันมีพี่สาวต่างพ่อคนนึง ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันกับพี่มันไม่ถูกกัน แต่ก็คิดไม่ถึงว่ามันจะเกลียดถึงขั้นวางยาให้พี่มันมานอนกับผม
อันที่จริงวันนั้นผมเมานิดหน่อยแต่ก็ไม่ถึงขั้นคุมสติไม่ได้ ลำพังแค่เหล้าแก้วสองแก้วทำอะไรผมไม่ได้หรอก แต่เชื่อเถอะวันนั้นผมกลับทำเรื่องแบบนั้นลงไป
...ผมข่มขืนคนไม่มีทางสู้
แต่ถามว่าผมรู้สึกผิดมั๊ย? ก็ป่าว ผมไม่ได้รู้สึกผิดแค่รู้สึกสมเพชตัวเองเฉยๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยบังคับขืนใจใครมาก่อนและนั่นเป็นครั้งแรกในชีวิต
...มันควรจะรู้สึกแย่แต่ผมกลับรู้สึกดี
ถึงเธอจะเมาแต่ก็ยังมีสัญชาตญาณในการปกป้องตัวเอง รอยเล็บบนแผ่นหลัง รอยกัดที่ไหล่และลำคอ มันบ่งบอกได้ว่าเธอพยายามสู้เพื่อหลุดพ้นไปจากใต้ร่างผมมากแค่ไหน
...แต่เหยื่อก็ยังเป็นเหยื่ออยู่วันยังค่ำ
เธอสด เธอซิง เธอไร้ประสบการณ์ซะจนดูไร้เดียงสา ภายในที่บีบรัดแน่นด้วยความเกร็งทำให้ผมหลุดครางเสียงต่ำเป็นครั้งแรกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกับผู้หญิงคนไหน
...ขนาดโมนาที่ว่าแน่ก็ยังไม่สามารถปลุกอารมณ์คลั่งของผมได้มากถึงขนาดนั้น
ผมปลดปล่อยไปเป็นสิบครั้ง เหนื่อยแต่หยุดไม่ได้ มีบางสิ่งบางอย่างบังคับให้ผมทำมันต่อไป ร่างเธอสั่นคลอนอย่างรุนแรง แต่เชื่อเถอะ ไม่มีเสียงร้องสักนิดเดียวให้ได้ยินจากปากเธอ
"มึงถึงขั้นไม่ออกจากห้องยันเช้า ยังมาถามกูอีกหรอว่าทำไมกูถึงเอายัยนั่นมาเป็นของพนัน"
เธอไม่ได้เร่าร้อน ไม่ใช่ผู้หญิงเผ็ดจัดจ้านแบบที่ผมเคยเจอ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกอิ่มจนล้นทะลักถึงขนาดนั้น ใช่ว่าผมไม่เคยพรากพรหมจรรย์ผู้หญิง แต่แค่ไม่เคยมีใครทำให้ผมรู้สึกแบบนี้มาก่อน
...อาจเป็นเพราะว่าเธอขัดขืนผมมั้ง มันเลยตื่นเต้นมากเป็นพิเศษ
อืม...มันก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละ
"ไง ถึงกับเงียบ"
ไอ้ฮอร์สเดินพ่นควันบุหรี่ไปรอบๆโรงงาน ที่นี่เป็นชั้นใต้ดิน แต่มันไม่ได้สกปรกเหมือนชั้นใต้ดินในจินตนาการของใคร กลับกันมันยังดูหรูหราและเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์นำเข้าราคาแพง
...คนรวยก็แบบนี้แหละ ใช้เงินเหมือนผลิตเองก็ไอ้ฮอร์สเนี่ยไง
"ถ้ามึงติดใจ กูช่วยได้นะ"
"มึงจะช่วยยังไง?"
มันกระตุกยิ้มไม่น่าไว้ใจ ไอ้ฮอร์สเป็นคนเจ้าแผนการมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ใครก็ตามที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับมันถือว่าคิดผิดอย่างมหันต์
"ฉุด ลักพาตัว กักขัง หน่วงเหนี่ยว"
แม่ง...แต่ละอย่างเสี่ยงคุกเสี่ยงตะรางทั้งนั้นเลยว่ะ ตกลงจะพากูไปขึ้นสวรรค์หรือลงนรกกับมันกันแน่วะ
"กูไม่กินอะไรซ้ำสองมึงก็รู้"
"แล้วโมนา?"
มันก็ต้องมีบ้าง ก็เธอเป็นแฟนผมจะให้ทิ้งๆขว้างๆมันก็ไม่ใช่ คนคบกันมันก็ต้องดูแลเทคแคร์กันอยู่แล้วเป็นเรื่องธรรมดา
"ข้อยกเว้น"
"หึ!"
มันทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนใช้ปลายเท้าขยี้จนมอดดับ ไอ้ฮอร์สกระดิกนิ้วเรียกลูกน้องที่ยืนอยู่แถวนั้นมาใกล้ๆ ก่อนจะโยนเงินให้ปึกนึง ถ้ามองไม่ผิดก็คงหลายหมื่นอยู่
...ผมบอกแล้วว่ามันชอบใช้เงินเหมือนผลิตเอง
"มึงพาใครก็ได้อีกสองคนไปดูงานที่ใต้ แล้วโทรมารายงานกู"
ฟังดูเหมือนจะเป็นงานธรรมดา แต่เชื่อเถอะ คำว่างานของไอ้ฮอร์สไม่ใช่เรื่องธรรมดา
...เจ้าพ่อธุรกิจสีเทาแบบมันก็ต้องมีโค้ดลับ ขืนพูดอะไรส่งเดชได้ไปนอนตบยุงเล่นในคุกแน่
"วันนี้ไม่มีเรียน?"
มันหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยถามผมไปด้วย
"เออ ถ้ามีกูจะมานั่งเสนอหน้าอยู่ที่นี่ทำไม"
ที่สิงสถิตของผมมีอยู่สองที่ ถ้าไม่โรงงานใต้ดินของไอ้ฮอร์ส ก็เป็นสนามแข่งรถของไอ้เดย์ แต่ส่วนใหญ่ผมชอบมาที่นี่
...กลิ่นไอสีเทามันถูกโฉลกกับผมมากกว่า
"ไม่มีเรียนก็ดี กูมีเรื่องอยากให้มึงช่วย"
"เรื่อง?"
"กูอยากให้มึงล่อไอ้เปอร์ออกมาหากู"
ไอ้เปอร์...มันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับผม แน่นอนว่าเราไม่ถูกกัน มันกวนตีน ชอบปีนเกลียวรุ่นพี่ ที่สำคัญกว่านั้นมันอวดดีซะจนพวกผมหมั่นไส้อยากกระทืบให้รู้แล้วรู้รอด
...ติดตรงที่มันเป็นญาติผมนี่แหละ
"มึงช่วยกูได้เพื่อน กูไม่เอามันถึงตายหรอก"
คนอย่างไอ้ฮอร์สถ้าแค้นใครแค่ตายมันง่ายไปสำหรับมัน มันชอบเห็นความเจ็บปวดของคนอื่นชอบที่จะได้เห็นคนที่มันเกลียดตายทั้งเป็น แต่ถึงมันจะเลือดเย็นและดิบเถื่อนแค่ไหน แต่ผมก็เคยเห็นมุมอ่อนแอที่สุดของมัน
...นั่นคือเหตุผลที่ผมยังยืนอยู่ตรงนี้
เมื่อก่อนกลุ่มเราเป็นกลุ่มใหญ่ มีสมาชิกในแก๊งเป็นร้อยๆคน แต่หลังจากนั้นไม่นานมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้กลุ่มของเราแตกแยกเป็นฝั่งเป็นฝ่าย ไอ้ฮอร์สแยกตัวออกมาโดยมีผมและเพื่อนคนอื่นอีกเกือบๆห้าสิบชีวิตเลือกที่จะยืนข้างมัน ถึงมันจะโหดแต่มันก็รักเพื่อนเป็นที่หนึ่ง
...และคำว่าเพื่อนนี่แหละที่ทำให้มันแค้นไอ้เปอร์มาจนถึงทุกวันนี้
- ผู้เขียน
