ทะเลาะ
1131 คำ
Jennie Talk
...ไม่กี่วันก็เกิดเรื่องอีกจนได้
ฉันสาวเท้าเข้ามาในผับชื่อดังใจกลางเมืองก่อนจะสอดส่องสายตามองหาเปอร์ เสียงเอะอะโวยวายที่ดังมาจากอีกด้านทำให้ฉันรีบเดินตรงเข้าไปเพราะนึกสังหรณ์ใจว่าคนที่ฉันตามหาน่าจะอยู่แถวนั้น
...และเซ้นต์ฉันมันผิดพลาดซะที่ไหน
เปอร์คล่อมอยู่บนตัวผู้ชายคนหนึ่งพร้อมกับกระหน่ำหมัดไม่ยั้ง เขาดูไม่มีสติแต่ฉันก็พอดูออกว่าเขาไม่ได้เมามากขนาดนั้น อาจจะแค่โมโหจนควบคุมตัวเองไม่ได้
"พอแล้วเปอร์!"
ฉันรีบกระชากเขาออกมาก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะแย่ไปกว่านี้ พอเปอร์ได้ยินเสียงฉันเขาก็หยุดชะงักก่อนจะยอมผละออกแต่โดยดี
"มาได้ยังไง?"
เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย อันที่จริงเมื่อก่อนฉันก็เป็นผู้หญิงสายเที่ยวจึงมีเพื่อนๆตามผับตามบาร์อยู่บ้าง พวกเขารู้ว่าฉันกับเปอร์สนิทกันจึงโทรมารายงาน
"มาได้ยังไงไม่สำคัญหรอก นายนี่หาเรื่องอีกแล้วนะ!"
ฉันบ่นเขาด้วยความหงุดหงิด ทั้งที่ตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าเปอร์สร้างปัญหาอีกจะไม่สนใจ แต่สุดท้ายฉันก็ห้ามใจตัวเองไม่ให้ยุ่งเรื่องของเขาไม่ได้เลย
"มันกวนตีน ก็ต้องโดนตีน"
ไม่รู้ว่าเลือดร้อนได้ใครมา รู้จักคำว่าใจเย็นบ้างไหมเนี่ย!
"ถ้าครั้งนี้โดนจับไปอีกจะทำยังไง!"
"ก็เรียกเธอมาประกัน"
พูดง่ายจริงๆ ๆ ฉันก็มีธุระต้องทำบ้างไหมล่ะ นี่มันกี่ทุ่มกี่ยามแล้วไม่มีความเกรงใจกันบ้างเลย
...เด็กบ้าเอ๊ย!
"ช่างเหอะ! กลับบ้านได้แล้ว"
ฉันคว้าข้อมือเขา แต่คนตัวโตกว่าขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมเดินตามมาด้วย
"ทำไมไม่ตามมาล่ะ"
"ยังไม่อยากกลับ"
เขาว่างั้นก่อนจะเดินนำออกไปที่รถ โชคดีที่ฉันเลือกนั่งแท็กซี่มาเพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องติดรถเปอร์กลับบ้านอยู่ดี
"จะไปไหนอีก"
"อยากเมา"
ขนาดไม่ได้เมาอย่างไร้สติขนาดนี้แล้วถ้าเมานี่มันจะขนาดไหน ฉันส่ายหัวด้วยความอ่อนใจแต่ก็ยอมเดินตามเขาไปที่รถอยู่ดี เพราะรู้ว่าต่อให้ห้ามยังไงเปอร์ก็ไม่ยอมฟังทางที่ดีที่สุดคือตามไปดูแลเขาไม่ให้ก่อเรื่องจะดีกว่า
"ไม่ยอมหลับยอมนอนแบบนี้จะตื่นไปเรียนไหวหรือไง?"
"ก็ไหวทุกวัน"
ต่อให้เขานอนดึกมากแค่ไหนหรือไม่นอนเลยฉันก็ไม่เคยเห็นท่าทางง่วงซึมของเขาเลยสักครั้ง
เปิดขับรถออกมาจากผับก่อนจะมาจอดที่ร้านเหล้าไม่ไกลมากนัก เขาเดินนำฉันเข้าไปก่อนจะนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์และสั่งเหล้าดีกรีแรงมานั่งดื่ม ฉันมองเขากระดกน้ำเมาเข้าปากไม่หยุดจึงเกิดความสงสัยว่าเขาเป็นอะไรทำไมถึงได้ดื่มเหล้าเหมือนย้อมใจขนาดนี้
"อกหักรึไง"
"อืม"
"จริงอ่ะ!"
ฉันตาโตด้วยความตกใจ ต่างจากคนพูดที่ยังมีสีหน้าเรียบเฉย เปอร์ปรายตามองฉันเล็กน้อยก่อนจะหันไปกระดกน้ำเมาเข้าปากต่อ
"ใครทำให้นายอกหัก?"
ที่ผ่านมาฉันไม่เห็นเขาจะคบใครเลยแล้วไปอกหักได้ยังไง ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง
...รู้สึกสับสนจัง
เหมือนจะรู้สึกไม่ดีแต่ก็ไม่ได้มากขนาดนั้น
เปอร์เงียบไม่ยอมตอบ ฉันเองก็เหนื่อยที่จะคาดคั้นเขาจึงคว้าแก้วเหล้ามาดื่มบ้าง
เพล้ง!
ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็มีแก้วลอยมาหล่นแตกกระจายข้างหน้า ด้วยความโมโหฉันจึงหันมองไปทิศทางที่แก้วลอยมา
"ไอ้ฮอร์ส!"
มันนั่งยิ้มหน้าระรื่นมองมาทางเราสองคน ข้างๆมีเพื่อนๆของมันกำลังมองตรงมาทางนี้เช่นกัน
...หนึ่งในนั้นก็คือแบล็ค
เขามองตรงมาที่ฉัน เราสบตากันและฉันเลือกที่จะหันหน้าหนี
เพล้ง!
ฉันสะดุ้งอีกครั้ง ก่อนจะเห็นว่าเปอร์เพิ่งเขวี้ยงขวดเหล้าราคาแพงไปที่โต๊ะของฮอร์ส และด้วยความที่โต๊ะนั้นเป็นกระจกทำให้แตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ
"เปอร์!"
"ไอ้เหี้ยเปอร์!"
ฮอร์สพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนจะกระชากคอเสื้อคนข้างๆฉัน หมัดหนักๆกระแทกลงบนใบหน้าของเปอร์ ฉันตกใจมากได้แต่ยืนช็อกทำอะไรไม่ถูกก่อนที่จะมีมือใครสักคนกระชากแขนให้ขยับออกมาจากตรงนั้น
"จะยืนโง่อีกนานมั๊ย"
ฉันตวัดสายตาใส่คนที่ยืนอยู่ข้างหลัง แบล็คขมวดคิ้วมองมาที่ฉันพร้อมกับออกแรงบีบแขนแน่นขึ้น
"ปล่อย!"
ฉันพยายามที่จะกระชากแขนตัวเองออกพร้อมกับเหลือบมองไปทางเปอร์ด้วยความเป็นห่วงเพราะตรงนั้นไม่ได้มีแค่ฮอร์สคนเดียว ที่สำคัญตอนนี้เปอร์กำลังเสียเปรียบเพราะเป็นฝ่ายถูกรุม
"เจนนี่หลับบ้านไป!"
เปอร์ตะโกนออกมา ฉันน้ำตาซึมรู้สึกเป็นห่วงเขาจับใจแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย
...ฉันนี่มันแย่จริงๆ
"ไอ้แบล็คมึงพามันไป!"
ฉันตวัดสายตาใส่ไอ้ฮอร์สด้วยความไม่พอใจ มันมีสิทธิ์อะไรที่สั่งให้คนนั้นคนนี้มาพาฉันไป!
"มึงอย่ายุ่งกับเจนนี่! เรื่องนี้ยัยนั่นไม่เกี่ยว"
เปอร์เอ่ยเล็ดลอดไรฟัน น้ำเสียงทุ้มต่ำที่กดลงเพื่อปกป้องกันทำให้ฉันน้ำตาไหลพราก เรี่ยวแรงที่มีก็พาลหดหายไปด้วยรู้ตัวอีกทีก็อยู่บนรถคันที่ไม่คุ้นเคยแล้ว
"รักมันมากหรือไง?"
ฉันไม่ตอบได้แต่นั่งน้ำตาไหลมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยท่าทางเหม่อลอย ฉันอยากกลับไปช่วยเปอร์แต่เพราะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้จึงรู้สึกเสียใจ
"กลับบ้านสภาพนี้พ่อแม่เธอคงตกใจ"
"ฉันจะลงตรงนี้"
ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับคนรอบตัวของไอ้ฮอร์สสักคนเดียว โดยเฉพาะผู้ชายคนนี้ยิ่งไม่อยากยุ่งเข้าไปใหญ่
...ยิ่งเห็นหน้าเขามันก็ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องคืนนั้นทุกที
ความทรงจำที่แย่ที่สุดในชีวิต!
ฉันไม่ได้อยากจำแต่มันลืมไม่ลง หากว่าฉันอ่อนแอหลังจากคืนนั้นฉันคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ แต่เพราะฉันรู้ว่าต้องทำยังไงให้คนอย่างไอ้ฮอร์สมันอกแตกตาย ฉันเลยทำเป็นเข้มแข็งและไม่สนใจทั้งที่ความจริงแล้วไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิดเดียว
- ผู้เขียน
