อากาศที่ร้อนอบอ้าวตอนกลางวัน นำพาลมพายุฝนกระหน่ำลงมาตั้งแต่ตอนหัวค่ำ เกือบห้าทุ่มก็ไม่ยอมหยุดตก อีกทั้งไฟฟ้าในหมู่บ้านก็ดับลง ความมืดครอบคลุมไปทั่วทุกแห่งหน จนทำให้หรั่งนึกเป็นห่วงกังวลถึงน้องชมพู่ที่อยู่บ้านลำพังคนเดียว
“ฮัลโหลน้องชมพู่.. ที่บ้านมีเทียนไหม ?”
“ไม่มีจ๊ะพี่หรั่ง ตอนนี้ที่บ้านมืดไปหมดเลยน่ากลัวชะมัด!”
ชมพู่โอดครวญ เธอทั้งหนาวทั้งกลัวเสียงลมเสียงฝนฟ้าคะนอง
“ถ้าอย่างนั้น พี่ขอไปอยู่เป็นเพื่อนชมพู่ แล้วก็จะเอาเทียนไปให้ด้วยนะ”
ไม่มีการรอคำตอบจากปลายสาย คนใจร้อนรีบวางหูโทรศัพท์ แล้วคว้ากล่องเทียนวิ่งผ่าลมฝนจนเปียกปอนไปยังหน้าบ้านน้องชมพู่ของเขาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
เดือดร้อนถึงชมพู่ ที่ต้องคลำความมืดออกมาเปิดประตูให้ จนทั้งคู่เปียกมะล่อกมะแลกเหมือนลูกหมาตกน้ำ
“เดี๋ยวชมพู่ไปเอาผ้ามาให้เช็ดตัว พี่หรั่งรออยู่นี่นะ”
“ชมพู่ เอาเทียนกับไฟฉายนี่ไปด้วยสิ”
หรั่งยื่นของในมือให
