อักษราภัคขมวดคิ้วชนกันยุ่งเหยิงมือบางป่ายเปะปะไปบนตัวเจ้าปุกปุยตุ๊กตาขนฟู ทำไมวันนี้เจ้าปุกปุยขนเยอะจัง แต่เอ๊ะ!...ทำไมตรงนี้ไม่มีขนเลย ทำไมมีแค่ตรงนี้ล่ะ...
คนตัวใหญ่ยักษ์นอนกัดฟันกรอดๆ ระงับอารมณ์ความต้องการของตนเองที่ถูกปลุกให้ลุกฮือด้วยมือบางที่ลูบไล้ไปตามหน้าอกกว้างปกคลุมด้วยเส้นขนอ่อน จากนั้นมือบางก็ลูบไปตามลำแขนแข็งแกร่งก่อนจะวกกลับมาที่หน้าอกกว้างอีกครั้ง
‘เออแฮะ! วันนี้เจ้าปุกปุยมีชีวิตชีวามันดิ้นได้ด้วย’
หญิงสาวที่ยังหลับตาพริ้มสะลึมสะลือใกล้ตื่นงึมงำอยู่คนเดียว มือบางลูบหนักๆ ตรงอกกว้างพร้อมกับกำขนเจ้าปุกปุยไว้เต็มกำมือก่อนจะกระชากดึงอย่างแรง
“จ๊าก!...โอ๊ย!...เจ็บ! ยัยหนูบ้า”
รามตะโกนร้องลั่นลุกพรวดนั่งบนเตียงนอน มือสากลูบบนหน้าอกกว้างของตนเองหนักๆ เพื่อบรรเทาอาการเจ็บที่ถูกหญิงสาวที่กำลังตกใจหน้าตาตื่นถอนขนออกไปหนึ่งกำมือ
อักษราภัคตกใจตื่นลุกขึ้นนั่งบนเตียงเมื่อได้ยินเส
