บทที่ 7 อยากเอาชนะ
1714 คำ
"พี่ไนท์กี้คะพี่ไนท์อยากทานแบบของอันดาใช่ไหมคะ เดี๋ยวน้ำใสสั่งให้ดีไหมคะ"เพื่อนของอันดาที่ชื่อน้ำใสอาสาจะสั่งอาหารให้ผม ผมยิ้มตอบกลับไปไม่อยากเสียมารยาทแม้ใจจริงอยากให้อันดาเป็นคนสั่งให้มากกว่า
"แกจะไปสั่งให้พี่เขาทำไมไม่ได้สนิทกันสักหน่อย พี่เขาอยากกินให้เขาสั่งเองสิ จะไปยุ่งกับพี่เขาทำไมน้ำใส" ผมรู้สึกเสียหน้าไม่น้อยเลย อันดาไม่สนใจผมเลยสักนิดอ่อยทุกทางแล้วยังไม่สนใจ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงแย่งสั่งข้าวและบริการผมอย่างเต็มที่ จะมีก็แต่อันดาที่พยายามผลักใสผม คนอย่างไนท์กี้เคยยอมแพ้ให้ผู้หญิงที่ไหน ยิ่งเธออยากหนีให้ไกลผมเท่าไหร่ผมยิ่งอยากปะทะ ยิ่งไปกว่านั้นสองคนนั้นยังยืนเถียงกันไปกันมา น้ำใสส่งยิ้มหวานมาให้ผมตลอดผิดกับอันดาที่ยืนทำหน้าบึ้งไม่พอใจผมและเพื่อนของเธอ ดีที่เมษาไปซื้อข้าวร้านอื่นไม่งั้นคงช่วยอันดาจิกกัดผมอย่างแน่นอน
"ขอบคุณนะครับแต่พี่อยากให้ยัยเตี้ยเป็นคนสั่งให้มันจะได้รสชาติเดียวกัน เร็วสิเตี้ยคนต่อแถวยาวแล้ว หรือว่าอยากยืนมองความหล่อพี่นานๆก็ได้พี่ไม่ติด หรืออยากให้สาวๆพวกนั้นรุมต่อว่าก็ตามใจคนอื่นหิวเหมือนกันส่วนพี่ก็หิ๊ว หิว" ผมส่งสายตากรุ้มกริ่มยิ้มยั่วอารมณ์อันดา ผมเห็นท่าทีที่ไม่พอใจทำเสียงฮึดฮัดอย่างขัดไม่ได้ เมื่อหันไปมองรอบข้างที่ทุกสายตามองมาที่เรากันหมด
"ป้าคะขอคะน้าหมูกรอบอีกที่ค่ะ ผักไม่ต้องสุกมากนะคะ" ผมยิ้มพอใจกับการที่อันดาหันไปสั่งข้าวให้ผม ผมบอกแล้วว่าผมตื้อไม่เลิก ปกติมีแต่ผู้หญิงมาคอยตามตื้อตามเสนอตัวกับอันดาผมต้องเป็นฝ่ายเดินเข้าหาเองเหมือนเธอจะพยายามเดินหนีผมเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำกับผมอย่างนี้ ผมกับรู้สึกชอบมันท้าทายผมต้องเอาชนะใจเธอให้ได้
"สั่งให้พี่ตั้งแต่ทีแรกก็จบแล้วแต่พี่ก็เข้าใจได้ อันดาคงอยากยืนมองพี่นานๆ" ผมชอบแหย่ให้เธอโกรธเวลาเธอสู้ผมไม่ได้เธอจะทำหน้างอใส่ผม ไม่เคยมีใครทำผมจึงรู้สึกชอบมากที่แกล้งเธอได้ไม่นานข้าวที่สั่งถูกยื่นมาผมรับยื่นมือไปรับยื่นเงินไปจ่ายให้ทั้งของเธอกับของผมและเพื่อนเธอ
"พี่ไม่ต้องจ่ายในส่วนของอันดากับเพื่อน อันดารวยมีเงินจ่ายพี่เก็บเงินเอาไปไว้เลี้ยงสาวๆของพี่เถอะค่ะเราจะได้ไม่มีบุญคุณต่อกัน" อันดาเป็นผู้หญิงที่ไม่ยอมใครจริงๆคงไม่อยากยุ่งกับผมมากจนหาทางเลี่ยง ยิ่งเธอหาทางเลี่ยงผมมากเท่าไหร่ผมยิ่งตามติดมากเท่านั้น เธอแสดงออกว่าไม่อยากเข้าใกล้ผมยิ่งอยากเข้าใกล้ไม่ถอยด้วย ผมอยากเอาชนะ เธอทำให้ผมถูกใจทุกอย่าง
"แสดงว่าอันดาสนใจพี่มากสินะถึงรู้ว่าพี่มีสาวๆเยอะ เตี้ยไม่ต้องตามสืบเรื่องของพี่อยากรู้อะไรถามพี่ได้พี่จะบอกทุกอย่าง อีกอย่างพี่รวยมากเลี้ยงสาวทั้งมหาลัยหรืออีกร้อยคนพี่ก็ไม่เดือดร้อนหรอกนะ อันดาตัวแค่นี้พี่เลี้ยงได้ทั้งชีวิต สนใจให้พี่เลี้ยงทั้งชีวิตหรือเปล่าล่ะ" ผมยิ้มกวนๆให้อันดา ผมยังยืนยันที่จะจ่ายให้เธอ
"อันดาให้พี่ไนท์กี้จ่ายเถอะแกคนเริ่มมองเราตาเขียว อีกอย่างดีเสียอีกมีคนหล่อมาเปย์ให้ฉันจะรีบคว้าเอาไว้ให้ติดมือเลย" เพื่อนอันดาพูดได้ถูกใจผมมากเปย์กระเป๋าแบรนด์เนมให้เพื่อนเธอสักใบดีไหมจะได้คนคอยหนุน ผมยิ้มให้เพื่อนอันดาและยกนิ้วให้
"เพื่อคนหล่อน้ำใสทำเต็มที่ค่ะ" น้ำใสเพื่อนของอันดาเหมือนจะชอบผมแต่ไม่ได้ชอบแบบอยากได้ ท่าทางเหมือนคนที่ปลื้มดารามากกว่า อันดาหันไปค้อนให้เพื่อนและถือจานข้าวเดินหนีผมกับเพื่อนของเธอไปที่โต๊ะ ผมรีบเดินตามผมตั้งใจมากินข้าวเที่ยงกับเธอโดยเฉพาะเรื่องอะไรผมจะปล่อยโอกาสให้หลุดมือ
"พี่จะมานั่งโต๊ะนี้ทำไมคะทำไมไม่ไปนั่งโต๊ะอื่น ข้าวก็สั่งให้แล้วต่างคนต่างกินสิคะ" อันดาเงยหน้าจากจานข้าวที่อยู่ตรงหน้ามองผมตาดุ และทำเสียงเข้มขู่ผม ผมเดินเอาจานข้าวมาวางไว้ที่โต๊ะแทรกตัวนั่งข้างอันดาเหมือนน้ำใสจะเข้าใจว่าผมอยากนั่งข้างอันดาน้ำใสเลี่ยงไปนั่งอีกฝั่งยิ้มทะเล้นส่งให้ผมยิ้มทะเล้นส่งตอบเป็นอันเข้าใจกัน
"พี่ไปนั่งโต๊ะอื่นไม่ได้เดี๋ยวสาวๆจับพี่กินแทนข้าวกันพอดี จะมีคนนั่งแถวนี้หวงพี่ขี้เกียจง้อดูเหมือนจะง้อยากด้วย" ผมส่งยิ้มทะเล้นไปให้อันดาแค่อยากดูปฏิกิริยาเธอเวลาโดนผมหยอด เอาสิหยอดทุกวันไม่ใจอ่อนให้ผมบ้างให้มันรู้ไป ผมคาดหวังเห็นเธอเขินผมบ้างแต่มันได้ผลตรงกันข้าม เธอแทบจะเดินถือจานข้าวหนีผมแต่น้ำใสฉุดเธอไว้ก่อน แทนที่อันดาจะเขินกลับเป็นน้ำใสเขินเสียเอง ผมไม่เคยต้องมาหยอดใครขนาดนี้เลย
"พี่นึกว่าตัวเองเป็นกับข้าวแสนวิเศษหรือยังไงคะถึงมีคนอยากจะกิน" อันดาพูดประชดผมไม่เจ็บสักนิด
"น่าจะใช่นะ ใช่ไหมน้ำใสพี่เกรดพรีเมี่ยม อร่อยอันดาอยากลองกินดูไหมล่ะ ไม่เคยมีใครได้กินอาหารเกรดพรีเมียมอย่างพี่ง่ายๆ กินแล้วรับรองอันดาจะติดใจ" ผมเสนอขายตัวเองให้อันดา ขายมันดื้อๆเนี่ยแหละ
"อันดาชอบกินอาหารพื้นๆค่ะ ชอบกินข้างทางอันดารู้สึกว่ามันอร่อยไม่ต้องแย่งชิงแต่มันถูกปากค่ะ อาหารดีบางทีรสชาติมันอาจแย่ไม่ได้ดีกว่าอาหารพื้นๆเท่าไหร่" ใบหน้าที่เรียบนิ่งบ่งบอกความรู้สึกของอันดาได้ว่าเธอรู้สึกอย่างนั้น เพราะมันมั่งคงสายตาไม่วอกแวก จนผมเสียอาการได้เหมือนกัน อันดาทำให้ผมหมดความมั่นใจลง มีเหรอคนอย่างผมจะท้อเพราะอยากแสดงให้เห็นว่าผมก็มีดีจนเธอต้องติดใจไปไหนไม่รอดได้เหมือนกัน เราทำสงครามน้ำลายกันเบาๆ จนเมษาถือจานข้าวมานั่งข้างๆน้ำใสมองมาที่ผมด้วยความสงสัย เมษาหันมองซ้ายมองขวาถอนหายใจยาวๆเหมือนโล่งอก ผมรู้ว่ามันหมายความว่ายังไงกับปฏิกิริยานั้น ผมอมยิ้มเมื่อสายตาของผมมองไปทางด้านหลังเธอมีเพื่อนสนิทของผมยืนทำหน้าเหวี่ยงๆอยู่ข้างหลัง เมษาถอนหายใจไม่ทันแล้วล่ะเพราะเธอกำลังจะเจอความหนักใจกับคนที่พร้อมสู้อยู่ข้างหลังเธอ ผมอุตส่าห์แอบหนีมันมา มันยังจะตามมา มันคงไม่ได้ตามหาผม
"ถอนหายใจยาวแบบนี้แสดงว่าคงคิดถึงพี่อย่างหนัก" เมษาวางช้อนเสียงดัง เกร้ง!อย่างคนที่กำลังปลงตกกับชะตาชีวิตตัวเอง เธอทำหน้าเซ็งและหันไปมองเพื่อนตัวดีของผมที่กำลังทำหน้าเหมือนผู้ชนะ เมษาเหยียดยิ้มเยาะเหมือนจะบอกให้เพื่อนผมรู้เป็นนัยๆว่าเบื่อเพื่อนขนาดไหน
"มึงมาไม่เรียกกูเลยนะไอ้ไนท์กี้" ไอ้ดีเดย์มันนั่งลงข้างเมษาที่ทำหน้าไม่พอใจ มันก็พูดเหวี่ยงใส่ผม
"ถึงกูไม่บอกมึงก็ตามมาอยู่ดี ดีไม่ดีมาเองไม่บอกกูด้วยซ้ำ" ผมรู้จักนิสัยมันดี ไอ้ดีเดย์มันไม่สนใจจะพูดกับผมมันหันไปมองจานข้าวของเมษา
"พี่อยากกินเหมือนเธอไปสั่งให้พี่หน่อยตอนนี้หิวมาก" มันพูดนิ่งๆหน้าตาเฉย เมษาถึงกับควันออกหูที่อยู่ดีๆเพื่อนผมก็ไปสั่งเธอดื้อๆ
"ไม่ใช่ธุระไม่รู้จักกันอยากกินก็ไปสั่งเองแล้วก็ไปนั่งไกลๆด้วยไม่อยากเห็นหน้ากวนๆของพี่" เมษาไม่สนใจกับสิ่งที่ไอ้ดีเดย์บอกให้เธอทำนั่นยิ่งกระตุ้นไอ้ดีเดย์อย่างดี
"หัดทำไว้อีกหน่อยก็จะได้ทำเป็นประจำ เธอต้องหัดจำว่าพี่ชอบกินอะไรไม่กินอะไรไว้เอาใจพี่ชอบคนเอาใจเก่ง" ไอ้ดีเดย์มันพูดกวนอารมณ์เมษาให้เดือดปุดๆ
"เร็วสิเมษาถ้าช้ากว่านี้พี่จะทำมากกว่านี้โชว์กลางโรงอาหารหรืออยากจะลองดู" มันยื่นปากเข้าไปแก้มของเมษาจนน้องมันรีบลุกเดินไปร้านข้าว คงตกใจกับการจู่โจมไม่ตั้งตัวของไอ้ดีเดย์มันนิสัยอย่างนี้เอง คิดเร็วทำเร็วจู่โจมเร็ว
"หึ หึ ก็แค่นี้นึกว่าจะแน่" มันคงพอใจมากที่เห็น
เมษาลุกพรวดตรงไปสั่งข้าวร้านเดียวกันกับเธอ พวกผมยกยิ้มมุมปากให้กันอย่างคนรู้ทันทุกเรื่อง ผมหันไปส่งยิ้มกวนๆให้อันดา
"เตี้ยก็เหมือนกันนะ จำเอาไว้เอาใจพี่ด้วยล่ะว่าพี่ชอบกินอะไรไม่กินอะไร ไม่ต้องห่วงเธอได้เจอพี่ทุกวันเดี๋ยวก็จำได้เองไม่ต้องรีบ แต่ถ้าช้ามากก็ไม่ดีนะเดี๋ยวโดนปาดหน้ามีคนจองคิวพี่เยอะ" ผมส่งยิ้มบาดตาไปให้อันดาทำตามองบนแสยะยิ้มกลับมาอย่างน่ารัก ผมค้างอีกแล้วยิ่งมองยิ่งน่ารักใจละลายไม่รู้ตัว
- ผู้เขียน
