ธันเดอร์นักรบล่าสวาท ตอน หน้าที่ของข้าคือผู้พิทักษ์
1043 คำ
.
ซาเลียนกระโดดลงจากหลังม้า แม้รู้จักชื่อเสียงของนักรบรับจ้างนามว่าธันเดอร์คนนี้มาก่อน แต่เขามั่นใจในพลังเวทย์ของตนเอง ว่าจะสามารถต่อสู้กับธันเดอร์ได้ เขาจะไม่มีวันยอมแพ้กว่าจะมีวันนี้ ยากลำบากแค่ไหนไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเอง การเกิดเป็นดาร์กเอลฟ์เปรียบเหมือนตัวกาลกิณีของเผ่าพันธุ์ ต้องถูกกำจัดทิ้งตั้งแต่แรกเกิด แต่เพราะบิดามารดาของเขายอมละเมิดกฎพาเขาหนีจากหมู่บ้านมา ถูกคนไล่ล่าจนเกือบตาย จนมาพบกับหัวหน้ากองโจรชาวีร์ ทำให้เขารอดชีวิตมาได้ อำนาจและพลังพิเศษที่ติดตัวมาแต่กำเนิด ทำให้เขามีพลังเวทย์สูงกว่าพวกสมุนโจร จอมโจรชาวีร์จึงรับเขาเป็นลูกบุญธรรม สอนสั่งการเป็นโจร ปล้นฆ่า จนซาเลียนเติบโตมีพลังกล้าแกร่ง เขาจึงกลับไปล้างแค้นคนในหมู่บ้านที่เขาเกิด ฆ่าตายยกหมู่บ้าน จากนั้นชื่อของจอมโจรดาร์กเอลฟ์ก็โด่งดัง รวมถึงกิตติศัพท์ความเหี้ยมโหดของเขาก็กระจายไปทั่ว ทางการตั้งค่าหัวนำจับ แต่ก็ไม่สามารถจัดการกับเขาได้ ค่าหัวของเขาเพิ่มขึ้นทุกปี พร้อมกับการถูกไล่ล่าจากนักล่าค่าหัว
“หึ เจ้าอาจเคยเจอแต่พวกไม่ได้เรื่อง นั่นไม่ใช่ข้า ธันเดอร์คนนี้”
ธันเดอร์กระตุกยิ้มหยัน มองดาร์กเอลฟ์ด้วยแววตาของผู้ที่เหนือกว่า มือจับคฑาวิเศษ มรดกตกทอดของผู้เป็นตาของเขาไว้มั่น
“แล้วเจ้าจะได้รู้ว่า เจ้าคือพวกไม่ได้เรื่องคนหนึ่งเหมือนกัน”
ซาเลียนไม่เสียเวลาอ้อมโลก จัดการดึงขลุ่ยมาเป่าพร้อมกับร่ายเวทย์สะกดใจ ผู้ใดได้ยินเสียงขลุ่ยนี้ จะถูกสะกดให้ตกอยู่ใต้อำนาจกลายเป็นทาส ไม่อาจขัดขืนได้ เวทย์บทนี้เขาได้รับถ่ายทอดมาจากจอมโจรชาวีร์ บวกกับพลังวิเศษในตัว ทำให้พลังเวทย์เพิ่มขึ้นมากกว่าผู้สอนหลายเท่านัก พวกลูกสมุนต่างพากันหาอะไรมาอุดหู แล้วเฝ้ามองเขาจัดการกับนักล่าค่าหัวอย่างเชื่อมั่น เพราะเขาเคยจัดการพวกนักรบรับจ้างปัญญาอ่อนพวกนั้นมานักต่อนักแล้ว พวกที่มีแต่พลังแต่ไม่มีพลังเวทย์สูงส่ง ไม่มีวันชนะเขาได้
“เวทย์สะกดใจ หึ แค่เวทย์พื้นๆ”
ธันเดอร์ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า มองเจ้าจอมโจรอย่างสมเพช หากเป็นคนอื่นเวทย์สะกดใจอาจมีผล แต่สำหรับเขาแล้ว มันทำไม่ได้แม้แต่ให้เขาง่วงนอน
“เจ้า... เจ้าต้านทานเวทย์สะกดใจของข้าได้”
ซาเลียนตกใจจนหยุดเป่าขลุ่ย ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีใครต้านทานเวทย์สะกดใจของตนได้
“นี่หรือจอมโจรดาร์กเอลฟ์ที่ร่ำลือ เหอะ ที่แท้ก็แค่พวกปัญญาอ่อน มีพลังเวทย์เท่าหางอึ่ง น่าเวทนาแท้ๆ”
ธันเดอร์เหยียดหยามจอมโจรร้าย ด้วยน้ำเสียงดูแคลน สร้างความโมโหให้ซาเลียนมาก
“ข้าจะฆ่าเจ้า!”
ซาเลียนร่ายเวทย์ปล่อยลูกไฟเข้าใส่ธันเดอร์ แต่นักรบหนุ่มเพียงแค่ร่ายเวทย์สร้างเกราะแก้วกำบังกายไว้เท่านั้น ลูกไฟไม่สามารถทำอะไรเขาได้ แม้เพียงน้อย ยิ่งสร้างความโกรธให้จอมโจรเพิ่มมากขึ้น จึงชักดาบตรงเข้าไปหมายจะฟันร่างกำยำของนักรบหนุ่มให้ขาดเป็นสองท่อน นั่นยิ่งเข้าทางของธันเดอร์ เขาเสียเวลาเล่นสนุกกับอีกฝ่ายมากพอแล้ว ถึงเวลาเผด็จศึกเสียที
อ๊ากซ์!
เสียงร้องโหยหวนดังก้องขึ้น เมื่อร่างของดาร์กเอลฟ์จอมชั่วร้าย ถูกพลังเวทย์ของนักรบหนุ่มพุ่งเข้าใส่ ดาบในมือร่วงหล่น ร่างกำยำสูงใหญ่แข็งทื่อ แล้วค่อยๆ กลายเป็นหินจากขามาถึงลำตัว ก่อนจะลามไปทั่วตัว กลายสภาพเป็นตุ๊กตาปั้นรูปมนุษย์ยืนแข็งทื่อ ต่อหน้าพวกสมุนโจร สร้างความแตกตื่นให้พวกมันจนพากันวิ่งหนีตาย ทิ้งสมบัติและหญิงสาวไว้
“ไม่นึกว่าจะง่ายขนาดนี้”
ธันเดอร์เดินมาหยุดมองรูปปั้นของอดีตโจรดาร์กเอลฟ์ ก่อนจะโบกมือร่ายเวทย์ดึงรูปปั้นมาเก็บไว้ในวงแหวนขุมทรัพย์ของตนเอง จากนั้นจึงไปเปิดกรงปลดปล่อยนางเอลฟ์สาวออกมา
“พวกเจ้าปลอดภัยแล้ว ต่อไปนี้พวกโจรจะไม่มาทำร้ายพวกเจ้าอีกแล้ว”
ธันเดอร์บอกเหล่านางเอลฟ์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขามองดูสภาพของแต่ละนางด้วยความสงสาร หากเขาไม่เสียเวลาหาข่าว คงมาช่วยคนในหมู่บ้านแห่งนี้ได้ก่อนที่จะถูกทำร้าย
“พวกเราขอบคุณท่านมาก ขอทราบนามท่านผู้กล้าได้หรือไม่”
นางเอลฟ์ที่อายุมากที่สุดในกลุ่มเอ่ยขอบคุณแทนคนอื่น พร้อมกับเอ่ยถามชื่อของนักรบหนุ่มสุดหล่อ
“ข้าชื่อธันเดอร์ ข้าเป็นเจ้าของสำนักคุ้มภัยสายฟ้า และเป็นเจ้าของปราสาทผลึกนิล”
เมื่อได้รู้ว่าเขาคือใคร นางเอลฟ์สาวต่างพากันตื่นเต้น ชื่อของธันเดอร์โด่งดังและเป็นที่รู้จักในหลายดินแดน สาวๆ ต่างใฝ่ฝันถึงนักรบหนุ่มรูปงามผู้เก่งกาจ ทั้งเรื่องรบและเรื่องรัก วันนี้พวกนางได้รับการช่วยเหลือจากเขา ถึงมีโอกาสได้เห็นตัวจริงของนักรบหนุ่มผู้นี้
“ท่าทางพวกเจ้าแต่ละคน ได้รับบาดเจ็บกัน ข้ามียาวิเศษของเผ่าปักษา ชื่อยาบรรเทาสรรพโรค จงรับไปกิน มันจะทำให้พวกเจ้าอาการดีขึ้น”
ธันเดอร์หยิบขวดยาออกจากแหวนขุมทรัพย์ ส่งให้นางเอลฟ์ไปแบ่งกันกิน ยาบรรเทาสรรพโรคนอกจากรักษาโรคได้ทุกชนิดแล้ว ยังรักษาอาการบาดเจ็บจากบาดแผลทุกชนิด ทั้งภายนอกและภายใน แน่นอนว่ามันเป็นยาที่หายากและมีราคาแพง แต่ธันเดอร์มียายเป็นหมอยาของเผ่าปักษา ยาชนิดนี้จึงไม่ใช่ของหายากสำหรับเขา
- ผู้เขียน
