ซ่งหานโจวแอบมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกสะท้อนในอก เขารู้สึกผิดกับฝู่หลงฮวาเหลือเกิน ยิ่งได้มาเห็นบรรยากาศยามทานมื้อเช้าที่อบอุ่นถึงเพียงนี้ แม้ว่าจะไม่ได้อยู่พร้อมหน้า ก็ทำให้เขาแทบจะกลั้นใจตายเพราะความละอาย
หากตอนนั้นเขาดึงดันที่จะตามหาฝู่หลงฮวากับลูกให้เจอตามคำขอร้องของมารดา วันนี้เขาก็คงไม่ต้องมายืนแอบมองรอยยิ้มของบุตรอยู่อย่างนี้
ซ่งหานโจวลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป เขาจึงไม่ทันเห็นว่าหลีหยางนั้นหันมามองตรงจุดที่เขาแอบยืนดูพอดี พร้อมกับเหยียดยิ้มบางเบาที่มุมปาก
หลีเริ่นหรานไม่เคยนอนกลางวัน พอทานมื้อเช้าพร้อมกับฝู่เหมาและหลีหยางเสร็จนางก็ตามทั้งสองคนมาตรวจดูอาการของฮูหยินผู้เฒ่าที่เรือนของอีกฝ่าย เด็กน้อยยังคงรู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่ก้าวขาเข้ามาในเขตของเรือนหลังนี้ ทว่านางกลับหาต้นตอของความแปลกประหลาดนั้นไม่พบ
“ท่านหมอ คุณชายรอง คุณหนู” พ่อบ้านโจวเอ่ยขึ้นพร้อมกับประสานมือทำความเคารพ
